سال 1392 با مُدی منحصر به فرد در میان بانوان «بَدحجاب» آغاز گردید، مُدی تحت عنوان ساپورت! شاید عده ای که مطلب این حقیر را می خوانند با کلمه ی ساپورت چنان مأنوس نباشند، پس لازم است توضیح داده شود که ساپورت عبارت است از جوراب شلوار و یا در واقع همان جوراب مشکی که در قالب شلواری زنانه در آمده و با ضخامتی بیشتر که گاه در این میان رنگ بندی آن نیز تغییر می کند و به رنگ هایی متنوع درمی آید. این نوع پوشش که به واقع منشاء و مرکز رواج آن در ایران مشخص نیست، هر روز در رنگ ها و طرح هایی متنوع و گاهی با خط نستعلیق که در کنار آن نوشته شده است در میان مغازه ها و بوتیک های زنانه عرضه می شود،(که این خود مایه بسی تاسف است که چرا هیچ مقامی با این نوع پوشش زننده و مکان های فروش آن برخورد نمی نماید.)

اگر ذهن تاریخی ام یاری دهد، زنان ایرانی از زمان هخامنشیان و حتی دوره ی حمله ی مغول تا به امروز همواره اصول زیباشناختی را در پوشش رعایت می نمودند و زیبایی را در پوشش کامل منتهی با تنوع دررنگ بندی آن مَدنظر می گرفتند، اما این روزها عده ای از زنان بدحجاب با تغییر آن بجای انتخاب پوششی مناسب، نمایش اندام خود را حربه ای برای جلب توجه قرار داده اند و تَن نمایی را شعار خود ساخته اند و این افراد غافل از این می باشند که در هیچ کجای تاریخ سرزمین ایران، حتی پیش از ورود اسلام به کشور عزیزمان، تَن و بدن محل ارجاع نگاه و زیبایی نبوده است، بلکه تلاش زنان پاک دامن ایرانی در زیبانمایی پوشش بوده است!
در این میان اگر کسی پیدا شود که به این زنان نصیحتی نماید، با پاسخ هایی همچون: دلم می خواهد و انسان آزاد است، به شما ربطی ندارد، مرا که توی قبر شما نمی گذارند، انسان باید دل و قلبش پاک باشد، در چند روز جوانی انسان باید جوانی کند و غیره مواجه می شود، و در واقع این زنان که با چنین وضع زننده ای ظاهر می شوند غافل از این امر می باشند که زنی که با وضع تحریک آمیز از منزل خارج می شود و نظر صدها مرد نامحرم را به سوی خود جلب می سازد، در حقیقت رفتار او ترویج فساد است، نه آزادی! کسی که عمل خلافی از او سر می زند، وقتی به او تذکر داده می شود باید با کمال میل پذیرای آن باشد و حق ندارد به نهی کننده بگوید به شما ربطی ندارد. زیرا که جامعه اسلامی مانند یک پیکر است. همان طور که اگر یک عضو بدن فاسد و مریض شود، اعضای دیگر بدن آرامش ندارند و درصدد بهبود عضو بیمار بسیج می شوند.
آری، هیچ یک از ما را در قبرِ دیگری نمی گذارند، ولی باید توجه داشت که آلودگی هر فرد بتدریج جامعه را فرا می گیرد، و ما برای این که به مرض فرد گناهکار دچار نشویم برای نجات خود و فرزندانمان باید با امر به معروف و نهی از منکر جلوی او را بگیریم، و یا وقتی گفته می شود که ای آقا؛ جوان باید جوانی بکند، این افراد غافل از این می باشند که انسان در جوانی بیشتر باید مراقب خود باشد، زیرا وقتی سن او بالا می رود، بسیاری از سخنان را کمتر می پذیرد و تاثیر موعظه در او کاهش می یابد.

شاید شما هم فهمیده باشید که توجیهاتی که این زنان بدحجاب و مروج فساد بیان می دارند، بی پایه و بی اساس است چنانکه در جهان دیگر نیز هیچ عذر و توجیهی پذیرفته نمی شود، چنانچه خداوند در سوره مرسلات، آیه 36 می فرمایند: «وَ لایوذَن لَهُم فَیَعتذرُون؛ در روز قیامت به آن ها اجازه داده نمی شود تا عذر و بهانه ای بیاورند»، و از این رو رسول خدا حضرت محمد (ص) فرموده اند: هر زنی که خود را معطر سازد و از منزل خارج شود و( به عمد) از کنار گروهی بگذرد تا بوی او را دریابند، وی زناکار است.

اما به راستی این بانوان بدحجاب در چه فکری می باشند، نمی دانم چرا «امیلی فرانسوا» بازیگر فیلم های هالیوودی در آن سر جهان مسلمان می شود و از طعم شیرین حجاب می گوید و یا در همین ایران خودمان سمیه حیدری، بانوی جودوکار که در بازی های آسیایی صاحب مدال گردید در لحظه ی اعطای مدال با غرور با حجاب اسلامی (چادر) بر روی سکو قرار گرفته و با افتخار حجاب زن ایرانی را به نمایش می گذارد، و حال این زنان با پوشیدن لباس هایی این چنینی به مسموم سازی فضای جامعه می پردازند.

القصه نویسنده ی این سطور در پی آن نمی باشد که یکسره این گروه از زنان را مقصر و متهم جلوه دهد، بلکه باید دانست این قسمتی از جنگ نرم کشورهای سلطه گر می باشد که با ترویج بدحجابی در میان جوانان ایرانی و بویژه بانوان در پیش گرفته اند، چنانچه رهبر عزیز و دلسوزمان حضرت خامنه ای به کررات به این امر اشاره داشته اند، اما گویا مسئولین فرهنگی با کوتاهی های پی در پی خود و عدم اطلاع رسانی به شیوه ی مطلوب به دخترکان پاک ایرانی، تا حدودی در این امر مقصر می باشند. البته پیدا نمود افراد و مقامات مقصر برای رفع این مشکل دیگر هیچ کاری را درست نمی کند و عقلانی ترین راه این است که به دنبال راه حل های سازنده بود تا در گام نخست جلوی مُدهای جدیدتر و ترویج بیشتر بی عفافی ها در جامعه گرفته شود و در گام بعد برای رفع مشکلات فرهنگی ایجاد شده در گذشته تلاش گردد که این امر بی شک همکاری دستگاه هایی چون صدا و سیما، فرهنگ و ارشاد اسلامی، آموزش و پرورش و... را می طلبد تا با تشکیل اتاق فکری به آسیب شناسی این امر بپردازند، اما بسیار سریع، چرا که سال 1393 در پیش است و مُدهای جدید برای زنان بدحجاب در راه!