به گزارش قدس آنلاین به نقل از تسنیم، بالاخره ابوالقاسم طالبی پس از «قلاده های طلا» به سینما بازگشت. با یک پروژه جاه طلبانه دیگر در مورد ایران و بخشی از تاریخ کشورمان که کمتر به آن پرداخته شده است. فیلمی که به صورت «بیگ پروداکشن» ساخته شد، اما به نوعی با تحریم سینمای ایران همراه بود و طالبی با محدودیت های زیادی برای نیروگیری مواجه شد.
«یتیم خانه ایران» که چه در نام و چه در محتوای فیلم پر از استعاره های گوناگون است، به قحطی بزرگ ایران در سال های 1296 تا 1298 می پردازد و داستان یکی از نیرو های سردار جنگل را روایت می کند که قصد دارد در برابر ظلم انگلیسی ها به مردم ایران ایستادگی کند. «یتیم خانه ایران» به صورت رنگی در زمان حال آغاز می شود اما وقتی سراغ قصه اصلی می رویم، همه چیز سیاه و سفید می شود. این تغییر رنگ مصادف است با یک سکانس جذاب درگیری و در نهایت فرار «محمد جواد بنکدار» (با بازی علیرام نورایی) از دست نیرو های انگلیسی. شروع خوب ساخته جدید ابوالقاسم طالبی واقعا امیدوارمان کرد که در یک جشنواره بد، بالاخره می توانیم 5 فیلم خوب دیده باشیم. اما هر چه گذشت از آن سرعت اولیه کاسته شد و تقریبا بعد از حدود یک ساعت تازه داستان اصلی آغاز می شود. بخشی از این روند کند را می شود به فیلمساز حق داد. به هر حال مخاطب چندان با آن دوره تاریخی آشنا نیست و طالبی اول از همه باید با فضا سازی و شخصیت پردازی بستر بیان قصه اش را برای مخاطب باز کند اما همین روند کند باعث شد صبر برخی از مخاطبان هم لبریز شود و سالن سینما را ترک کنند. به هر حال حتی با فرض فضا سازی و شخصیت پردازی هم باز فیلمساز باید تعلیق را ایجاد می کرد. در این یک ساعتی که صرف فضا سازی و معرفی شخصیت ها می شود اما شخصیت پردازی پروتاگونیست به خوبی انجام می شود. از آنجایی که این اثر هم قهرمان محور است، باید توجه داشت که شخصیت پردازی از مهم ترین فاکتورهای فیلم است. مقوله ای که در پرداخت، نسبتا می تواند نمره قبولی را بگیرد. در «یتیم خانه ایران» ما قهرمان داریم اما ضد قهرمان که انگلستان و نیروهایش باشند، به خوبی قهرمان پرداخت نشده اند. آنتاگونیست های فیلم در واقع به راحتی مغلوب قهرمان می شوند. آب در دل مخاطب تکان نمی خورد. اشاره می کنم به سکانس مربوط به گرفتن دارو از انگلیسی ها. بدون ذره ای مقاومت، محمد جواد بنکدار موفق می شود عملیاتش را انجام دهد. در واقع با دید عام تر، هیچ یک از شخصیت های فیلم به اندازه قهرمان شکل نگرفته بودند. جعفر دهقان که نقش یک جاسوس را بازی می کرد می توانست فتنه های به مراتب بیشتر و بزرگ تری ایجاد کند. یا حتی در پایان وقتی می خواهند انبار های او را پیدا کنند، قهرمان می توانست با کمی مقاومت رو به رو شود. اتفاقی که در «یتیم خانه ایران» افتاده این است که محمد جواد بنکدار دست به خاکستر می زد طلا می شد. شاید اگر شخصیت پردازی در قالب قصه رخ می داد، هم نیمه اول فیلم کسالت بار نمی شود و هم این که دشمنی در حد و اندازه های پروتاگونیست فیلم می دیدیم. طالبی در فیلم جدیدش به دلیل نمایش اختناق در ایران، سراغ تصاویر سیاه و سفید رفته. چیزی که واقعا کمکی به فیلم نمی کند. فضا سازی در خود اثر آن قدر خوب انجام شده که احتیاجی به سیاه و سفید کردن فیلم نباشد. همین کار اتفاقا در زمان نسبتا طولانی فیلم به ضرر «یتیم خانه ایران» می شود. چشمان بیننده قریب به دو ساعت هیچ گونه رنگی نمی بیند. حال آن که می شود تصور کرد، دکورها و میزانسنی که برای این فیلم چیده شده شده چقدر با رنگ، جذاب به نظر می رسند. از خانه های سنتی که پنجره هایشان با شیشه های رنگی تزیین شده بگیرید تا دکور کاخ باکینگهام، سفارت انگلستان و خانه سردبیر روزنامه رعد و میز پر از غذهای رنگارنگ آن و... که همه می توانستند باعث زیبا تر شدن فیلم شوند و کمی هم از حواس مخاطب را به خود جلب کنند تا کمتر خسته شود. اصولا ساخت فیلم کاملا سیاه و سفید در سینمای امروز جهان ریسک بزرگی است. در سال 2015 هیچ یک از فیلم های سیاه و سفید سینمای جهان به 120 دقیقه نمی رسند. از بین بیش از 40 اثر سیاه و سفیدی که در دهه اخیر ساخته شده، کمتر از 5 اثر بیش از 120 دقیقه اند و اگر از ابتدای هزاره، فیلم های سیاه و سفید بالای 120 دقیقه را در نظر بگیریم به 15 اثر نمی رسیم. تازه با در نظر گرفتن فیلم های تجربی پانصد و اندی دقیقه ای و... . در سینمای جهان زمان استاندارد فیلم های سیاه و سفید بین 90 تا 100 دقیقه است. از آن جایی که فیلم با نقص فنی در جشنواره اکران شد جای امیدواری دارد که هنگام بررسی مجدد نسخه نهایی «یتیم خانه ایران» برای اکران عمومی برخی از این ضعف ها جبران شود. شاید با کاهش زمان فیلم یا رنگی کردن آن، بخشی از مشکلات حل شود.
«یتیم خانه ایران» اگرچه تبدیل به یک شاهکار تاریخ سینما نشده اما نوید روزهای خوبی را به سینمای استراتژیک ما می دهد. سینمایی که چند سالی هست با آثاری مثل «چ»، «محمد رسول الله (صلی الله علیه و آله)» و حالا «یتیم خانه ایران» وارد فضای جدی تری شده است. از سوی دیگر ساخته جدید ابوالقاسم طالبی اثری با ارزش در ژانر فیلم های تاریخی است و به مقطعی می پردازد که در آن توطئه سکوت حاکم است. همان طور که در پایان فیلم هم اشاره می شود ما حتی در کتاب های تاریخ درسیمان هم به قحطی بزرگ، عوامل و علت به وجود آمدن آن نمی پردازیم که واقعا جای تامل دارد. به هر حال بعد از «یتیم خانه ایران» سدی که در برابر خودمان کشیده بودیم شکسته. این فیلم در حکم خط شکن عمل کرده و حالا می شود کارهای بیشتری روی قحطی بزرگ و تلف شدن جان 9 میلیون ایرانی انجام داد. واقعه ای که از آن با عنوان «هولوکاست ایرانی» هم یاد می شود. بیایید در اولین اقدام امیدوار باشیم که بازاریابی و تبلیغات بد فیلم «محمد رسول الله (صلی الله علیه و آله وسلم)» در مورد «یتیم خانه ایران» تکرار نشود. روز گذشته این اثر در سالن خالی سینمای آزادی اکران شد.