به گزارش قدس آنلاین، زبان عضوی است که اگر مراقب نباشیم بیشترین گناهان را با آن مرتکب می شویم چنانکه گناهان کبیره ای همچون دروغ، غیبت، تهمت و ... با آن صورت گرفته و حسنات آدمی را سوزانده و سیئات را در پرونده اش وارد می کند. از این رو است که بر حفظ زبان بسیار توصیه و سفارش شده است.
مردى به حضرت ابوالحسن (ع) عرض كرد: مرا سفارشى نما، فرمودند: «زبانت را نگهدار تا عزيز باشى و افسار خود را بدست مردم مده كه خوار و زبون شوى.»
رسول خدا (ص) به مردى كه خدمتش آمد، فرمودند: «نمي خواهى تو را به امرى راهنمائى كنم كه خدا به سبب آن بهشتت برد؟» عرض كرد: چرا يا رسول اللَّه! فرمودند: «از آنچه خدا به تو داده بده»، عرض كرد: اگر خودم از آنكه به او دهم نيازمندتر باشم چه كنم؟ فرمودند: «مظلوم را يارى كن» عرض كردم: اگر خودم از آنكه ياريش كنم ناتوانتر باشم چه كنم؟ فرمودند: «كارى براى نادان كن- يعنى نادان را راهنمائى كن»، عرض كردم: اگر خودم نادانتر از او بودم چه كنم؟ فرمودند: «زبانت را جز از خير خاموش دار. آيا شادمان نيستى كه يكى از اين خصال داشته باشى كه تو را به بهشت برد.»
امام صادق (ع) فرمودند: «لقمان به پسرش گفت: پسر جان اگر خيال كنى سخن از نقره است، بدان كه خاموشى از طلا است.»
رسول خدا نیز می فرمایند: «زبانت را نگهدار، زيرا نگهدارى زبان صدقه اي است كه به خود مي دهى (چون خاموشى تو را از بلا نگهدارد)» سپس فرمودند: «هيچ بنده اى حقيقت ايمان را نشناسد، تا برخى از زبانش را نگهدارد (و تنها آنچه را به سود دنيا يا آخرتش باشد رها كند و بگويد).»
على بن الحسين عليهما السلام فرمودند: «در هر بامداد زبان آدميزاد بر تمام اعضائش مشرف شود و گويد: چگونه هستيد؟ گويند: اگر تو ما را رها كنى خوبيم و مي گويند: خدا را خدا را نسبت به ما به ياد آور و سوگندش دهند و گويند ما به سبب تو ثواب و عقاب بينيم.»
علاوه بر این از نشانه هاى فقاهت، بردبارى و علم و خاموشى است، همانا خاموشى يكى از درهاى حكمت است، همانا خاموشى محبت مى آورد و راهنماى هر امر خيرى مي باشد. آنچنان که امام صادق (ع) فرمودند: «در حكمت آل داود (كتاب زبور) است كه: بر عاقل لازم است كه به وضع زمان خود آشنا باشد، سرگرم كار خود بوده، زبانش را حفظ كند.»
امام رضا (ع) مي فرمودند: هر گاه مردى از بنى اسرائيل مي خواست عبادت كند، ده سال پيش از آن خاموشى مي گزيد. (يعنى سخن بيهوده نمي گفت و فكر خود را متوجه علوم و معارف دينى مي نمود و سپس به تعليم و هدايت خلق مي پرداخت).»
منبع:
اصول کافی، جلد 3
انتهای خبر/
نظر شما