به گزارش قدس انلاین، در این باره خزّاز قمى با سند خود از یحیى بن نعمان نقل مى‏كند كه گفت: در محضر امام حسین (ع) شرفیاب بودم. عربى نقابدار با چهره‏ اى تیره رنگ، وارد شد و سلام كرد. حضرت ، سلام او را پاسخ داد. آن مرد گفت: اى فرزند رسول خدا (ص)؛ سؤالى دارم؟ فرمود: بپرس. گفت: فاصله میان ایمان و یقین، چه قدر است؟ حضرت فرمود: چهار انگشت. گفت: چگونه؟ حضرت فرمود: ایمان، آن است كه آن را مى‏شنویم و یقین، آن است كه آن را مى ‏بینیم و فاصله بین گوش و چشم، چهار انگشت است.

پرسید: فاصله میان آسمان و زمین، چقدر است؟ فرمود: یك دعاى مستجاب. پرسید: فاصله میان مشرق و مغرب، چقدر است؟ فرمود: به اندازه سیر یك روز آفتاب. پرسید: عزّت آدمى، در چیست؟ فرمود: بى ‏نیازیش، از مردم. پرسید: زشت‏ترین چیزها، چیست؟ فرمود: در پیران، هرزگى و بى ‏عارى در قدرتمندان، درنده خویى در شریفان و نجیب زادگان، دروغگویى در ثروتمندان، بخل و تنگ نظرى و در عالمان، حرص است.

عرض كرد: راست گفتى، اى فرزند رسول خدا. اكنون بفرما شمار امامان، پس از رسول خدا (ص)، چند است؟ حضرت فرمود: دوازده نفرند، به شمار نقباى بنى اسرائیل. عرض كرد: آنان را براى من، نام ببر. راوى گوید: امام حسین (ع) در اندیشه فرو رفت. سپس سر خود را بلند نموده، فرمود: آرى، اى برادر عرب؛ تو را آگاه مى ‏سازم: همانا امام و خلیفه پس از رسول خدا (ص)، امیرمؤمنان على (ع) و حسن (ع) و من و نه نفر، از نسل من است.

راوى گوید: آن اعرابى برخاست، در حالى‏كه با خود مى‏گفت: پیامبر اكرم (ص) بر سیماى او، دست محبّت كشید. از این رو، در رخساره ‏اش نور و درخشندگى است. پدر و مادر او، از برترین قریش ‏اند و جدّ او، بهترین اجداد است.

منابع:
1- خزاز قمی رازی، كفایة الأثر: 232.
2-علامه مجلسی، بحار الأنوار ج 36: 384.
3-بحرانی، تفسیر البرهان ج 4: 167.