تابناک نوشت: کابینه روحانی در روزهای اخیر و احتمالا آِینده کلید واژه ای است که به کرات آن را خواهیم شنید. کابینه ای که ابتدا همه می گفتند از آن سهمی نمی خواهند، اما هر چه پیشتر رفتیم پرده تعارفات کنارتر رفت و سهم خواهی ها از کابینه روحانی روشن تر شد، تا جایی که در یک مراسم سید محمد خاتمی به شوخی و جدی نام وزیر فرهنگ مورد نظرش برای کابینه روحانی را هم بر زبان آورد و احمد مسجد جامعی را برای این پست به روحانی معرفی کرد؟ اما به راستی اصلاح طلبان از کابینه روحانی چه می خواهند؟ چه پست هایی و چه وزارتخانه هایی؟

اصلاح طلبان با تیزهوشی به صرافت افتاده اند. حسین مرعشی چندی پیش در مصاحبه ای اعلام کردکه اصلاح طلبان پیروز این انتخابات بودند پس چه دلیلی دارد که انها در دولت حضور نداشته باشند؟ آنها به خوبی ارزش هر وزارتخانه را می دانند و در روزهای اخیر سه وزارتخانه را نشانه رفته اند. وزارت آموزش و پرورش، وزارت علوم و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.

سه وزارتخانه استراتژیکی که هدایت و سازماندهی جامعه مدنی ایران را بر عهده دارد و هر تغییر و تحولی بنیادینی که در کشور صورت می گیرد ابتدا در این سه وزاتخانه یا توسط و با حمایت و همراهی این سه وزارتخانه صورت می گیرد.اصلاح طلبان هیچ دغدغه ای برای وزارتخانه های دیگر ندارند که وزارتخانه های اقتصادی طبیعتا اگر همه نزدیکان روحانی هم در آنها مستقر شوند، تفاوتی با دولت خاتمی نخواهد کرد که خود او هم اقتصادش را به تکنوکرات هایی داده بود که در زمان هاشمی رفسنجانی پرورش یافته بودند. در وزارتخانه های سیاسی هم اصلاح طلبان به بدنه ای دل بسته اند که به صورت نسبی سمپات آنان هستند. اما در سه وزارتخانه مذکور آنان می خواهند نقش راهبری داشته باشند.

وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، وزارتخانه ای گسترده است که تقریبا همه امور لازم برای تولید اندیشه و فکر، بسط و گسترش آن ، هنر، رسانه و ... را در اختیار دارد. اصولا جهت گیری سیاسی یک رئیس جمهور را هم وزیر فرهنگ معرفی شده توسط وی تعیین می کند. شبکه گسترده و دامنه نفوذ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در چارچوب بندی و ترویج گفتمان مورد نظر اصلاح طلبان بر کسی پوشیده نیست. اصلاح طلبان عموما صبور هستند و می دانند که با تسلط بر وزارت ارشاد باید بذرهایی را بکارند تا فردا آن را درو کنند.

وزارت علوم هم از دیگر وزارتخانه هایی است که اصلاح طلبان و رسانه های نزدیک به آنان به صورت ویژه برای آن کاندیدای وزارت معرفی می کنند. وزارتخانه ای که فضای دانشگاهی ایران را مدیریت می کند. فضایی که با حرکت خودش جامعه را به حرکت وا می دارد. شبکه گسترده و دامنه نفوذ این وزارتخانه هم بر کسی پوشیده نیست. بی دلیل هم نیست که اصلاح طلبان این وزارتخانه را هم کلیدی می دانند و برای تصاحب آن در دولت روحانی کم نمی گذارند.

و در نهایت این وزارتخانه آموزش و پرورش است که اگر چه برای بسیاری از نزدیکان روحانی وزارتخانه ای نچسب با درد سرهای فراوان است، اما برای اصلاح طلبان دردسر های این وزارتخانه با برداشت هایی که بعدا می توانند بکنند خواهد ارزید.قدرت سازماندهی آموزش و پروش چه در سطح مردمی و چه در سطح تشکل ها در ایران فوق العاده عالی و گسترده است. چرا اصلاح طلبان از چنین وزارتخانه ای دل بکنند؟

شاید دغدغه های این سه وزارتخانه برای اصلاح طلبان است که برخی از رسانه های نزدیک به هاشمی رفسنجانی که دغدغه دینی بیشتری دارند، در این باره هشدار می دهند. چنانچه روزنامه جمهوری اسلامی به صراحت در این باره می نویسد :

«اظهارات، اشارات و تحلیل‌های سران جناح اصلاح طلب، این روز‌ها نشان می‌دهد آن‌ها دولت دکتر حسن روحانی را به منزله پلی برای عبور از شرایط کنونی جهت رسیدن به قدرت می‌دانند. یکی از سران جناح اصلاحات در تشریح وضعیت دولت روحانی می‌گوید: «شاید بهتر باشد اصلاح طلبان، درون حاکمیت نباشند تا بتوانند خود را احیا کنند.» به نظر می‌رسد با توجه به شرایط دشوار اقتصادی کشور، اصلاح طلبان ترجیح می‌دهند خود را با مشکلات این مرحله درگیر نکنند و با این تحلیل که دولت دکتر روحانی نمی‌تواند توفیق چندانی به دست آورد، خود را برای دردست گرفتن قدرت در انتخابات ریاست جمهوری سال 1396 آماده کنند.»