این روزها در هیاهوی اخبار حملات تروریستی در فرانسه و بهتازگی آلمان، کشتهشدن چند پلیس دیگر در آمریکا و مهمتر از همه اینها کودتای ترکیه، یکی از مهمترین خبرهای منطقهای در رسانههای داخلی ما به حاشیه رفت و آن، خشونتهای جاری در کشمیر بود که به کشتار دهها تن از ساکنان مظلوم آن دیار به دست سربازان ارتش هند منجر شد. در سالهای پس از انقلاب، هر جا که پای مظلومیت مردم و ملتی در کار بوده، جمهوری اسلامی ایران بهدرستی در مقام مدافع مظلوم ظاهر شده و همین رفتار برای ایران اسلامی شأن یک دولت عدالتخواه را در افکار عمومی جهان ایجاد کرده است. تأسی به همین رویه است که باعث میشود تهران هم در آمریکای جنوبی، فارغ از نگاه نژادی و اعتقادی، دستگیر کشورها و ملتهایی باشد که مقابل استکبار قد علم کردهاند و هم در خاورمیانه بهصورت همزمان حامی حزبالله شیعه و حماس اهل سنت باشد. با این سابقه، اگر در جایی، دیپلماسی ما برای رعایت مصالح دیپلماتیک خویش حمایت از مردمی ستمدیده را، حتی در ظاهر، نادیده بگیرد، اعتراض خیلیها را سبب میشود.
جان کلام این است که چنانچه به «اویغورها»ی مسلمان در سین کیانگ چین یا مسلمانان چچنی تحت کنترل مسکو یا مسلمانان کشمیر تحت کنترل هند و امثالهم ستمی میشود، باید بدون توجه به اینکه این کشورها متحدان سنتی و دوستان منطقهای و بینالمللی ما هستند، وزارت خارجه انقلابی ما، لااقل در حد شأن خود، عکسالعمل لازم را نشان دهد. چنین نباشد که فی المثل بهخاطر ناخشنودی کرملین و روابط گرم ما با روسیه، در همراهی با مردم کوزوو و بهرسمیتشناختن استقلال آنها اهمال کنیم. سیاست خارجی ما باید مبنای «تقریبی» داشته باشد. یعنی هم هنگام قتل عام «روهینگیاها» در میانمار یا مسلمانان مظلوم کشمیر به میدان بیاید و هم در زمان کشتار مردم ستمدیده بحرین.
باری، با تمام این احوال حرف از آن نیست که ما به ابزاری در رقابتهای منطقهای دیگران یا اختلافات میان 2 کشور و امثالهم تبدیل گردیم و سیاست خارجی ما به اهرم فشاری برای برخی طرفین درگیر در منطقه و جهان بدل شود.
یکی از اشتباهات برخی حلقههای رسانهای غیررسمی و انقلابی داخلی ما، عدم توجه به برخی از این دست حساسیتها و تهییج مخاطب با عناوین «کشتار شیعیان» و «شیعهکشی» و... است. دفاع از مظلومان بهطور عام و دفاع از مسلمانان مظلوم بهطور خاص در این دیپلماسی تعریف شده و اگر چنین نیست باید بازتعریف شود. در ماجرای اخیر درگیریهای کشمیر نیز از یک سو، باید از سقوط در تله درگیریهای دیرینه پاکستان و هند دوری جست و از سوی دیگر، نباید با این بهانه نسبت به سرکوب عدالتخواهان آن جغرافیا بیتفاوت ماند. مردم مسلمان کشمیر تهران را به چشم خانه امید خود مینگرند. ما نیز با اتخاذ یک دیپلماسی حسابشده باید کاری کنیم که ضمن حفظ روابط حسنه با متحدان منطقهای خود، امید آن ملت مظلوم را ناامید نکنیم و کشمیر و به تعبیر امام(ره) «کشمیر عزیز» را در مناسبات خود دریابیم. انشاءالله.
نظر شما