اقدامی مناسب اما نیازمند دقت نظر و برنامه ریزی دقیق و هوشمندانه برای از قوه به فعل در آوردن است و نباید توجه به روستاها را فقط به یک روز معطوف کرد. استمرار خشکسالی‌ها-  که اکنون هجدهمین سال آن را در خراسان رضوی تجربه می‌کنیم- کار را به آنجا رسانده که بر اساس آخرین آمارها 597 روستای این استان با 14 هزار و 885 خانواده درگیر کم آبی هستند.

همگان می‌دانند خانواده ای  که معیشت آنان از راه کشاورزی و دامپروری می‌گذرد، حیات آنان به وجود آب وابسته است، اما باید این حقیقت تلخ را پذیرفت که ساکنان 597 روستای خراسان رضوی سالهاست  همه امیدشان به تانکرهای آبی است که هر از گاه از راه می‌رسند تا فقط تشنگی آنان را برطرف کنند.

بر اساس آمارهای ارایه شده در سال گذشته از سوی یک مسؤول در استان از هفت هزار و 402 روستای خراسان رضوی چهار هزار و 288 روستا به دلیل ادامه خشکسالی‌ها خالی از سکنه شده اند و سهم شهرستان مشهد از این شمار 208 روستا از مجموع 591 روستای این شهرستان است که از لحاظ آماری این میزان 8/5 درصد از سهم کل کشور است.

بر اساس آمارها در خراسان رضوی 32 رودخانه مهم و 10 رودخانه مرزی وجود دارد که با کاهش بارشها و ادامه خشکسالی‌ها، کاهش روان آبها در سطح استان نسبت به متوسط دراز مدت 65 درصد بر آورد می‌شود و این یعنی خشکسالی‌ها تأثیر زیادی بر جریان پایه آب رودخانه ها، کاهش آبدهی قناتها و چشمه ها و همچنین کاهش سطح آبهای زیرزمینی داشته و حتی جریان آب در رودخانه های دایمی استان به حداقل رسیده یا خشک شده است. بررسی سدهای استان نیز از عمق بیشتر این فاجعه خبر می‌دهد، زیرا طبق آمارها گنجایش سدهای استان یک میلیارد و 521 میلیون متر مکعب است که تا خردادماه گذشته فقط یک سوم ظرفیت این سدها پر شده است.

با نگاهی اجمالی به درگاه‌های اطلاع رسانی نیز می‌توان به عمق فاجعه ای پی برد که هر روز بیش از گذشته افزایش می‌یابد و شاید گزافه نباشد اگر بگوییم با روند مهاجرتی روستاییان به سمت شهرها، روستا ها اکنون به خانه سالمندانی تبدیل شده که با حداقلهای زندگی چراغ روستا را به امید در به در نشدن و نمردن در شهرهای غریب، روشن نگه داشته‌اند.

به هر روی آنچه در این نوشتار بر آن تأکید می‌شود اینکه گرامیداشت  روزی به نام «روستا» نیازمند تغییر نگاه دولت و اراده جدی در بهبود وضعیت کشاورزی و دامداری با اصلاح الگوی کشت، تغییر روشهای آبیاری، تأمین پروژه های زیر بنایی از جمله آب سالم،راه مناسب،ایجاد شغل از طریق راه اندازی صنایع تکمیلی ،گاز،مسکن مقاوم واجرای طرحهای هادی و البته تسهیلات خود اشتغالی و کشاورزی و دامداری است که می‌تواند افزون بر حفاظت از سرمایه های موجود، مانع از هدر رفتن نیروی انسانی کارآمد در حاشیه شهرها شود. به امید آن روز.