به گزارش گروه دانش و فناوری قدس آنلاین، قبل از قرن بیستم دانشمندان فکر می کردند می توانند بر روی سیاره زهره زندگی کنند.

در واقع، فیزیکدانی به نام Steve Tufte این فرضیه را مطرح کرد. زهره دارای شرایطی مشابه با چشم انداز شاعر معروف، دانته، از جهنم می باشد.

این سیاره دارای آتشفشان‌هایی بیش از سیاره‌های دیگر منظومه شمسی بوده و بیش‍تر سطح آن از گدازه پوشیده شده است.

فشار سطح آن معادل فشار 800 متر زیر آب و متوسط درجه حرارت آن بیش از 450 درجه سانتی گراد (که می تواند سرب را ذوب کند) است.

از همه این ها مهم‌تر، این سیاره توسط یک ابر ضخیم از اسید سولفوریک، که می تواند واقعا خورنده باشد، احاطه شده است و اتمسفر آن 96 درصد دی اکسید کربن دارد.

شرایط بر روی ونوس (زهره) به عنوان نتیجه مستقیم اثر گلخانه‌ای، که چرخه کربن آن خارج از کنترل است، فرض می شود.

دانشمندان بر این باورند که میلیاردها سال پیش، درجه حرارت تا حدی بر روی ونوس افزایش یافت که آب آن تبخیر شد. بخار آب یک گاز گلخانه ای است و بنابراین هرچه آب بیش‌تری تبخیر می‌شد، این سیاره داغ‌تر می گردید.

هنگامی که دما از یک آستانه خاص عبور کند، آن را "اثر فراری" می‌گویند و در آن سیستم تنظیم خودکار از کار می‌افتد. در نتیجه امروزه ما شرایط وحشتناکی برای زندگی بر روی سیاره زهره متصور هستیم.