استفاده از آتش برای سرکوب دشمن سابقه‌ای طولانی دارد. برای نمونه آتش یونانی که اعتقاد تاریخ‌دانان بر این است از نوعی ماده نفتی گرفته شده بود و خاصیت چسبندگی داشت. استفاده از آتش در جنگ جهانی دوم تنها به ناپالم اختصاص نداشت و از شعله افکن‌ها ،مین‌های آتش‌زا و لاستیک‌های طبیعی نمونه‌هایی از استفاده آتش در این جنگ بود. توسعه ناپالم در اواسط آوریل ۱۹۴۲ به Nuodex سپرده شد و این شرکت، پودر خشک قهوه‌ای رنگی را که به خودی خود چسبنده بود را به ناپالام افزودند، اما زمانی که با بنزین ترکیب شد تبدیل به ماده ای بسیار چسبناک و قابل اشتعال به رنگ نارنجی شد.
ساختمان بمب‌های ناپالم به این شکل است که از سیلندرهای فلزی حاوی مواد آتش‌زا و چسبنده و چاشنی الکتریکی مخصوص تشکیل می‌شوند. ماده آتش‌زا و چسبنده و لزج مانند قیر ذوب شده می‌باشد که قدرت احتراق فوق‌العاده زیادی دارد. پس از انفجار بمب در اثر اصابت به زمین ماده محترقه درون بمب به حالت مشتعل در محیط اطراف پراکنده شده و آتش سوزی شدیدی ایجاد می‌کند. در صورتی که ماده آتش‌زا به بدن تماس پیدا کند بدن را می‌سوزاند و از یک طرف به علت چسبندگی زیاد از بدن جدا نمی‌گردد و از طرف دیگر با احتراق زیاد بدن را می‌سوزاند. 
امروز از بمب‌های ناپالم در جنگ ها برای نابود کردن مزارع و جنگل‌ها و موجودات زنده و تاسیسات نظامی و صنعتی استفاده می‌شود؛ ولی باید دانست که اعتراض نسبت به استعمال آن نیز روز افزون است. اگر به كوكتل مولوتف و يا فوگاز مواد غلظت‌دهنده اضافه شود اثری همانند ناپالم خواهد داشت. 

اولین تجربه استفاده از ناپالم
نخستین استفاده ناپالم به جنگ جهانی دوم و بمباران جزایر روستاها و شهرهای کوچک ژاپنی برمی‌گردد. استفاده از این بمب در ژاپن بین سال‌های ۱۹۴۴-۱۹۴۵ موجب مرگ دردناک بیش از ۳۳۰۰۰۰ نفر شد. استفاده از این بمب طبق بیانیه سال ۱۹۸۰ سازمان ملل متحد بر ضد افراد غیر نظامی جنایات جنگی و ممنوع شد. اما ناپالم تنها برای دشمنان خطرناک نبود، حوادثی که در انبارهای ذخیره این بمب مرگبار رخ داد گواه بر این بود که باید تغییراتی در ترکیب و ساختار ناپلام ایجاد کنند، چرا که در بسیاری از این حادثه‌ها بمب‌ها حتی با شعله‌ اندک سیگار نگهبان انبار منفجر می‌شدند و حوادث وحشتناکی را رقم می‌زدند. به این دلیل پس از مدتی نمونه B این بمب ساخته و آزمایش شد و تا حدود زیادی از نمونه A متمایز بود.
در نمونه جدید بمب ترکیبی از پلی استایرن و بنزن، به عنوان یک عامل حجم‌دهنده و خنک‌کننده استفاده می‌شود تا بنزین خنک بماند. یکی از مزایای استفاده از این مخلوط جدید در افزایش ایمنی دارنده سلاح است زیرا دیگر با حرارت جانبی منفجر نمی‌شود. نمونه B معمولا یک ترکیب ۲۱ تا ۳۲درصد بنزن و از ۷۰ تا ۶۴ درصد پلی استایرن ساخته شده است. نمونه B؛ خود شامل ۴ زیر مجموعه با درصدهای مختلف و ترکیبات دیگری از مواد، جهت افزایش حجم و قدرت تخریب است.
در نمونه پایه ناپالم؛ شعله به مدت ۱۵ تا ۳۰ دقیقه با حرارت بالا می‌سوخت؛ اما در نمونه B این عدد به ۱۰ دقیقه کاهش پیدا کرد که باعث می‌شد کمی از قدرت تخریب بمب بر روی ساختمان‌ها کاسته شود. به این منظور در اصلاحات بعدی فسفر سفید را به عنوان ماده پشتیبان سوخت به ناپالم اضافه کردند تا شعله‌ای به مراتب پر حرارت‌تر و تخریب‌گرتر بسازند.

یکی از افراد پروژه توسعه ناپالم پیشنهاد اضافه کردن فسفر که باعث افزایش قدرت نفوذ ماده به عمق عضلات قربانی می‌شد را داد تا حتی بعد از نجات احتمالی قربانی از بمباران و شعله‌هایی که خاموش نمی‌شوند فرد قربانی عملا یک مهره بدون استفاده تلقی شود، زیرا اگر درون آتش هم نباشد بر اثر سوختن سریع مواد درون بمب مقادیر بسیار زیاد کربن دی اکسید تولید شده که موجب خفگی فرد می‌شود. از سال ۱۹۶۵ تا سال ۱۹۶۹، شرکت شیمیایی داو (DOW) تولید بمب ناپالم را برای نیروهای مسلح آمریکا بر عهده داشت.
پس از گزارش‌های خبری که از اثرات مرگبار و بدشکل بمب ناپالم B منتشر شده بودند، داو کمیکال با تجربه چند تحریم محصولات خود و شرایط سخت برای استخدام نیرو برای تکمیل آزمایشات خود دست به استخدام نیروی جدید زد که نیاز به شیمیدانان جدید، مهندسین شیمی، و غیره داشت و برای جبران این این وضع دست به استخدام فارغ‌التحصیل‌های جدید کالج زد. پس از حمایت دولت ایالات متحده امریکا از شرکت داو مشکلات این شرکت تا حدودی برطرف شد. در همین زمان استفاده‌های گسترده از ناپالم در جنگل‌های انبوه ویتنام این بمب را به بهترین سلاح برای پاکسازی جنگل‌ها تبدیل کرد.
اولین استفاده راهبردی ثبت‌شده از بمب ناپالم در یک حمله توسط USAAF ضد برلین در تاریخ ۱۹۴۴ مارس ۶ رخ داده است. بیشترین استفاده از بمب ناپالم توسط نیروهای آمریکایی در عملیات‌هایی که در بین سال‌های ۱۹۴۴ و ۱۹۴۵رخ داد بوده است. بمب ناپالم به عنوان یک سلاح تاکتیکی در برابر پناهگاه ژاپنی‌ها، تونل‌ها، و دیگر استحکامات، به خصوص در سایپان، ایوو جیما و فیلیپین مورد استفاده قرار گرفت. در حدود دو هفته قبل از پایان رسمی جنگ جهانی دوم استفاه‌ای گسترده از ناپالم ضد سربازان آلمانی ( و افراد غیر نظامی سهوا فرانسه در رویان ) مورد استفاده قرار گرفت.

مرگ با بمب‌های ناپالم دهشتناک است
طبق گفته کیم فو یکی از بازماندگان بمباران، درد ایجاد شده از سوختن در ناپالم فراتر از انتظار است. برای مثال آب در دمای ۱۰۰ درجه به جوش می‌آید که سوختن با این درجه دردی وحشتناک ایجاد میکند؛ حال ناپالم را در نظر بگیرید که با دمایی ۸۰۰ تا ۱۲۰۰ درجه می‌سوزد. تنها نکته مرگبار ناپالم حرارت بالای آن نیست؛ بلکه باعث خفگی، بیهوشی، از کار افتادن بینایی، گیجی و ناتوانی در حرکت می‌شود. نکته دیگر این است که ناپالم برای افراد درون پناهگاه‌های ایمن هم مرگبار می‌باشد زیرا باعث سکته مغزی هیپرترمی، گرمای تابشی، کم آبی بدن، خفگی، قرار گرفتن در معرض دود و یا مسمومیت با مونوکسید کربن می‌شود .
در اوایل قرن ۲۱ سازمان CCW استفاده از ناپلام رو بر ضد افراد نظامی هم ممنوع اعلام کرد تا این که در سال ۲۰۰۹ با تایید سازمان ملل تولید و به کارگیری این بمب ممنوع شد. باراک اوباما در تاریخ تاریخ ۲۱ ژانویه ۲۰۰۹ به نمایندگی از ایالات متحده به عضویت کنوانسیون CCW (ممنوعیت استفاده از بمب‌های آتش زا ) پیوست؛ اما ایالات متحده همچنان به تولید و ذخیره این نوع بمب‌ها ادامه می‌دهد.

کشورهای استفاده کننده‌ از بمب‌های ناپالم
فرانسه در طول جنگ نخست هند و چین (۱۹۴۶-۱۹۵۴)، جنگ الجزایر (۱۹۵۴-۱۹۶۲)، جنگ پرتغال ( ۱۹۶۱-۱۹۷۴ )، جنگ شش روزه توسط اسرائیل (۱۹۶۷)، نیجریه (۱۹۶۹)، هند و پاکستان (۱۹۶۵ و ۱۹۷۱)، ترکیه در حمله به قبرس (۱۹۷۴)، توسط مراکش در طول جنگ صحرای غربی ( ۱۹۷۵-۱۹۹۱ )، عراق در جنگ تحمیلی ۸ ساله با جمهوری اسلامی ایران ( ۱۹۸۰-۱۹۸۸ )، برزیل (۱۹۷۲)، مصر ( ۱۹۷۳) ، آنگولا (۱۹۹۳) ، یوگسلاوی ( ۱۹۹۱-۱۹۹۶ ) و آرژانتین (۱۹۸۲) از کشورهای استفاده کننده‌ از بمب‌های ناپالم هستند.