یکی از معماهای عجیب این کشور، قصه معوقات بانک‌های آن است. تصور کنید امثال بنده و شما برای گرفتن یک وام پیش پاافتاده چهار پنج میلیونی باید صدجور سند و مدرک و چک و سفته و انواع ضامن را ارایه کنیم و اگر یک قسطمان عقب بیفتد، از خودمان تا جمع ضامن‌ها را بیچاره می‌کنند و یا به چشم برهم زدنی مثلاً برای یک وام پنجاه میلیونی، ملکی یک میلیاردی را که در رهن بوده، به فروش می‌گذارند.
اما در همین بین کسانی هستند که به همین بانک‌ها صدها میلیارد تومان و گاه بیشتر بدهکارند، سال‌های سال است که بدهکارند، راست راست راه می‌روند و پول را پس نمی‌دهند. جالب آنکه بانک هم تماشا می‌کند و حتی حاضر به شکایت از این‌ها نیست!
علت این شکایت نکردن را از چند جنبه می‌توان بررسی کرد. اول اینکه خیلی از این‌ها اصولاً وثیقه‌ای نزد بانک نگذاشته‌اند، حتی چک نداده‌اند و به اذعان برخی از مسؤولان در رسانه‌ها، گاه با چند برگ سفته، میلیاردها میلیارد پول بیت‌المال را به جیب زده‌اند. روشن است که بانک کاری نمی‌تواند بکند، جز التماس! اولاً طرف وثیقه‌ای ندارد تا آن را ضبط کنند و پول وصول شود. ضامنی هم ندارد تا یقه او را بگیرند.
اگر طرف را زندان هم بفرستند برای بانک پول نمی‌شود. طرف هم می‌گوید؛ بگذارید بیرون باشم، تجارت کنم تا لااقل امیدی باشد پولتان را بدهم. با قلدری هم می‌گوید!
یکی از نمایندگان دلسوز و صادق مجلس چندی پیش آشکارا در رسانه ملی این را برای امثال بنده روشن کرد که علت دیگر شکایت نکردن بانک‌ها، آلوده بودن برخی از مسؤولان وام دهنده بوده و هست. یعنی طرف میلیاردها میلیارد وام را با چند تا سفته گرفته و در عوض ده- پانزده درصد وام را فی المجلس به واسطه آن داده و حالا اگر بروند، شکایت کنند، وام گیرنده در دادگاه نخستین حرفش این است که؛ فلان درصد را که خودتان گرفتید، حضرات! پس صلاح نیست، کار به دادگاه و قانون و رسانه‌ها برسد! در این میان کمی خودتان را جای آن مردم بدبختی بگذارید که به هر علت در این رکود چند قسطشان عقب افتاده و بانک باقلدری آمده و خانه و کاشانه آن‌ها را به مزایده گذاشته است. بگذریم؛ به این فساد آشکار در مطلبی دیگر در همین ستون پرداخته بودم. اما اکنون سؤال دیگری پیش می‌آید و آن این است: اکنون با آن جناب مدیرعامل و رئیس شعبه‌ای که بدون وثیقه چنین وام‌های سنگینی به برخی نور چشمی‌ها داده چه کرده‌اند و می‌کنند تا این فاجعه و فساد هولناک تکرار نشود؟
جناب «اژه‌ای» سخنگوی محترم قوه قضاییه، با دلی پردرد چند شب قبل در بخش خبری 20:30 به این مهم پرداخت و وی هم گفت که معوقات بانک‌ها در بیشتر شعبه‌ها، همین راه‌های کلان است. شعبه‌ها معوقات وام ازدواج سه چهار میلیونی که ندارند. چند صد میلیارد و گاه چند هزار میلیارد تومان وام داده‌اند به یکی و وثیقه‌ای هم نگرفته‌اند!
حرف ایشان این بود که چرا وثیقه نمی‌گیرید؟ و تلخ‌تر از تمام این‌ها جناب اژه‌ای اذعان کردند؛ حالا با این مدیرعامل و مدیر شعبه چه می‌کنند؟ ... هیچ. همین آدم را که خدا می‌داند کار کثیفش چه تبعاتی داشته، از آن شعبه یا آن بانک برمی‌دارند و طرف می‌شود مدیر شعبه‌ای دیگر یا مدیرعامل بانکی دیگر! چرا قانون راهی برای مجازات این زالوها پیش‌بینی نکرده و اگر کرده چرا این‌ها مجازات نمی‌شوند؟ آیا جنایتی از این بالاتر هست؟ آیا فسادی ویرانگرتر از این هست؟ پس چطور همه می‌دانند و اما تماشاگرند؟!