آتش‌بس موقت در سوریه آغاز شده و اما همه می‌دانند شکننده است و اعتباری به آن  نیست.
نشان‌های آن نیز بلافاصله پس از اعلام بیانیه مونیخ آشکار شده و «ریاض حجاب» رئیس هیأت عالی معارضان در گفت‌وگوهای ژنو مدعی شد آن‌ها بیانیه مونیخ را قبول ندارند.
مدت‌هاست سوریه تشنه آتس‌بس است، شهرهایی نظیر «نبل» و «الزهرا» سال‌ها در محاصره تکفیری‌ها بودند و برخی نظیر «فوعه» و «کفریا» هنوز هم هستند.
اما هیچگاه قدرت‌های جهانی و منطقه‌ای تا بدین حد پیگیر آتش‌بس و ارسال کمک‌های بشردوستانه به مناطق محاصره شده نبودند.
به خوبی روشن است که کسانی بیرون از سوریه از پیشروی ارتش این کشور نگران شده و با تمهیداتی نظیر آتش‌بس درصدد کمک به مخالفان اسد و بویژه تکفیری‌های شکست خورده در حومه حلب هستند.
همه طرف‌های بیانیه مونیخ پذیرفته اند داعش و النصره شامل این توافق نمی‌شوند و جنگ با آن‌ها باید ادامه یابد. اگر این دو گروه اصلی تروریستی را کنار بگذاریم، مابقی آن‌ها که شامل و طرف این آتش‌بس شده و باید به آن وفادار بمانند، همان معارضانی هستند که «ریاض حجاب» سخنگوی آن‌هاست. اما آن‌ها هم مدعی شده‌اند بیانیه مونیخ را قبول ندارند. او آشکارا گفته است آمریکا و روسیه آن‌ها را فریب داده‌اند چرا که آنچه اعلام شده کاملا خلاف آن چیزی است که بر سر آن توافق صورت گرفته است.
عربستان به عینه شاهد است که تروریست‌های مورد حمایتش هم در عراق ( با فتح کامل رمادی) و هم در سوریه با پیشروی‌های سفیر در حال فروپاشی‌اند. آل سعود ابتدا مخالفان را تحریک کرد تا مذاکرات ژنو را ترک کنند. این اولین عکس العمل آن‌ها بود. در قدم بعدی مدعی شدند 150 هزار نیرو به سوریه می‌فرستند.
از ابتدا روشن بود این یک بلوف است و آن‌ها چنان در باتلاق یمن فرو رفته اند که تاب اداره همان جبهه را نیز ندارند. هدف اصلی تقویت روحیه تروریست‌ها برای مقاومت بیشتر و ممانعت از پیشروی ارتش سوریه در حومه حلب بود.
اکنون هم آل سعود با کمک آمریکا در صددند با کوبیدن بر طبل آتش بس، تکفیری‌ها فرصت تجدید قوا بیابند.
در همین حال رسانه‌های همسوی غربی و عربی و مقامات آل سعود و متحدان غربی آن‌ها پی در پی روسیه را متهم می‌کنند که در سوریه بدنبال مبارزه با داعش نیست و باید حملات هوایی خود را متوقف کند.
این یعنی حملات هوایی روس‌ها بسیار عرصه را بر تکفیری‌ها و حامیانشان سخت کرده و به وضوح حامیان آشکار و پنهان آن‌ها درصدند آنچه را که در میادین نبرد از کف دادند، بار دیگر از طریق میزهای گفت‌و‌گو و با نیرنگ‌های دیپلماتیک بدست آورند.