به گزارش قدس آنلاین به نقل از تسنیم مردم کلافه از تاخیر، هر کدام به نوعی خود را مشغول می‌کنند. عده‌ای از قدم زدن‌های بسیار هم خسته شده‌اند و به دیوار و یا ستونی تکیه داده‌اند. عده‌ای هم در هر گوشه‌ای که گیرشان آمده نشسته‌اند.
دیگر جمع‌های دوستانه هم حرفی برای گفتن ندارند. یک ساعت تاخیر رمق هر مخاطبی را می‌گیرد. وقتی ساعت از 22 گذشت و مردم وارد سالن می‌شدند، خستگی در چهرهٔ بسیاری از آنان موج می‌زد.
بسیاری از مخاطبانِ کنسرت گروه «وزیری»، در روز جمعه 23 بهمن 1394 به تالار وحدت آمده بودند تا در یک روز تعطیل و بدون دوری از خستگیِ ناشی از کارِ روزانه، کنسرت مورد علاقه‌شان را ببینند؛ اما غافل از این که یک ساعت تاخیر رمقشان را می‌گیرد و با خستگیِ بسیاری وارد سالن کنسرت می‌شوند.
به هر روی صندلی‌های تالار وحدت پر شد و ارکستر به همراه تارِ کیوان ساکت قطعه موج را نواخت.
ساکت از صحنه بیرون رفت و با خود، سالار عقیلی را به روی صحنه آورد تا نخستین حضور او بر روی صحنه پس از حاشیه‌های چند هفته گذشته‌اش رقم بخورد. این نخستین حضور عقیلی بر روی صحنه پس از رفتنش به استودوی شبکه «من و تو» و حاشیه‌های ناشی از آن بود.
نخستین آوازهای سالار عقیلی بر روی قطعه «ابر می‌بارد» با شعری از امیر خسرو دهلوی خوانده شد.
تکنوازی تار و همراهی پیانو مقدمه‌ای بود برای تا عقیلی چند بیتی آواز بخواند.
نوروز 94 با شعری از محمد تقی ساکت قطعهٔ بعدی بود که در سرمای زمستان استقبالی از نوروزِ پیش رو بود.
رفت و برگشت‌های ساکت به بیرون و داخل صحنه هم در نوع خود جالب بود. ساکت با تارش بیرون رفت و دوباره با تشویق تماشاگران به روی صحنه برگشت و بلافاصله از مسیر دیگری و از میان نوازندگان از صحنه بیرو رفت و بار دیگر از همان گوشه‌ی صحنه وارد شد. البته ساکت درباره علت این رفت و برگشت‌ها توضیحی نداد اما به نظر می‌رسید برای عوض کردن سازش با کوکی دیگر صحنه را ترک می‌کرد.
«ای وطن» ساخته علی نقی وزیری با شعری از عبدالعظیم قریب قطعه بعدی این کنسرت بود.
وقتی ارکستر منتظر آغازِ قطعه بعدی بود، نوای سسرنا به گوش رسید تا بار دیگر نوید بخش نوروز باشد. احسان عبدی‌پور با دمیدن در سرنایش به روی صحنه آمد و مقدمه‌ای برای آغاز اجرای قطعه نوروز 75 نواخت. این قطعه با شعری از فریدون مشیری اجرا شد.
کیوان ساکت با انتخاب درستِ ساز سُرنا سنت‌های قدیمی ایرانی را بار دیگر زنده کرد؛ سنتی که براساس آن با نوای سُرنا به استقبال فصل بهار و نوروز می‌روند.
بخش دومِ این کنسرت پس از چند دقیقه استراحت آغاز شد. ارکستر و کیوان ساکت به روی صحنه آمدند تا قطعه «راز مهتاب» برای سه تار و ارکستر را اجرا کنند.
در ادامه ساکت باز هم به خارج از صحنه رفت تا این بار علاوه بر سالار عقیلی، ژاله صادقیان را هم با خود به روی صحنه بیاورد که آمدنشان خیلی طول کشید. همین تاخیر باعث شوخی‌هایی از سوی تماشاگران شد، اما بالاخره آمدند.
نگاه قطعه‌ای با شعری از فریدون مشیری و با دکلمه صادقیان و «دریا» هم با شعری از دکتر موحد اجرا شد.
کیوان ساکت پیش از اجرای قطعه «کوچه» گفت: ساختن این قطعه یکسال زمان برد. حدود 20 سال پیش بود. هر هفته به منزل استاد مشیری می‌رفتم تا با نظر ایشان کار را اصلاح کنم. وقتی نوشتن آهنگ تمام شد، استاد مشیری خواست که به او کاغذ و قلم بدهند و با دستان لرزان بر روی کاغذ نوشت «کیوان ساکت اجازه دارد بر روی تمام شعرهای من از کتاب اول تا کتاب هجدهم». بعدها و پس از درگذشت استاد مشیری ما قطعه‌ی «کوچه» را در بزرگداشت ایشان اجرا کردیم.
پیش از اجرای قطعه «باران» کیوان ساکت باز هم به تماشاگران گفت: تنها ترانه ملی میهنی که عاشقانه سروده شده، ترانه‌ی «باران» از فریدون مشیری است که آن را در اینجا اجرا می‌کنیم.
پیش از اجرای قطعه بعد، سالار عقیلی هم به تماشاگران سلام داد و گفت: حسن خِطام برنامه‌مان سرود وطن را تقدیم شما می‌کنیم. آهنگساز این قطعه پیمان سلطانی است و شعرش را بیژن ترقی سروده است.
آوازِ آغازین این قطعه را عقیلی با تمام وجود خواند تا عشق به میهن در صدایش موج بزند
وقتی وطن به خون خودش تشنه می‌شود / عشق است اگر نصیب رگم دشنه می‌شود
خون مرا بریز به رگ‌های میهنم / هرگز به حرمت وطنم دم نمی‌زنم
تشویق‌های پیاپیِ تماشاگران ارکستر را مجاب کرد تا بر روی صحنه بماند و قعطه «ای ایران» را در حالی اجرا کند که تمام تماشاگران ایستاده آن را زمزمه می‌کردند.
نظر شما