به گزارش قدس آنلاین، متن زیر گزارش هفتاد و سومين جلسه شرح و تفسير نهج البلاغه در مرکز فرهنگی سرچشمه با حضور دكتر محسن اسماعيلي است.

اسماعیلی در تشریح فلسفه وجود روایات متعدد که توصیه می‌کنند اثر نعمت خدا را در زندگی‌تان نشان دهید، گفت: انسان‌ها معمولا یک عادت زشت عملی دارند که ناشی از یک ضعف اعتقادی است؛ که جلوی این عادت زشت و ضعف اعتقادی، با «تحدث به نعمت» گرفته می‌شود.

وی  افزود: ما انسان‌های معمولی، به اظهار نقمت‌ها و مشکلات و گرفتاری‌های خود و در عین حال کتمان نعمت‌ها و خوشی‌ها، عادت کرده‌ایم. تا خوش هستیم، می‌گوییم این خوشی ناشی از زرنگی و کارآمدی خودمان است اما ناخوشی‌ها را به حساب خدا می‌گذاریم و می‌گوییم خداوند ما را به حساب نمی‌آورد، به همه می‌دهد اما به ما نمی‌دهد! این درحالیست که بر اساس آموزه‌های قرآنی، هر چه داریم از خداست و هر چه نداریم از خودمان است.

اسماعیلی با یادآوری عادت زشت برخی بندگان خداوند مبنی بر «اظهار نقمت و کتمان نعمت» که در آیه ۸۳ سوره اسراء و آیه‌ای از سوره فصلت نیز مورد اشاره قرار گرفته است، اظهار داشت: حتی قرآن هم گلایه می‌کند از آن دسته از بندگان خدا که وقتی از نعمت‌ها بهره‌مند و خوش هستند خدا را فراموش می‌کنند اما وقتی به مشکلی حتی کوچک برمی‌خورند ناله و زاری می‌کنند و خیلی ناامید می‌شوند.دلیل این عادت زشت برخی بندگان را «ضعف توحید» و «عدم اعتقاد جدی به وحدانیت پروردگار» دانست و گفت: اگر کسی اعتقاد جدی به وحدانیت خدا داشته باشد، برایش فرق نمی‌کند که خوش باشد یا ناخوش؛ نه وقتی نعمت‌ها به سویش سرازیر است خدا را فراموش می‌کند و نه وقتی چیزی را از دست می‌دهد ناامید و ترسو و ضعیف می‌شود؛ یعنی اگر بنده‌ای واقعاً به علیم و حکیم و مهربان بودن خدا اعتقاد داشته باشد نه در خوشی‌ها خود را گم می‌کند و نه در ناخوشی؛ بلکه انسانی با ظرفیت بالا و متعادل است.

نویسنده کتاب «درس‌های ماندگار؛ نگاهی نو به نهج‌البلاغه» با بیان اینکه امیرالمومنین (ع) در نامه‌های مختلف نهج‌البلاغه، عادت زشت برخی بندگان مبنی بر «اظهار نقمت و کتمان نعمت» را ناشی از ضعف اعتقادی و مایه بی‌اعتقادی دیگران و ضعیف شدن ایمان جامعه برشمرده‌اند، افزود: امام (ع) در ارائه راه چاره برای رفع این مشکل فرموده‌اند، «نشان بده نعمت‌های خدا را و نه نقمت‌های خودت را»

دستورالعمل علوی برای تقویت پایه‌های ایمانی فرد و جامعه

منتخب مردم در مجلس خبرگان رهبری خاطرنشان کرد: امیرالمومنین (ع) می‌خواهد پایه‌های ایمانی فرد و جامعه را تقویت کند که می‌فرماید «بگو نعمت‌ها را خدا داده، و به اسم خودت تمام نکن!»؛ لذا حتی از نظر فقهی هم مستحب است که انسان نعمت خدا را ذکر کند و نشان دهد، و مکروه است که نعمت خداوند را مخفی و کتمان کند.  

وی افزود: اگر انسان به گونه‌ای شود که تا خداوند نعمتی به او داد، با زبان قال و زبان حال، سپاسگزار خداوند باشد و آن نعمت را به حساب خودش نگذارد، هم اعتقاد و درجه ایمان خودش بالا می‌رود و هم می‌تواند هم‌افزایی کند یعنی مردم را با خود به درجات بالاتر توحید دعوت کند.

یک ویژگی مومن

اسماعیلی با بیان اینکه انسان مومن هم خوشی دارد و هم ناخوشی، ادامه داد: مومن کسی است که واقعا ایمان دارد، خوشی‌هایش را نشان می‌دهد و ناخوشی‌ها را برای خودش نگه می‌دارد. آن کسی که ناخوشی را ابراز می‌کند و خوشی را برای خودش نگاه می‌دارد، مومن نیست.

تفاوت اهل ایمان و اهل تقوا

وی یادآور شد: اما در مورد اهل تقوا موضوع متفاوت از اهل ایمان است. اهل تقوا اصلا خوشی و ناخوشی ندارند و روح و جان‌شان به هنگام نداشتن، همان گونه است که به موقع داشتن؛ بنابراین بلا و خوشی هیچ کدام نمی‌توانند در روح بزرگ اهل تقوا تلاطم ایجاد کنند.

سبک زندگی علوی؛ از دوگانه «قیافه اخروی و عمل دنیوی» فاصله بگیر

این شارح و مفسر نهج‌البلاغه با اشاره به حکمت ۱۵۰ نهج‌البلاغه که امیرالمومنین (ع) در پاسخ به کسی که درخواست موعظه کرد، فرمودند: «از کسانی نباش که شعار آخرت می‌دهند ولی عمل‌شان دنیایی است»، یادآور شد: امام علی (ع)، مردم را از دوگانه «قیافه اخروی و عمل دنیوی» نهی کرده‌اند.  

«حبیب الله» كيست؟

اسماعیلی با بیان اینکه امام صادق (ع) در روایتی، بندگانی که آثار نعمت خداوند را آشکار می‌کنند تحت عنوان «حبیب الله» نامیده است، تصریح کرد: اگر خداوند به کسی نعمتی دهد اما اثری در آن بنده دیده نشود، او دشمن خداوند است و هویدا نشدن آثار نعمت در آن فرد، کینه‌توزی با خداست. اگر کسی در عمق وجودش، بدبختی‌های خود را به اسم خداوند ثبت کند، با بغض از این دنیا می‌رود.

مهر

انتهای خبر/