تصاویری که این روزها از سیستان در رسانه‌های جمعی و فضای مجازی دست به دست می‌شود، به اندازه عکس‌های صحنه‌های پس از قتل عام‌ها و حملات انتحاری غمبار و جگرخراشند. با این تفاوت که اینجا به ظاهر ذرات شن قاتلان جان و مال این مردمند. تصورش را بکنید؛ مدفون شدن بیش از 400 روستا زیر شن، دهکده‌هایی که در آن‌ها گرد مرگ پاشیده‌اند و مردی که خانه‌های آبا و اجدادی خویش را از سر ناچاری، بی صاحب رها کرده‌اند و خدا می‌داند در کجای این سرزمین آواره شده‌اند هر چه هست، مدت‌ها بود مجموعه عکس‌هایی تا این حد اشک را درنیاورده بود.

من دکترای جغرافیای طبیعی و انسانی نیستم. از طرح‌های آمایش زمین و آبخیزداری و نگهداری مراتع و مانند آن چیزی نمی‌دانم، اما خیلی خوب این را می‌فهمم که یک جای کار ایراد دارد. خیلی خوب این را می‌فهمم که این روند به پایانی هولناک و سرانجامی تاریک ختم می‌شود. خوب می‌فهمم که هر چه زودتر باید کاری کرد و... با کمال تأسف خوب می‌فهمم بیشتر آن‌ها که باید کاری بکنند سرگرم دعواهای زورگیری خویشند و در پناه فیش‌های فربه حقوقی و باد خنک کولرهای گازی فارغ از بادهای زرد و سرخ 120 روزه سیستان و میلیون‌ها تن شن و ماسه و گرد و غبار و نکبت و بدبختی ای که با خود برای مردمان مظلوم آن خطه به ارمغان می‌آورند.

با کمال تأسف باید حالا دیگر با صدای بلند اعلام کرد که یکی از مهم‌ترین و درخشان‌ترین زادگاه‌های تمدن باستانی ایرانی و دیاری که تا دیروز انبار غله این ملک نامیده می‌شد، در آستانه خالی از سکنه شدن است. چرا در تهران، دولتمردان ما برای این فاجعه بی سابقه کمیته بحران تشکیل نمی‌دهند؟ چرا فوری به زابل سفر نمی‌کنند؟ سیستان دارد از روی نقشه ایران ما حذف می‌شود، چرا کسی کاری نمی‌کند؟
اگر کم آبی به جان تهران بزرگ بیفتد، اگر بنزین ماشین‌هایش استاندارد آلایندگی را نداشته باشند، اگر... هزار و یک صدا برای اعتراض هست و هزار و یک تلاش هم برای درمان. خیلی هم خوب است و باید هم چنین باشد. بماند که همان‌ها نیز بسیاری به فرجام نمی‌رسند، اما حالا در گوشه‌ای دور از این کشور، در منطقه‌ای که حضرت روح ا... یک موی امثال مردمانش را با تمام کاخ نشین‌ها عوض نمی‌کرد، همه چیز در حال کن فیکون شدن است.

سیستان محتضر است و نفس‌هایش به شماره افتاده است. به جای یکی از این صدها همایش نمایشی، محض رضای خدا، صاحب نظران را از سراسر جهان فرا بخوانید، نظراتشان را بگیرید و پیش از آنکه دیرتر شود، به کار بندید.

این مردم ولی نعمتان دولتمردان خویشند. بیایید از نجابت آن‌ها خجالت بکشیم. کاش هر کس در هر کجا که هست، به هر شکلی که می‌تواند، هر چقدر اندک، به ظاهر کوچک، حرکتی برای احیای سیستان بکند و دستان پینه بسته این مردم را که به سوی هموطنانشان دراز شده، بفشارد.