«چهل حجره» جايي در منطقه توس است که نه من تا حالا آنجا را ديده بودم نه شما تصوري ازچنين جايي در ذهن داريد، اما  به دعوت شوراي شهرستان مشهد در جوار جمعي از مسؤولان در اين منطقه حضور يافتيم.
به گفته دهياران و شوراي روستا دغدغه هاي مردم منطقه بسيار ابتدايي مي‌نمود، ولي واقعاً از جمله مشکلات و معضلات منطقه محسوب مي‌شد به طوري که حتي خود مسؤولان منطقه از جمله کلانتري و آب منطقه با آن‌ها دچار چالش شده بودند.
از همه گلايه‌مندتر مرکز بهداشت اين منطقه است که در عين مجهز بودن، به خاطر مشکلات اقتصادي مردم نمي توانست تأثيري ثمربخش داشته باشد. اينکه هنوز دور هم جمع مي‌شوند و درباره چگونگي درمان سالک يا شپش با هم بحث مي‌کنند آدم را ياد دهه 20 مي‌اندازد. بعد هم اين تصور پيش مي‌آيد که اين بيماران که در حاشيه حاشيه شهر قرنطينه نيستند، همين‌ها به شهر هم تردد دارند و اين بيماري همچنان منتشر مي‌شود و اين هنر مسؤولان است که آن را کنترل کنند.
رئيس مرکز بهداشت شماره يک مشهد نيز از چرخه سالک در صورت دختران منطقه توس مي‌گويد و چرخه معيوب آن را توضيح مي‌دهد و ما تازه متوجه مي‌شويم سالک فقط يک لک فرورفته در پوست نيست، بلکه چيزي شبيه «بازي با آينده» دختران روستاست.
دکتر ناصر اميني که در مرکز بهداشت نه تنها با بيماران جسمي که با بيماران روحي و معضلات اختلافات خانوادگي نيز مواجه است در جمع مسؤولان و اعضاي شوراي شهرستان عنوان مي‌کند: دختراني که در صورت خود دچار سالک مي‌شوند به تبع در آينده به عقد پسري سالم در نمي آيند، بلکه کسي به خواستگاري آن‌ها مي‌آيد که عيبي چون اعتياد داشته باشد و احتمال اينکه آن دختر مورد بي مهري يا خشونت چنين همسري واقع شود، افزايش مي‌يابد بعد هم چرخه سالک - اعتياد - خشونت همين طور ادامه پيدا مي‌کند تا ضرب و جرح و شکايت و فقري که نمي گذارد زن پيگير ناسازگاري و خشونت عليه خودش شود.
در اين خصوص دکتر اميني از مسؤولان مي‌خواهد براي ايجاد شوراي حل اختلاف و مشاوره رواني و حقوقي يا راه اندازي اورژانس اجتماعي چاره‌اي بينديشند و سخاوتمندانه عنوان مي‌کند حاضر است اتاق‌هايي از مرکز بهداشت را به اين امور اختصاص دهد. در اين زمينه البته باغبان بخشدار بخش مرکزي مشهد قول‌هايي مي‌دهد و عباسعلي بادياني سخنگوي شوراي شهرستان نيز قول پيگيري مي‌دهد.
به نظر مي‌رسد کنترل اين بيماري و شپش که مي‌گفتند در سر زنان و دختران روستا غوغا مي‌کند قابل کنترل باشد، چون مرکز بهداشت شماره يک در اين منطقه از چنان تجهيزات کاملي برخوردار است که در مراکز بهداشت شهر کمتر ديده مي‌شود.
البته فعاليت جزيره اي بهورز و بهيار و بهداشت در اين مناطق کمي موازي کاري به نظر مي‌رسد که توسط شوراي شهرستان پيشنهاد مي‌شود به شوراي بهداشت تغيير داده شود، زيرا در صورت تحقق، کنترل انواع بيماري‌ها با تصميم‌گيري‌هاي جامع تري صورت مي‌گيرد و نتايج بهتري هم خواهد داشت.