از اینجا شروع کنیم که چه شد وارد تلویزیون شدید و به عنوان بازیگر مجموعه‌های تلویزیونی شناخته شدید؟

من کارم را از تئاتر شروع کردم و حضور در تلویزیون به‌واسطه تئاتر بود. ما در سال 57 یک نمایشی را اجرا کردیم که تلویزیون هم از این کار حمایت کرد. بعد از آن سال 59 نمایشی به نام «افسانه ماشاء‌الله‎خان» کاری از آقای سعید نیک‌پور بود که از گروه ما دعوت کردند که آن نمایش را در تلویزیون اجرا کنیم. در سال 60 نیز کاری به نام «پیام تاریخ» بود که بازهم به کارگردانی آقای سعید نیک‌پور اجرا شد که بنده نقش یعقوب لیث را بازی کردم. بعد از آن در سال 61 سریال «شاه شکار» را بازی کردم که بنده نقش سیدجمال اسدآبادی را در آن سریال ایفا کردم  و آقای نیک‌پور هم در مقابل نقش میرزا رضای کرمانی را بازی کرد.

این را هم بگویم که اصولاً تئاتر بازیگر را می‌سازد و یک بازیگر را تربیت می‌کند و باعث می‌شود که با مشقت‌ها و فرمول‌های این حیطه آشنا شود.

با  توجه به اینکه در حال حاضر عموم مخاطبین شما در حوزه سینما در فیلم «رسوایی 2»و در حوزه تلویزیون سریال «معمای شاه» می‌بینند، درباره این دو اثر و شخصیت‌هایی که در آن‌ها بازی می‌کنید، بگویید.

در «رسوایی 2» نقش شهردار یک شهر فرضی را بازی می‌کنم. این فرد، شخصیتی است که خصوصیات خاص خودش را دارد و به نوعی با مسایل ویژه خودش مواجه است. بدون اینکه بخواهیم نگاه خطی داشته باشیم، «رسوایی 2» یک تلنگر برای تمام آدم‌هایی است که به نوعی مسؤولیت دارند. مهم‌ترین و عمده‌ترین مشکلی که در حال حاضر در جامعه ما وجود دارد، فاصله بین طبقات اجتماعی و مردم است. این فیلم، تلنگر و هشداری به کل جامعه، نسبت به شیوه کسب درآمدها و نحوه لقمه درآوردن است. در «رسوایی 2» هرچه می‌بینیم، نوعی تمثیل به حساب می‎آید، تمثیلی از اینکه اگر اتفاقی برایمان رقم می‌خورد  پیامد رفتارهایی است که خودمان انجام داده‌ایم و این رفتارها می‌تواند به یک زلزله منتهی شود،  زلزله‌ای که گاهی درون خود فرد اتفاق می‌افتد.

کار با آقای ده‌نمکی چگونه است؟ با توجه به اینکه شما در کار سه‌گانه «اخراجی‌ها» حضور داشتید، آیا با سختی و تجربه‌های خاصی هم روبه‌رو بودید؟

کارکردن با آقای ده‌نمکی بسیار راحت است ولی در این مورد یک نکته وجود دارد. یک موقعی است که کارگردان ویژگی‌های خاص خودش را دارد و پیامی را به‌واسطه فیلم انتقال می‌دهد و طبیعتاً آن دیدگاه، خاص خود اوست و بازیگران با آن همکاری می‌کنند و به نوعی این کار انجام می‌شود. اما من مورد خاصی ندیدم و آقای ده‌نمکی بسیار آرام و حرفه‌ای هستند و خیلی راضی بودم که با ایشان همکاری کردم.

درباره سریال «معمای شاه» به ما توضیح می‎دهید؟

در «معمای شاه» بنده نقش دو شخصیت را بازی می‌کنم؛ یکی بولارد سفیر انگلیس در دوران رضاشاه و دومی هم نقش شریف‌امامی.

با توجه به اینکه شما کارهای تاریخی زیادی هم در کارنامه خود دارید، چه ارتباطی میان بازی در ژانرهای مختلف مانند ژانر تاریخی ، کمدی و درام اجتماعی از نظر شما وجود دارد و برای هرکدام چه نقشی قایل می‎شوید؟

البته ساختن آثار تصویری تاریخی لازم است. اگر یک ملت با ریشه‌های خودش بیشتر آشنا شود، کمتر صدمه می‌بیند بنابراین کارهای تاریخی از ارزش بسیار بالایی برخوردارند اما بنده به همه ژانرها علاقه‌مند هستم. کار اجتماعی هم بسیار مهم است چرا که در حال حاضر بسیاری از مسایل در جامعه وجود دارد که باید بازگو شود.

در حال حاضر اگر پای صحبت پیشکسوتان بازیگری بنشینیم، می‎بینیم که بسیار دلگیر هستند و شاید کاری هم به آنها پیشنهاد نشود. شما ریشه این معضل را در کجا می‌بینید؟

مهم‌ترین مسأله‎ای که این مشکل را ایجاد می‌کند، عدم نظارت مدیریتی است . یک مدیر موفق باید بر کارهایی که انجام می‌شود، تسلط داشته باشد و مجموعه آدم‌هایی را که در این حرفه هستند زیر پوشش قرار بگیرند و از آنهایی که کارایی دارند، درخواست کار کند.

 بعضی وقت‌ها در کوچه و خیابان مردم از هنرمندان که سؤال می‌کنند چرا شما یک مدت زیادی است که در آثار تلویزیونی و سینمایی نیستید؟ آیا می‌توانیم قبول کنیم که یک مدیر اهمیتی به این موضوع نمی‌دهد که چرا این فرد دیگر فعالیت نمی‌کند؟ به نظر من این حرفه باید کاملاً تحت نظارت قرار بگیرد. من بازیگران زیادی را می‌بینم که نزدیک به 2 سال بیکار هستند و هیچ پیشنهادی به آنها نشده است، در صورتی که توانمند هستند، قدرت بازیگری بالایی دارند و خیلی هم مورد توجه مردم هستند. این موضوع به نظر من نیاز به مدیریت قوی دارد. یک بار بنده مصاحبه‌ای با شبکه «افق» انجام دادم که قسمت اعظم آن پخش نشد. موضوع این بود که از بنده سؤال شد که چکار کنیم که مردم به سمت ماهواره‌ها نروند؟ من پاسخ دادم اگر بخواهیم شرایطی را فراهم کنیم که مردم از ماهواره رو برگردانند و به سمت رسانه‌های داخلی کشیده شوند، چاره‌ای جز این نداریم که به تمام آدم‌هایی که در رأس قدرت هستند نگاه مثبتی داشته باشیم. مطمئناً 5 نفر آدم نمی‌توانند که سلیقه 70 میلیون مخاطب را برآورده کنند. این کار نیاز به یک مجموعه اتاق فکر دارد. ما صدها نویسنده و کارگردان و بازیگر داریم که چند سالی است که بیکار و خانه‌نشین هستند. یکی از راه حل‌ها این است که این مجموعه را دور هم جمع کنیم. همه آدم‌هایی که با سیستم وزارت ارشاد و صدا و سیما فعالیت می‌کنند، با خط قرمزها آشنایی کامل دارند. پس باید به آنها اجازه داد که از فکرشان استفاده شود و مخاطبان خود را طبقه‌بندی کنیم. این باعث می‌شود که بیننده داشته باشیم. عمده‌ترین مخاطبی که باید به آنها توجه شود، کودکان و نوجوانان هستند و اگر ما بخش بزرگی از کارهایمان را با سلیقه این قشر مطابقت دهیم، به‌خودی‌خود سایر اقشار هم به آن کار توجه می‌کنند. اگر ما کارهایی بسازیم که برای جامعه مفرح باشد، این نشاط نهادینه و وارد جامعه می‌شود.

در حال حاضر مشغول بازی در فیلم یا سریالی هستید؟

بله، سریالی به نام «نفس شیرین» به تهیه‌کنندگی آقای داریوش باباییان و کارگردانی آقای عباس خاکپور در حال فیلمبرداری است که در ایام محرم به روی آنتن می‌رود.