به گزارش قدس آنلاین به نقل از خبرگزاری تسنیم، آمریکا با وجود اینکه ادعا می کند برای حل بحران سوریه از راه های مسالمت آمیز تلاش می کند اما این کشور برای حمله به سوریه همواره در طرح ها و تاکتیک های خود تغییرهایی می دهد. به تازگی گفته شده است که اگر بحران سوریه از راه مسالمت آمیز حل نشود طرح «ب» جایگزین آن خواهد بود. در اینجا منظور از حل مسالمت آمیز بحران سوریه از نظر آمریکا یعنی تسلیم سوریه به طور داوطلبانه در برابر آمریکا است و در غیر این صورت با قدرت به میدان نبرد برمی گردد تا به زور این کشور را از دست صاحبان اصلی آن بگیرد و قیمومیت خود را بر آن تحمیل کند. آمریکا با وجود همه آنچه تاکنون به دست آورده است به نظر نمی رسد که هدف خود را تغییر دهد و از تلاش برای استعمارگری در سوریه و تجزیه آن چشم پوشی کند.

در آخرین مانورهای آمریکا و در چارپوب آنچه که طرح جایگزین «ب» نامیده می شود رسانه های غربی به نقل از مقام های آمریکا اینگونه ترویج می کنند که آمریکا قصد دارد همزمان با تلاش برای آزاد سازی موصل عراق شهر الرقه سوریه را هم آزاد کند. در این باره سوال هایی درباره امکانات، چگونگی، ابزارها برای اجرایی شدن این اقدام مطرح می شود. این سوال ها مطرح می شود در حالی که ما هنوز هم تصمیم نهایی آمریکا را که در سال 2010 میلادی گرفته شده و قابل بازنگری هم نیست، به یاد داریم.

این تصمیم مفهوم راهبرد ناتو در دهه دوم قرن 21 است. در این مفهوم جبهه هایی که ارتش کلاسیک ناتو در خاورمیانه عمل می کنند بسته خواهد شد و نیروهای آن عقب نشینی می کنند و هیچ نیرویی جایگزین آن نخواهد شد. برپایه این مفهوم کشورهای عضو ناتو به طور آشکار مواضع و تصمیم هایی برای جلوگیری از ارسال نیروی زمینی به خاورمیانه گرفته اند. آمریکا هم بارها اعلام کرده که به این موضع پایبند است. این به معنای آن است که آمریکا هرگز برای آزادی موصل عراق و الرقه سوریه از کنترل داعش به این 2 شهر وارد نخواهد شد. این کشور نیروهای خود را به این 2 شهر وارد نخواهد کرد بلکه نیروهای که زیر فرمان این کشور عمل می کنند و از پشتیبانی آن برخوردارند به این 2 شهر وارد خواهند شد. اکنون این سوال مطرح می شود که این نیروها چه کسانی هستند؟

برخی گمان می کنند که آمریکا برای اجرای ماموریت مهم در الرقه از نیروهای نظامی ترکیه کمک می گیرد اما این مساله به طور قاطع و به دلیل 2 عامل دور از ذهن به نظر می رسد. نخست آنچه درباره امتناع نیروهای ناتو درباره وارد شدن به جبهه های جدید جنگ در خاورمیانه با نیروهای کلاسیک است که ذکر شد. ترکیه هم عضوی از ناتو است. عامل دوم که از عامل نخست هم مهم تر است مربوط به ناتوانی آمریکا از توجیه و پشتیبانی از دخالت نظامی ترکیه است. زیرا اگر این مساله بدون هماهنگی با دولت سوریه صورت گیرد تجاوز به شمار می رود و عکس العمل های قانونی از جانب دولت سوریه را به دنبال خواهد داشت. آمریکا و ترکیه نخواهند توانست پیامدهای آن را تحمل کنند. از این رو اندیشه استفاده از نیروهای نظامی کلاسیک که آمریکا ممکن است در الرقه از آن استفاده کند از بین خواهد رفت. پس از این مساله در ذهنیت آمریکایی ها برای استفاده از نیرو فقط به کارگیری نیروهای کرد باقی می ماند.  

آمریکا از این نیروهای پشتیبانی کرده و روابط خود را با آنان تقویت کرده تا از آنان به ابزار نظامی در میدان های نبرد استفاده کنند. از این رو آزاد سازی الرقه به دست این نیروها صورت خواهد گرفت و آمریکا هم با حمایت هوایی از این گروه ها اهداف عملی و سیاسی زیر را دنبال خواهد کرد.

- رسم خط قرمز در برابر ارتش سوریه و همپیمانان آن و جلوگیری از پیشروی آنان به سوی الرقه که دارای اهمیت ویژه و راهبردی است. زیرا آزادسازی این شهر توسط نیروهای سوریه ضربه کمرشکنی به طرح تروریسم وارد می کند که آمریکا از آن برای تسلیم سوریه استفاده می کند.

- برقراری موازنه راهبردی میان الرقه و التدمر. آمریکا از این راهبرد می خواهد اهمیت برگ برنده ها در مذاکرات میان اردوگاه حمله به سوریه به رهبری آمریکا و اردوگاه دفاع از سوریه را کم اهمیت جلو دهد. زیرا اردوگاه دفاع از سوریه طی روزهای اخیر در میدان های نبرد دستاوردهایی را داشته که اوضاع را به سود خود رقم زده است.

- تواناسازی نیروهای کرد برای گسترس مناطق نفوذ خود و به کنترل گرفتن بخش های دیگری از سوریه ویژه سد الفرات و دریاچه اسد تا از این راهبرد آنان بتوانند در مذاکرات ژنو کرسی مستقلی داشته باشند. هدف آمریکا از این اقدام آن است که کردها را هرچه بیشتر از دولت مرکزی سوریه دور کند و آنان را وادار سازد برای داشتن دولت خودمختار مانند کردهای عراق تلاش کنند تا در یک فرصت مناسب اعلام استقلال کنند. این عامل مهمترین مرحله اجرای طرح تجزیه سوریه پس از ناتوانی آمریکا از اشغال آن است.

- اما خطرناک از این، هدف راهبردی آمریکا برای بازگشت تدریجی به عراق و سپس سوریه و گسترش اشغال گری بدون جنگ است که با ساخت پایگاه های آموزشی آغاز و با برپایی پایگاه نظامی پایان خواهد یافت. همانطور که این کشور در کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس مانند کویت، امارات، بحرین، قطر و عربستان هم پایگاه نظامی دارد. عراق طی مذاکره برای خارج شدن نیروهای آمریکا از عراق زیر فشارها تسلیم نشد. این نیروها از عراق عقب نشینی کردند بدون اینکه آمریکا در این کشور پایگاه نظامی بزرگی برپا کند. اکنون بیش از 7 هزار نیروی آمریکایی در عراق حضور دارند به طوری که دبیر کل ناتو گفته است ناتو قصد دارد نیروهای دیگری را برای آزاد سازی موصل به این نیروها ملحق کند. سوریه که طی دهه های پیش در برابر آمریکا پایداری کرد و مانع حضور نظامی آمریکا در خاک خود شده است اکنون مورد توجه آمریکایی ها قرار گرفته و آمریکا برای حضور نظامی غیر مستقیم در آن تلاش می کند. در این زمینه آمریکا تلاش می کند 250 نیرو را برای آموزش کردها به سوریه بفرستد. تا با آموزش کردها میان نیروهای هوایی آمریکا و نیروهای کرد سوریه با عنوان آزادسازی الرقه هماهنگی به عمل آورد به طوری که دامنه نفوذ کردهای مورد حمایت آمریکا از موصل تا الرقه گسترش یابد.

برای اینکه این طرح اجرایی شود آمریکا از راه هیات مخالفان ریاض که به طور کلی زیر فرمان آمریکا عمل می کنند برای جلوگیری از برگزاری مذاکرات برای حل بحران سوریه تلاش می کند. «استفان دیمستورا» نماینده سازمان ملل در سوریه هم برپایه تصمیم های آمریکا عمل می کند. او از مشخص کردن زمان برای برگزاری کنفرانس ژنو برای حل بحران سوریه امتناع می کند. در این زمینه «ساورز» مسوول پیشین دستگاه اطلاعاتی انگلیس گفته است دست برتر ارتش سوریه در میدان های نبرد به روسیه و ایران فرصت داده است تا اراده خود را تحمیل کنند. از این رو آمریکا ناچار است برای رویارویی با این وضعیت در میدان های نبرد دست به اقدام هایی زند.

اکنون این سوال مطرح است که آیا آمریکا می تواند طرح خود را عملی سازد؟ ما با بی طرفی می گوییم که آمریکا به عراق برگشته است و برای فراهم سازی فرصت با هدف برپایی پایگاه های نظامی تلاش می کند. اما در سایه وجود نیروهای داوطلب مردمی عراق و مخالفت سیاسی با آمریکا این مساله برای آمریکا آسان نخواهد بود. همانطور که آمریکا 6 سال پیش هم با مخالفت روبرو شد اکنون نیز با مخالفت روبرو خواهد شد. این کشور نخواهد توانست نیروهای داوطلب مردمی را در موصل به حاشیه براند.

در سوریه هم با وجود شرایط عینی و اراده درونی سوریه که به طور مطلق از پشتیبانی همپمانان هم برخوردار است طرح های آمریکا به رسمیت شناخته نخواهد شد و خط قرمزهای آمریکا زیر پا گذاشته خواهد شد. دولت سوریه هرگز از الرقه چشم پوشی نخواهد کرد همانطور که پیش از این از الحسکه، القامشلی و دیگر مناطق سوریه چشم پوشی نکرده است. اگر چه آمریکا تلاش کرده است با نیرنگ برقراری آتش بس طرح تازه خود را پیش برد اما دستاوردهای مهم ارتش سوریه طی روزهای پیش در غوطه شرقی برای آمریکا کافی است که دریابد طرحش در سوریه اجرایی نخواهد شد و به همگرایی سوریه لطمه نخواهد زد.

در پایان باید گفت نیرنگ های و مانورهای آمریکا سبب شده است تا همه راه ها برای حل بحران سوریه به بن بست رسد. اکنون میدان های نبرد است که همه چیز را مشخص خواهد کرد. اکنون ما در برابر 2 اردوگاه قرار داریم. یکی با مانور، نیرنگ برای جنگ پافشاری می کند و دیگر برای دفاع پافشاری می کند و آماده همه نوع فداکاری است. این اردوگاه به پیروزی قطعی خود اعتماد دارد همانطور که «سید حسن نصرالله» دبیرکل حزب الله در یادبود شهید «مصطفی بدرالدین» بر این مساله تاکید کرد.