به گزارش قدس آنلاین، اگر لیگ برتری با نام «حرف زدن» وجود داشت، مطمئنا پرویز مظلومی در آن لیگ به دسته اول سقوط می‌کرد، چون او خوب حرف نمی‌زند، نه حرف‌هایش بوی فرماندهی و شکل کاریزماتیک دارد و نه حتی ثبات در آن دیده می‌شود. مظلومی مدام حرف هایش را تکذیب می‌کند و این عیبی بزرگ برای یک مربی است که شاگردانش باید به او اعتماد کامل داشته باشند.

پرویز مظلومی اوایل هفته تاکید کرد که با رحمتی به خاطر اتلاف وقت برخورد کرده است اما به فاصله چند روز آن را تکذیب کرد. او در مورد توسکی هم در عمل او را از تمرین کنار گذاشت و وی را قبول نکرد اما هرگز واضح و تند این جملات را بر زبان نیاورد.

سرمربی استقلال در مورد آندرانیک تیموریان و موارد بسیاری دیگر هم هرگز با صراحت حرف نزد و اعلام نکرد که او را می‌خواهد این در حالی بود که خودش تیموریان را به باشگاه برد و پای میز مذاکره نشاند.

مظلومی که امسال خوب نتیجه گرفته  تاکنون میخش را هرگز بر استقلال نکوبیده و رد پای قدرتمندی از خود به جا نگذاشته است که یکی از دلایل این مهم همین فروخوردن برخی حرف‌ها و البته تکذیب بعضی بدیهیات است.

پرویز مظلومی به این شکل نباید جلو برود او با ادامه این روند با بازیکنان خودش هم به مشکل برخورد می‌کند کما این که با رحمتی به اختلاف خورده است.

او در مورد برهانی هم حرف نمی‌زند تا هر روز تناقض‌ها بیشتر از روز قبل باشد و شایعه‌ها هر دقیقه بیشتر شود. البته سیاست سکوت بهتر از دوگانه حرف زدن است اما به هر حال با شرایط کنونی هواداران این تیم دوست دارند وضعیت بازیکنان خودشان را از زبان مربی بشنوند و وقتی مظلومی حرفی نمی‌زند خیلی ها دست به شایعه سازی می‌زنند که این هم برای مظلومی و استقلال خوب نیست.

پرویز مظلومی باید بداند که چه زمانی باید حرف بزند و چه زمانی باید حرف نزند. ضمن این که اگر حرفی گفته شد دیگر نباید تکذیب شود. پرویز مظلومی حتی خودش هم نمی‌تواند از خودش تعریف کند، از جوان‌گرایی هایش، از صدرنشینی اش، از بازیکن نداشتن و بازیکن نگرفتن هایش اگر درست و به موقع حرف می زد حتما باور عمومی بهتری نسبت به وی وجود داشت.