براساس گزارش دیلی میل، «آدام فرانک» استاد فیزیک و ستاره شناسی دانشگاه «راچستر» و از نویسندگان تحقیقِ انجام شده، می‌گوید:«در معادله دریک، این پرسش که آیا تمدن‌های پیشرفته ای در جای دیگری در جهان هستی وجود دارند یا خیر؟ در سه زمینه با عدم قطعیت مواجه بوده است.» وی می‌افزاید: «ما مدت‌هاست می‌دانیم که به طور تقریبی، چه تعداد ستاره در جهان هستی وجود دارد، اما نمی‌دانستیم چه تعداد از این ستاره‌ها، سیاره هایی دارند که به شکل بالقوه می‌توانند مأمنی برای زندگی باشند؛ زندگی در چه بازه زمانی تکامل می‌یابد و به وجود موجودات هوشمند منجر می‌شود و هر تمدنی پیش از منسوخ شدن چه مدتی می‌تواند دوام داشته باشد.»
فرانک توضیح می‌دهد: «به لطف اطلاعات ماهواره کپلر ناسا و دیگر تحقیقات انجام شده، ما اکنون می‌دانیم که به طور تقریبی یک پنجم ستاره‌ها، سیاره‌هایی در نواحی قابل اسکان دارند، جایی که دما می‌تواند شرایط تکامل زندگی را به شکلی که ما می‌شناسیم، فراهم کند.»
استاد فیزیک دانشگاه راچستر می‌گوید: «بنابراین، اکنون یکی از سه زمینه بزرگ عدم قطعیت، محدودتر شده است.»
وی می‌گوید: سومین پرسش بزرگ- اینکه تمدن‌ها چه مدت می‌توانند دوام بیاورند- همچنان به طور کامل، بدون پاسخ است. «این حقیقت که انسان‌ها 10 هزار سال است که از فناوری ابتدایی زندگی برخوردار بوده اند، به ما نمی گوید که آیا جوامع دیگری هم می‌توانند این مدت، یا بسیار طولانی تر از آن، عمر داشته باشند.»
فرانک و همکارش «وودراف سولیوان» از بخش ستاره شناسی دانشگاه «واشنگتن» می‌گویند: با این حال ما می‌توانیم مفهوم طول عمر تمدن‌ها را حذف کنیم، به این شکل که پرسش‌مان را به نوع دیگری مطرح کرده و آن را بسط و توسعه دهیم.سولیوان دراین باره می‌افزاید: «به جای آنکه بپرسیم چه تعداد تمدن ممکن است در حال حاضر در جهان هستی وجود داشته باشند، می‌پرسیم، آیا ما تنها گونه‌های دارای فناوری زندگی هستیم که تا به امروز وجود داشته است؟» این تغییر درحوزه تمرکز سؤال، عدم قطعیت درباره طول عمر تمدن‌ها را حذف کرده و به ما اجازه می‌دهد،
 پرسش مان را در حوزه «باستان شناسی کیهانی» مطرح کنیم و بپرسیم «در تاریخ کیهانی، زندگی به شکل پیشرفته آن چندبار تکامل یافته است؟»
این محققان می‌گویند: «ما دراین مورد که احتمال تکامل یک گونه هوشمند برخوردار از فناوری، روی یک سیاره قابل سکونت، چقدر است، ایده‌ای نداریم، اما با استفاده از شیوه جدید می‌توانیم دقیقا بگوییم، احتمال اینکه ما تنها تمدنی باشیم که در جهان هستی تکامل یافته است تا چه حد پایین است.»
فرانک توضیح می‌دهد: «برای من این احتمال بی‌نهایت پایین، به معنای آن است که دیگر گونه‌های هوشمند و تولید کننده فناوری، به احتمال بسیار زیاد پیش از ما تکامل یافته‌اند.»
سولیوان اظهار می‌دارد:«جهان هستی، بیشتر از 13 میلیارد سال عمر دارد. این بدان معناست که حتی اگر هزار تمدن دیگر در کهکشان ما تکامل یافته باشند و اگر هریک از این تمدن‌ها از طول عمری به اندازه طول عمر تمدن کنونی ما برخورداربوده باشند (تقریباً 10 هزار سال)، با این حال باز هم همه آن‌ها تا به امروز منسوخ شده و از بین رفته اند و تمدن‌های دیگر نیز تا مدت‌ها پس از ازبین رفتن تمدن ما تکامل نخواهند یافت. برای اینکه ما شانس این موفقیت را داشته باشیم که تمدن فعال برخوردار از فناوری که «معاصر» تمدن کنونی ماست بیابیم، این تمدن به طور متوسط باید عمری بسیار بیشتر از عمر تمدن ما داشته باشد.»
فرانک نیز در این باره می‌گوید: «با توجه به فاصله بسیار عظیم موجود میان ستاره‌ها و نیز با درنظرگرفتن سرعت ثابت نور، ما احتمالاً هرگز قادر نخواهیم بود با تمدن دیگری گفت‌و‌گو کنیم. اگر فاصله هر تمدن دیگری از ما، 20 هزار سال نوری باشد، آن گاه هرگونه تبادلی میان ما و این تمدن، 40 هزار سال نوری به طول خواهد انجامید.»
فرانک و سولیوان اشاره می‌کنند، حتی اگر تمدن دیگری که بتوانیم با آن ارتباط برقرار کنیم، هم اکنون در کهکشان ما وجود نداشته باشد، نتایج تازه به دست آمده، از اهمیت علمی و فلسفی بالایی برخوردار خواهد بود. به گفته فرانک «این نخستین باری است که کسی توانسته پاسخی تجربی به این پرسش ارایه کند. به شکل شگفت آوری، محتمل است که ما از نظر زمان و مکان، نخستین تمدن پیشرفته ای که تکامل یافته است، نباشیم.»