به گزارش گروه دانش و فناوری قدس آنلاین، در سال 2005 محققان نروژی سلول هایی شبکه یی کشف کردند که باعث شد در سال جاری جایزه ی نوبل را به دست آورند.

سلول های شبکه یی که از اجزای اصلی و حیاتی حافظه به شمار می آیند قادر به تشخیص زمان و مسافت هستند.

آزمایشات انجام شده بر روی موش های آزمایشگاهی در دانشگاه بوستون نشان می دهد که سلول های شبکه مسوول ارائه ی دنباله یی از فضا و زمان در چهارچوب اتفاقاتی هستند که در حال رخ دادن است.

در آزمایش های انجام شده بر روی موش ها، آن ها را بر روی تردمیل هایی مخصوص قرار دادند و سلول های شبکه ی آن ها را تحت نظر گرفتند و در نهایت به این نتیجه رسیدند که سلول های پخش شده در بدن موش ها پس از آغاز حرکت با وجود تغییر فضای حرکت، تغییر نمی کند و در عوض پس از یک فاصله و یا زمان خاص از بین می روند.

این تحقیق باعث ایجاد زمینه ی تحقیقاتی جدیدی با عنوان مسیریابی مغز و حافظه شد.

مغز براساس زمان، تجربیات و خاطرات را نگهداری می کند و به فرد اجازه  می دهد که در مواقع مشخصی آن را به یاد آورند. به این ترتیب مغز دارای یک سیستم ساده برای مرور اتفاقات و یک سیستم پیچیده برای سازماندهی خاطرات دارد.

سلول های شبکه یی مغز می توانند هزاران هزار ثانیه از طول زندگی فرد را در خود، بدون توجه به زمان و یا مسافتی که با آن ها دارد، ذخیره کنند.

این تحقیق جایزه ی نوبل را در زمینه ی مهندسی زیست پزشکی از آن خود کرده است.