این کیهان باید به خلیل هایش بنازد. باید دورِ نیکانش حلقه بزند و تاج عاشقی بگذارد روی سرشان. اصلاً چه کاری خوشتر از اینکه برای صحتِ جانشان، مدام دعابارانشان کند.

آنان، ماه شعبان را به قلب هایمان آوردند و به محفل درویشانه مان نظر کردند و گفتند: به میهمانی آقایِ هشتم، دعوتیم.

انگار ذکر و مناجات مان را شنیدند و کاری کردند که دوباره متولد شویم. از نو. از پای بست. دستِ دوستی شان را گذاشتند روی شانه هایمان و ما را تا کاروانِ زیارت بدرقه کردند.

حالا ما زوّار آقا علی بن موسی الرضاییم. اولین بار است که به بارگاه مطهر حضرت می آییم. به پای بوسی کرم شان. اما هزاران هزاران بار است که سر از سجده شکر و درود برنمی داریم. سر از سجده شوق و صلوات.

ما این روزها، صاحبان زیباترین لبخندِ این شهریم. روشنایی مشهد در ما امتداد پیدا کرده است و سخت منقلب و آرامیم.

این روزها که تمنای دیدار اجابت شد و حرم، هوش و قرار از سرمان پراند، دیگر عمر را جز وسعت آرامشگر این بارگاه نمی دانیم. جز نقاره ها و کبوترها و پنجره فولاد و گنبدِ طلا.

این کیهان باید به عاشقان بی منتش بنازد... به جوانمردانی که نوشداروی دردهایمان شدند و مرزهای خواستن و نتوانستن مان را درهم شکستند.

حالا که هیچ چیز، دیگر سرجای خودش نیست و قصه دوری دوا شده است، از ما جز اشک شوق و شادی نمی چکد. از ما که زائر شده ایم و فیروزه ای ترین آسمان خدا را در این صحن و این سرا پیدا کرده ایم.

حالا می ایستیم و صمیمانه برای کریمانِ دنیا دعا می کنیم و هر ثانیه رو به آستان عشق، اشک می ریزیم. و برای دلواپسان و مهربانان این جهان، اجابتِ اشرفِ آرزوهایشان را طلب می کنیم.