تحقیق و پژوهش های مختلف نشان داده اند افرادی که زیاد عصبانی می شوند و راه های سالمی را برای تخلیه یا بیان احساس خود ندارند و متقابلا بیشتر از دیگران بیمار شده و ممکن است حتی از این بیماری ها فوت کنند. نه تنها خشم و عصبانیت بر سلامت جسمی انسان ها اثر می گذارد بلکه بر ارتباط های اجتماعی نیز بسیار تاثیر گذار است. متأسفانه بعضی از مردم هنگام خشم‌گین شدن، کنترل خود را از دست می‌دهند و به هر کاری دست می‌زنند تا آتش غضب خود را فرو نشانند. ازاین ‌رو، ممکن است آبروی دیگران را بریزند یا انواع تهمت ‌ها را نثار طرف مقابل کنند. این در حالی است که عصبانیت، مجوزی برای ریختن آبروی دیگران نیست و اسلام هرگز اجازه نمی ‌دهد که انسان هنگام خشمناک شدن، به هر کاری دست بزند. از آنجا که عصبانیت، بیش از همه به خود شخص عصبانی زیان می‌رساند، باید در حال خشمگینی از هرگونه کار شتاب‌زده خودداری کرد. حضرت علی (علیه السلام) در این باره می‌فرمایند: اکْظِمِ الْغَیْظَ عِنْدَ الْغَضَبِ وَ تَجاوَزْ مَعَ الدَّوْلَةِ تَکُنْ لَکَ الْعاقِبَةُ؛ هنگام غضب، خشم خود را فرو نشان و هنگام قدرت درگذر. در این صورت، عاقبت خوشی در انتظار توست.

در کلامی دیگر که اهل سنت روایت کرده‌اند، حضرت می‌فرماید: کسی که مهار خشم و غضب خود را به دست خویش نگیرد، در حقیقت، عقل او ناقص است.

در جایی دیگر نیز آمده است: مَنْ لَم یَمْلِکْ غَضَبَه، لَم یَکْمُلُ عَقْلُهُ؛ کسی که مالک غضب خود نشده، عقلش کامل نگشته است.

منابع:

1-آمدی، غررالحکم، ج 2: 197.

2-جندی، سجع الحمام، ص 418.

*حسین اسحاقی، چگونه زیستن: درسهایی از چشمه‌سار حکمت امام علی (ع) به روایت شیعه و سنی: 30