بی تردید امام رضا (ع) به مانند سایر ائمه اطهار (ع) بر نقش دعا در گرفتاری مشکلات تاکید فراوان داشته و از خود ادعیه ای گرانبها بر جای نهاده اند، از این رو ریان بن صلت روایت می کند: از حضرت رضا (ع) شنیدم که ایشان (در هنگام گرفتاری ها) به کلماتی چند دعا می فرمودند. من نیز آن دعا را حفظ کردم. پس در هیچ سختی و گرفتاری آن را نخواندم، مگر این که تمام آن مشکلات از من رفع گردید و گشایش در کارهایم حاصل شد و آن دعا چنین می باشد:

                                                     بِسمِ الله الرَحمن الرَحیم
اَللهُمَّ أَنتَ ثِقَتِی فَی کُلِّ کَربٍ وَ أَنتَ رَجَائی فِی کُلِّ شَدیدَةٍ وَ أَنتَ لِی فِی کُلِّ أَمرٍ نَزَلَ بِی ثِقَةٌ وَعُدَّةٌ کَم مِن کَربٍ یَضعُفُ فِیهِ الفُؤادَ وَ تَقِلُّ فیِه الحِیَلَة وَ تَعیَا فِیه الأُمُورُ وَ یَخذُلُ فِیه القَریبُ وَ البَعیدُ وَ الصِّدِّیقُ وَ یَشمَتُ فِیه العَدُوُّ أَنزَلتُهُ بِکَ وَ شَکَوتُهُ إِلَیکَ راغِباً إِلَیکَ فِیه عَمَّن سِوَاکَ فَفَرَّجتَهُ وَ کَشَفتَهُ وَ کَفَیتَنیِهِ فَأَنتَ وَلیُّ کُلِّ نِعمَةٍ وَ صاحِبُ کُلِّ حاجَةٍ وَ مُنتَهَی کُلِّ رَغبةٍَ فَلَکَ الحَمدُ کَثیراً وَلَکَ المنُّ فَاضِلاً، بِنِعمَتِکَ تَتِمُّ الصَّالِحاتُ، یَا مَعرُوفَاً بِالمَعرُوفِ مَعرَوفٌ وَ یا مَن هُوَ بِالمَعرُوفِ مُوصُوفٌ أَنِلنی مِن مَعرُوفِکَ مَعرَوفَاً تُغنِینِی بِهِ عَن مَعرُوفِ مَن سِواکَ بِرَحمَتِکَ یا أَرحَم الرّاحِمین.
                                                    به نام خداوند بخشنده مهربان
خداوندا؛ تو پشتیبان منی در هر غمی و امید منی در هر شدتی، و در هر امر ناگواری که بر من فرود آید تو پشتیبان و ساز و بر منی، چه غم ها که دل در برابر آن ها سست گشته، و چاره جویی اندک، و کارها گنگ و زبون، و به هنگام هجوم آن ها دوستان دور و نزدیک دست از یاری بکشند، و دشمن زبان به ملامت گشاید، و من همه را به نزد تو آوردم، و گلایه آن ها را به تو نمودم، در حالی که درباره همه آن ها از غیر تو دل بریده بودم و تنها روی دل به سوی تو داشتم، و تو همه را برطرف ساختی، و از من زدودی، و از آن ها کفایتم نمودی، پس تو اختیار دار هر نعمت، و صاحب هر حاجت، و منتهای هر میل و آرزویی. پس سپاس فراوان از آن توست و منّت افزون از برای توست. با نعمت تو، اعمال صالح به اتمام می رسد، ای معروفی که به کارهای پسندیده معروفی، و ای آن که به اعمال نیک موصوفی، از نیکی های خودت آن قدر به من ارزانی دار تا بدان سبب از نیکی دیگران بی نیازم سازی، به رحمت تو ای مهربان ترین مهربانان.

منابع:
1- شیخ مفید. امالی: 273.
2- قربانی. هزار و یک حدیث رضوی، ج1: 488.