در سه آیه نخست می خوانیم:
قارعه. قارعه چیست؟ و تو چه می دانی قارعه چیست؟
اینگونه سخن گفتن درباره قیامت، نشانگر آن است که: عظمت و هول و هراس روز قارعه، خارج از حد تصور انسان است و ذهن بشر گنجایش تصور آن روز و وقایع آن را ندارد.
وضع انسانها در آن روز چگونه است؟ آیه چهارم در این مورد پاسخ می دهد:
روزی که مردم مانند پروانه های پراکنده گردند
فراش به معنی پروانه هاست که مفرد آن فراشه است. در این آیه انسانها به پروانه ها تشبیه شده اند.
اگر در زندگی پروانه ها دقت کنید، می بینید که در ابتدا به صورت کرم هستند؛ مانند کرم ابریشم که نوعی از آنهاست. آن کرمها پس از اینکه از برگ درختان تغذیه کردند و به مرحله ای از رشد رسیدند، پیله ای به دور خود می تنند و اگر از بیرون نگاه کنید ظاهراً حرکتی نمی بینید؛ گویا مرده اند. اما پس از مدتی در درون پیله به صورت پروانه در می آیند؛ پیله را سوراخ می کنند و از آن خارج می شوند و زندگی جدید خویش را به شکل پروانه، آغاز می کنند.
انسانها نیز همانند آن پروانه ها هستند. آری انسانها، با مرگ نابود نمی شوند و روح آنها در عالم برزخ باقی است. پس از مدت زمانی در روز قیامت، حیات و زندگی مجدد خویش را از سر می گیرند. آنکه کفه ترازوی اعمال و کردار شایسته او سنگین است، زندگی خوشی را آغاز می کند؛ و آنکه کفه ترازوی اعمالش سبک و کردارش پوچ و بی ارزش است جایگاهش هاویه است که آتشی سوزان است

کتاب گلستان سوره‌ها – ص 204
محمدحسین جعفری