آقاجان ! عاشقانت به پای بوسی راهی اند. می آیند برای عرض دلداگی تا از هُرمِ کربلای درون شان کم کنند. مثل پرندگانی که زیر باران بال می گشایند ، از زیر نور قرآن و اشک بدرقه می شوند.

به راه افتاده اند تا در نینوای آزادگی ، خادم الحسین شوند. ترکِ خود کنند و در محضر سلطان وفا و حضرت ایمان از هوای بهشتی بین الحرمین ، کوله های خالی شان را پُر کنند. قلب های غمگینی را که سالیان درازیست سربه شوریدگی گذاشته اند.

حالا که نامه کربلایی شدن شان مُهر خورده است ، کوله بار برداشته اند تا به خادمی حرم تان بیایند ، به شوق جواب آن سلامی که شما در سرزمین عاشورا ، پاسخ اش را خواهید داد.

آقاجان ! مسافران تان در راهند ، با زمزمه هایی که از آن جز " لبیک یا حسین " به گوش نمی آید...