لجبازهایی که عاشق هم هستند!

زن جوان وقتی مقابل مشاور دادگاه خانواده تهران می نشیند، می گوید: تنها چند ماه بود که عقد کرده بودیم و احساس خوشبختی می کردیم. اما یک اتفاق همه چیز را تغییر داد. زمانی که یکی از دوستان مادرم آمد و گفت که علیرضا قبل از این که به خواستگاری من بیاید، خواستگاری یکی از دوستانم رفته، اما به من دروغ گفته بود. روز خواستگاری گفته بود که خواستگاری هیچ دختری نرفته و من اولین دختری هستم که به خواستگاری اش آمده است. تا قبل از این خوشحال بودم که تنها زنی هستم که توجه علیرضا را به خودش جلب کرده است، اما حالا دست همسرم برایم رو شده بود. به او زنگ زدم و گفتم چرا دروغ گفتی؟ چرا با احساساتم بازی کردی؟ اولش انکار کرد، اما وقتی اسم کسی که خبر را به من داده بود آوردم، دیگر جوابی نداشت. از همان روز لج و لجبازی هایمان شروع شد و هر طور که می توانستیم همدیگر را آزار می دادیم. اوضاع طوری شده بود که هیچ کدام در مقابل خواسته هایمان کوتاه نمی آمدیم. شاید الان فکر کنید ما از هم متنفریم، امااین طور نیست و به شدت همدیگر را دوست داریم و دل مان نمی خواهد حتی حالا که کارمان به دادگاه خانواده کشیده شده از هم جدا شویم. تحمل دوری از هم را نداریم ولی هیچ کدام نمی خواهیم از موضع خود کوتاه بیاییم. بدجور با هم درگیر شده بودیم و برای انتقام، اگر می فهمیدیم طرف مقابل نسبت به موضوعی حساس است، دست روی همان موضوع می گذاشتیم. خانواده هایمان که در جریان بحث و لجبازی هایمان بودند سعی کردند وساطت کنند تا موضوع ختم به خیر شود. اما حرف، حرف خودمان بود و حتی یک قدم هم از موضع خودمان عقب نشینی نکردیم.

آنها هم از دست ما خسته شده بودند. هر روز سر مسائل بسیار ریز و بی اهمیتی با هم جرو بحث می ‎کردیم. دوست نداشتم او به من زور بگوید و برای همین جلویش می ایستادم. من و او طاقت نه شنیدن را نداریم و اگر چیزی بخواهیم طرف مقابل باید قبول کند. یکی از مواردی که باعث لج و لجبازیمان شد این بود که علیرضا به من گفته بود تو باید هر روز زنگ بزنی و حال مادرم را بپرسی. من هم گفتم اول تو باید بزنی و اگر زدی من هم می زنم، نزنی نمی زنم. هیچ وقت هم این اتفاق نیفتاد و هر دو منتظر بودیم تا اولین تماس توسط طرف مقابل باشد. جالب این که همیشه می گوید من کار خودم را می کنم و با حرف و خواست بقیه هم نظرم را عوض نمی کنم حتی تو که زنم هستی. می گوید اگر اخلاق و رفتارت را عوض کنی من هم عوض می شوم. تصمیم گرفتم علیرضا را ادب کنم و برای همین مهریه ام را به اجرا گذاشتم و همین مساله باعث شد تا بیشتر از قبل با هم درگیر شویم و حتی کار به جنگ لفظی بین دو خانواده هم کشیده شد. مهریه را که اجرا گذاشتم، درخواست طلاق هم دادم. اما این درخواست واقعی نبود و نه من و نه علیرضا دوست نداریم از هم جدا شویم، اما به روی هم نمی آوریم. شوهرم وقتی متوجه دادخواست من شد، گفت طلاقت نمی دهم برو هر کاری دوست داری انجام بده.

اولین کاری که انجام دادم این بود که دادخواست تهیه مسکن دادم و گفتم تصمیم دارم بدون گرفتن مراسم عروسی مستقل شوم و حالا از شوهرم می خواهم در بهترین نقطه شهر خانه بگیرد. علیرضا هم قبول کرد. اما می دانید چه کار کرد؟ رفت و یک خانه کوچک قدیمی در یکی از مناطق جنوبی تهران خرید. او وضعیت مالی خوبی دارد و به راحتی می تواند خانه ای که می خواهم برایم تهیه کند.

من هم از لجم وسایلم را جمع کردم و همراه با مادرم و با همان لباسی که تنم بود، به خانه شوهرم رفتم. خنده دار این بود که وقتی دید به خانه آمده ام حسابی جا خورد و فکر کرد حکم جلبش را گرفته ام و به خاطر ندادن مهریه می خواهم او را به زندان بیندازم.

چهره علیرضا یادم می آید خنده ام می گیرد که چطور ترسیده بود. آن قدر ترسیده بود که به بهانه مهمانی به خانه دوستش رفت. شب که به خانه آمد رفتارش عادی نبود و من هم از ترس به پلیس زنگ زدم و او را بازداشت کردند و بردند.