به گزارش قدس آنلاین، همه ما از اینکه مورد توجه و عنایت خدا باشیم و محبت او را جلب کرده و کاری کنیم که ما را دوست بدارد، خشنود می شویم؛ آموزه های دینی ما راه های این جلب محبت را تصریح کرده اند.
امیرمومنان امام علی (ع) می فرمایند: «هر گاه خداوند بنده ای را دوست بدارد، نیکویی عبادت را به دل او اندازد.»
همچنین، ایشان می فرمایند: «هر گاه خداوند بنده ای را دوست بدارد، امانتداری را در نظرش محبوب گرداند.»
و نیز فرموده اند: «هرگاه خداوند بنده ای را دوست بدارد، او را به آرامش و بردباری بیاراید.»
و از امام اول شیعیان (ع) است که می فرمایند: «هرگاه خداوند بنده ای را دوست بدارد، صداقت و راستگویی را به او الهام کند.»
و امام علی (ع) فرموده اند: «هر گاه خداوند بنده ای را دوست بدارد، رشد و کمال او را به وی الهام فرماید و به او توفیق طاعت خویش دهد.»
امام صادق (ع) در این باره می فرمایند: «هر گاه خداوند متعال بنده ای را دوست بدارد، طاعت خود را به او الهام فرماید، قناعت را پیشه او کند، در دین فقیه و آگاهش گرداند، جانش را با یقین نیرو بخشد، پس به کفاف زندگیش، بسنده کند و جامه عفت بپوشد. و هرگاه خداوند بنده ای را دشمن دارد، مال را محبوب او گرداند، آرزوهایش را دراز کند، دنیا را به دلش اندازد، او را به خواهش های نفْسش وا گذارد، پس او بر مرکب ستیز بنشیند و بساط فساد را بگسترد و بر بندگان ستم کند.»
و نیز از آن حضرت (ع) است که فرمودند: «هر که دوست دارد بداند منزلتش نزد خداوند چگونه است، بنگرد که منزلت خدا نزد او چگونه است. هر کس بر سر دوراهی دنیا و آخرت قرار گیرد و کار آخرت را بر دنیا برگزیند، چنین شخصی خداوند را دوست دارد، اما کسی که دنیا را برگزید برای خدا منزلتی قائل نیست.»
منابع:
غررالحکم
اعلام الدین
میزان الحکمه
انتهای خبر/
نظر شما