مشهد و شهرداری آن نخستین شهر ایران بود که جشنواره استقبال از بهار و نمادهای نوروزی را باب کرد. با وجود جابه‌جایی مدیران مربوطه در سال‌های مختلف، خوشبختانه این ابتکار متوقف نشد و تداوم یافته است. اداره یک شهر چیزی نیست که بتوان آن را به سلایق سیاسی گره زد.
همشهری بودن از اشتراک در هر عقیده سیاسی و حزبی، عنصر نیرومندتری است. بنابراین برای بهبود شرایط شهر، شادابی و ترقی آن و نیز هنگامی که پای پیشرفت و آبادانی محل زندگی ما به میان می‌آید، حتماً هر کسی با هر سلیقه‌ای موافق آن است.
با تأسف شاهد بودم که گاه برخی افراد که به هر دلیل با مدیر یا مدیرانی زاویه پیدا می‌کنند، انتقام خود را از طرح‌های جاری آن حوزه مدیریتی می‌گیرند. مثلاً در همین جشنواره استقبال از بهار، گاه ردپای چنین بداخلاقی‌هایی دیده شده است. اگر خود ما چشم دیدن ترقی و تعالی شهر خودمان را نداشته باشیم، به نظر شما چه بر سرمان خواهد آمد و آیا مضحکه دیگران نخواهیم شد؟
بگذریم، سر آن ندارم که وارد جزئیات این ماجرا شوم، اما حالا که تا اینجا را آمدیم، چند مورد را به بهانه این جشنواره قلمی می‌کنم. چنانکه در آغاز شاهد بودید، من مدافع این اقدام هوشمندانه‌ام. با این حال برای بهبود آن، از منظر خودم پیشنهادهایی دارم. پایان هر سال با طرح «استقبال از بهار» شهرداری، ما شاهد یک جشنواره و جنب و جوش در بخش هنرهای تجسمی هستیم. انبوهی از کارها می‌آید. بخشی تصویب می‌شود و قراردادهای خوبی برای اجرای آن‌ها با هنرمندان مربوطه بسته می‌شود. شاید این جدی‌ترین بودجه‌ای باشد که شهرداری مشهد، سالانه صرف یکی از هنرها می‌کند. به گمان این قلم خوب است راهی اندیشیده شود تا یا به همین بهانه و یا در مناسبت‌های مشابه طی سال، راهی برای بهره‌گیری مدیریت شهری از دیگر هنرها و هنرمندان نیز فراهم آید. نکته دیگری که ذهن مرا مشغول کرده، سرنوشت نمادهای نوروزی پس از اجرا و نمایش یکی دو ماهه و سپس جمع‌آوری آن‌هاست. شهرداری، بودجه مناسبی برای این آثار هزینه می‌کند. آیا راهی نیست که عمر استفاده از آن‌ها بیشتر از دو ماه باشد؟ مثلاً یکی از پارک‌های وسیع مشهد می‌تواند در نهایت پذیرای همه این آثار باشد و به نوعی، به موزه این آثار طی سال‌های مختلف تبدیل شود. نمی‌دانم این پیشنهاد منطقی است یا نه، اما به هر حال خوب است فکری بشود تا این آثار هنری که اغلب ظرفیت نمایش بالایی دارند، پس از یکی دو ماه، سر از انبارهای نمور حاشیه شهر در نیاورند. در پایان دو باره یادآوری می‌کنم که مدیران فرهنگی و هنرمندان همشهری، قدر حضورشان در پیشرفت شهر و همراهی با مردم را بدانند؛ ان شاءالله.