از کارهای او می توان به سحرگاه پیروزی، لبنان عشق من، جنین، جوجه تیغی ها، صبح تنهایی، تا رهایی، شاه کلید، جاده در دست تعمیر، قسم و صفر مرزی اشاره کرد. حسین تبریزی چندی پیش در مشهد بود. او مشغول ساخت تله فیلم «جهنم، دات کام» به تهیه کنندگی مهدی مسگران و احمد براتیان است؛ این گفتگو را در فاصله تعویض دو لوکیشن بین خانه صولت خانه و خانه رستم انجام دادیم که هم اینک پیش روی شماست.
*آقای تبریزی! چه شد وارد سینما شدید و علت این حضور پررنگ در سینما و تلویزیون چه بود؟
**با کارهای کوتاه کار سینما را شروع کردم و سال 1374 اولین تله فیلم را به سفارش سیما فیلم به نام «بر بلندای شفق» که فیلمی داستانی بود ساختم. تا آن زمان تله فیلم در تلویزیون باب نشده بود. پس از آن هم پیوسته کار کردم. سریال آیینه درون 26 قسمت برای شبکه 2 از آن دست کارها بود، اما سال 79 تا 84 فیلمسازی را کنار گذاشتم و دنبال ساخت کارهای تبلیغاتی بودم.
دوباره از سال 84 بطور جدی کار فیلمسازی را دنبال کردم اما با یک ماجرای ساده وارد عرصه سینما شدم. جوان بودم و کم سن و سال، برای اولین بار به عنوان بدلکار یک موتورسوار وارد این عرصه شدم که نتوانستم این کار را انجام دهم اما همان جا با چند نفر آشنا شدم. سپس نقش های کوتاهی در لژیون و عروس حلبچه سال 67 داشتم.
اواخر دهه 60 و اوایل 70 با آقایان جواد ارشاد و کاربخش آشنا شدم و سپس کار با حسین قاسمی جامی را شروع کردم که مدیون ایشان هستم و به من گفتند اگر می خواهی فیلم بسازی، پس باید الفبای سینما را یاد بگیری و من تلاش کردم همه را بیاموزم.
یک فیلم 16 میلی متری ساختم و ایشان قرار شد به عنوان مشاور به من کمک کنند، اما سرکار من نیامدند و من وقتی خودم را با عوامل تنها دیدم، مجبور شدم فیلم «روز مریم» را تنها بسازم، آن را ساختم و بسیار مورد توجه قرار گرفت، آن زمان 21 ساله بودم.
همین تجربه باعث شد احساس کنم باید اطلاعات بیشتری در زمینه سینما کسب کنم، سپس به مرکز اسلامی باغ فردوسی رفتم و دوره فیلمسازی را در کارگاه حوزه هنری گذراندم. در جشنواره های مختلفی شرکت کردم، 11 تا شاید هم 12 جایزه بین المللی گرفتم و در سال 74 اولین فیلم بلند سینمایی را به نام «بر بلندای شفق» ساختم، تا زمانی که روی پرده رفت، وحشت داشتم تا سرانجام به خیر گذشت و همچنان در این عرصه ماندم و کار می کنم.
*آقای تبریزی! تعریف شما از ژانر طنز چیست و به اعتقاد شما جامعه کنونی ما نیاز به چه نوع طنزی دارد؟
**من طنز موقعیت را می پسندم، طنز باید چالشی باشد. حرفهای جدی و انتقادی را می توان در قالب طنز مطرح کرد. طنز آینه اعمال و رفتار مردم جامعه است و طنز قابلیت مطرح کردن همه این انتقادها را داراست. البته طنز موقعیت دارای سبک و شیوه های گوناگونی است. برای نمونه، در کمیک استریپ، طنز به صورت فیزیکی سبب خنده تماشاگر می شود، مثلاً یک فرد در را نمی بیند و محکم به در می خورد، اما طنز زمانی شکل می گیرد که موقعیتی به صورت گاه تکرار صحنه یا تکرار طنز کلامی و محاوره سبب خنده شود.
طنز موقعیت دور از انتظار بیننده یک موقعیت رئالی شکل می گیرد، یعنی مخاطب با خود می گوید اگر من هم در آن موقعیت بودم، همان کار را می کردم و این عمل باید با یکسری تعلیقات در هم آمیخته شود تا بتواند جذابیت را بالا ببرد. نوعی طنز دیگر رئالیته و واقعی است که در آن در برخورد و واکنش های آدم ها دقیق تر می شویم.
* طنزهای آقایان مدیری، قاسم خانی، رضویان وعطاران هر کدام دارای سبک خاصی هستند.شما در کارهای طنزتان چه نوع سبکی دارید؟
**من در جایگاهی نیستم، خودم را با این عزیزان مقایسه کنم. این دوستان طنز را خوب می شناسند. مدیری باهوش ترین طنزساز است، زیرا بیننده را درگیر می کند، بدعت می گذارد و کم کم بیننده با کاراکترها مأنوس می شود و همراهی اش می کند. در کارهای پیمان قاسم خانی طنز بیشتر به سمت موقعیت می رود.
اما به هر حال واقعیت آن است که کار طنز به مراتب دشوارتر از کار ملودرام است. من خیلی راحت می توانم با یک فیلم اشک همه را دربیاورم، اما سخت مردم را می خندانم. در طنز، تلاش کردم از طنزهای مختلف الگو بگیرم، اما با ساختاری متفاوت که مختص خودم است.
*عواملی که با شما کار می کنند از بازیگران تا سایر عوامل فنی و پشت صحنه معتقدند شما شیوه خاصی کارگردانی دارید، درخصوص این جنس کارگردانی برایمان بگویید.
**شیوه کارگردانی من «HT» است، مخفف حسین تبریزی! یک شیوه که خودم نام آن را «گاراژی» گذاشته ام. شیوه ای که تلاش می کنم تعامل و همفکری همه دوستان را در نظر بگیرم. از تصویربردار گرفته تا تدارکات، من همه نظرهای افراد دور و برم را توی هوا می دزدم. معتقدم در فیلمسازی و کارگردانی باید رئال باشم.در مونیتور صحنه را نگاه می کنم به عنوان کارگردان و قبلش با تکنیک این کار را می کنم اگر به دلم بنشیند سپس از کارگردانی فاصله می گیرم و به عنوان یک بیننده به آن می نگرم. تلاش می کنم خودم را به فیلم تحمیل نکنم. بارها در همین کار اخیر «جهنم، دات کام» به تکرار رسیدم. خودم خندیدم و خود من موجب کات شدم، چون آن صحنه را باور کردم و خندیدم.
* ورود به عرصه فیلمسازی را در این دوران نسبت به دوران خودتان یعنی دو دهه پیش چگونه می بینید؟
**در دوران ما فیلمسازی قداست داشت. شمار افراد بسیار محدود بود و برای رسیدن به هدف تلاش زیادی باید انجام می شد. ما در آن دوران نگاتیو کار می کردیم. هزینه ها بالا بود. حق آزمون و خطا وجود نداشت. باید حواسمان را جمع می کردیم، باید خط فرضی را رعایت می کردیم، اما امروز کار برای جوانان مستعد بسیار باز و راحت است. جوانان می توانند با گذراندن دوره ها و ساخت فیلم کوتاه کار جدی خودشان را سریع آغاز کنند، زیرا اکنون سیستم دیجیتالی است. آزمون و خطا قابل برگشت است و هزینه فراوانی مانند دوران ما وجود ندارد؛ حتی من جوانانی را سراغ دارم که کار کوتاه هم نساختند و اکنون در سینما جای خودشان را باز کرده اند.
*آقای تبریزی! اجازه بدهید با توجه به اینکه سریال «تا رهایی» بتازگی تمام شده کمی هم در این خصوص صحبت کنیم.بفرمایید چه شد در «تا رهایی» به سراغ چنین سوژه ای رفتید؟
**کار از سوی آقای اوجی، تهیه کننده این مجموعه به من پیشنهاد شد؛ البته پیشتر هم چند کار با آقای اوجی داشتم و قرار شد این سریال که به وسیله خانم «فلورا سام» نوشته شده بود، ساخته شود؛ البته قرار بود، کار برای محرم سال 88 پخش شود که همان زمان ساخته شد، اما بدلیل برخی مشکلات به تأخیر افتاد و محرم امسال پخش شد.
*در جایی آقای حمیدرضا پگاه درخصوص سریال «تا رهایی» گفته بودند، بدلیل محدودیت زمانی، تمرکز لازم را روی نقش نداشتند و از کار چندان خشنود نبوده اند، نظر شما در این خصوص چیست؟
**متأسفانه زمان محدود بود و همان طور که پیشتر هم اشاره کردم این کار قرار بود، محرم 88 پخش شود و به همین دلیل در آن زمان فشار زیادی روی گروه بود و ما مجبور بودیم با سرعت کار کنیم تا کار را سر تاریخ روی آنتن ببریم. اما اینکه آقای «پگاه» تا چه اندازه از کار راضی هستند، به درستی نمی دانم چه انتظاری از کار داشته اند که برآورده نشده است، شاید از کار خودشان رضایت نداشتند، اما به باور من آقای «پگاه» در این سریال، نقشی متفاوت از سایر نقش هایی که تاکنون بازی داشتند، ارایه دادند، اما من همه تلاشم را انجام دادم و از کارم هم رضایت کامل دارم.
*آیا به باور شما تلویزیون هنوز هم به ساخت کارهای مناسبتی نیاز دارد؟
** تلویزیون ما همیشه به خوراک نیاز دارد. نیاز به کارهای جدیدی دارد که بتواند مخاطب خود را حفظ کند، بخصوص با توجه به رویارویی و نبرد فرهنگی که وجود دارد و سریال هایی که پیوسته از شبکه های ماهواره ای پخش می شوند، این نیاز بیش از پیش احساس می شود.
همچنین کارهای مناسبتی یکی از بهترین زمان های پخش سریال هاست. برای نمونه، در محرم همه مردم در حال و هوای معنوی و خاصی قرار دارند و بهترین زمان است که به حماسه آن دوره تاریخی نیم نگاهی داشته باشیم و بیننده را همراه کنیم، زیرا در این زمان، ذهن ها آمادگی بیشتری دارند تا مسایل را بهتر بپذیرند.به هر حال، سریال «تا رهایی» گروهی همدل و حرفه ای داشت که همگی با این نیت دور هم جمع شدند و همه تلاش شان را انجام دادند تا کاری در خور توجه در آن ایام به مردم تقدیم کنند.
=
با نگاهی به نقاشی «در تعطیلاتش» از «جان سینگر سارجنت»؛ پرواز با بالهای بسته
کمیل سهیلی: تنها که می شوم ناخودآگاه دستم به سمت قلم می رود... . انگار رابطه مستقیمی بین تنهایی و نوشتن وجود دارد. رابطه ای غیرقابل انکار و لازم و ملزوم. و وقتی که شروع می کنم به نوشتن، تازه متوجه خودم می شوم، تازه به زندگیم برمی گردم... به اینکه که هستم و کجایم؟ انگار تنها در همان لحظات است که می فهمم چه می کنم و چگونه زندگی ام را می گذرانم. لحظاتی است برای فرار از روزمرگی، برای زندگی کردن، به زندگی فکر کردن.
نمی دانم پسرک را ماهیگیر بدانم یا نه... نام تابلو «در تعطیلاتش» است، پس اولین چیزی که به ذهن می رسد این است که پسرک در تعطیلات آخر هفته خود بسر می برد. شاید برای تفریح به بیرون آمده، جایی که رودخانه ای باشد و طبیعتی... چوب ماهیگیری اش را آورده و با آن چند ماهی شکار کرده و آنها را در کنارش روی سنگها رها کرده است. حالا هم بی تفاوت به شکارهایش، لحظه ای به تفکری عمیق فرو رفته است.
اما بیشتر دوست دارم پسر را ماهیگیری بدانم که تعطیلاتش همین تفکر عمیقش است؛ مانند همین اصطلاح رایج بین خودمان که تا کسی به جایی خیره می شود و حسابی به فکر فرو می رود ازش میپرسیم: «هی... کجایی؟» و حالا چه اشکالی دارد که فرد جواب بدهد «در تعطیلات!»... مگر نه که فلسفه تعطیلات نیز دور شدن از کارهای همیشگی است، گیرم با استراحت مطلق.
این نوع دیدن تابلو، بی تفاوتی او به ماهی ها را هم بیشتر معنادار می کند، زیرا ماهیگیری کار روزمره و تکراری اوست و جذابیتی در آن برایش وجود ندارد.
هر کدام از تفسیرهای بالا را که قبول کنیم، درحال کودک فرق چندانی نخواهد کرد. او به ماهی هایی که گرفته، بی تفاوت است، او اینجا نیست... صدای امواج آب او را با خود به جایی دیگر برده است. به تعطیلات یا تخیلات... هرجا که فکر می تواند پر بکشد، تا هر جا که درهای ذهنش باز باشند.«انیشتین» تخیل را همه چیز می داند، پیش درآمدی از جاذبه های آینده زندگی. پسرک را دوست دارم، او کنار رودخانه نشسته و من در کنار برگه ای نیمه سفید، هر دو با تخیل مان پرواز می کنیم، هر دو با تخیل هایمان زنده هستیم...
اپرای عروسکی «حافظ» در تالار «فردوسی» به صحنه می رود
بهروزغریب پور از آغاز اجراهای اپرای عروسکی «حافظ» از نیمه دوم بهمن در تالار فردوسی خبر داد.
به گزارش ایسنا،بهروز غریب پور در گفتگویی با اشاره به ساخت عروسک ها، دوخت لباس ها و نیز ساخت صحنه های مختلف این اپرا که در حال انجام است، گفت: تمامی این امور به موازات هم در حال انجام است و اگر همه موارد با توجه به زمان بندی های صورت گرفته، به طور منظم و براساس انتظار سپری شوند، از 15 بهمن اجرای نمایش را آغاز می کنیم.
وی درباره بخش سمفونیک این اپرا که قرار بود توسط ارکستر سمفونیک اتریش اجرا و ضبط شود توضیح داد: ما بنا به دلایلی نتوانستیم برای ضبط این بخش به اتریش سفر کنیم و در نهایت توسط ارکستر فیلارمونیک روسی بلغارستان قطعات سمفونیک این نمایش را ضبط کردیم که بخش کوتاهی از آن باقی مانده که تا پایان دی سال جاری انجام می شود.وی ارکستر فیلارمونیک روسی بلغارستان را ارکستری با قابلیت های مطلوب توصیف کرد و با اشاره به برگزاری کنکور آواز با حضور 90 خواننده خاطر نشان کرد:ما با برگزاری این کنکور سعی داشتیم خواننده های مستعد و ناشناخته اپرای ایرانی را برای ضبط اپرای دیگر شخصیت های نمایش و نیز مخالف خوانان پیدا کنیم که موفق بودیم؛ چرا که ایده آل من این بود که تمام خواننده های این نمایش متاثر از موسیقی و نمایش ایرانی باشد و با این کارها توانستیم به اپرای ایرانی نزدیک شویم.
وی با بیان این مطلب که در اپرای «حافظ» اپرای غربی جایی ندارد، یادآور شد: در این نمایش رجزخوانی جایگزین اپرای غربی شده است و ما یک گام بر اپرای ایرانی نزدیک تر شویم.
اپرای عروسکی «حافظ» پنجمین اپرای عروسکی ساخته بهروزغریب پورپس از اپراهای درخشانی چون«مکبث»،«عاشورا»،«مولوی» و «رستم و سهراب» است که این بار با صدای علیرضا قربانی و از نیمه دوم بهمن سال جاری در تالار فردوسی روی صحنه می رود.
محمد مطیع به دوری 32 ساله از تئاتر پایان داد
«محمد مطیع» بعداز 32 سال دوری از صحنه تئاتر، از 29آذرماه در تالار قشقایی به روی صحنه می رود.
«آفتاب از میلان طلوع می کند» نوشته و کار آرش عباسی از سه شنبه 29 آذر ماه و بازی محمد مطیع بعداز 32 سال دوری از تئاتر ایران در تالار قشقایی مجموعه تئاتر شهر به صحنه می رود.به گزارش ایلنا، این اثر نمایشی از 29 آذرماه به روی صحنه خواهد رفت.
نمایش «آفتاب از میلان طلوع می کند» روایتگر خانواده ای است که در دهه شصت تصمیم به مهاجرت دارند اما با مشکلاتی مواجه هستند.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سریال سهیلی زاده از 17 دی روی آنتن می رود
20 قسمت از سریال «دختران حوا» به کارگردانی حسین سهیلی زاده تصویربرداری شده و از 17 دی ماه هر شب ساعت 19 به روی آنتن شبکه تهران می رود.به گزارش مهر، تصویربرداری مجموعه تلویزیونی «دختران حوا» در 45 قسمت 40 دقیقه ای از مهر ماه آغاز شده و اکنون 20 قسمت از این سریال تصویربرداری شده است. زامیاد سعدوندیان نیز 27 قسمت از سریال را نوشته و نگارش همچنان ادامه دارد تا با تصویربرداری همزمان کار برای پخش از شبکه تهران از 17 دی ماه آماده شود.در خلاصه داستان «دختران حوا» آمده است: ثریا زندانی مریض در حال مرگ از یک راز پرده برداشته و از هدی که مددکار زندان است کمک می خواهد.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
فیلم های قدیمی «آلفرد هیچکاک» بازسازی می شود
مؤسسه فیلم انگلستان ضمن بازسازی آثار کمیاب و قدیمی «آلفرد هیچکاک»، برای هر کدام از آنها موسیقی جدید می سازد.
به گزارش فارس به نقل از سایت سینمایی اسکرین دیلی، مؤسسه فیلم انگلستان، بازسازی فیلم نادر و قدیمی «آلفرد هیچکاک» را در فهرست برنامه های جشنواره 2012 لندن قرار داده است.این مؤسسه ضمن بازسازی این فیلم ها، برای هر کدام از آنها به طور جداگانه موسیقی متن می سازد.برخی از این موسیقی ها قرار است که در لندن اجرا شود.بیشتر فیلم هایی که بازسازی می شوند صامت بوده و مربوط به دهه 20 میلادی هستند.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
« ایران+33» در 50 کشور جهان
نمایشگاهی تحت عنوان «ایران + 33؛ جمهوری اسلامی پیشرفت و اقتدار» در بیش از 50 کشور دنیا برگزار خواهد شد.به گزارش مهر، این نمایشگاه که به عکس هایی در زمینه پیشرفت های تکنولوژیکی و نیز پیشرفت های علمی ایران اسلامی در 33 سال اخیر و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی برگزار خواهد شد.قرار بر این است که این نمایشگاه که دبیری آن برعهده علیرضا کریمی صارمی است به بیش از 50 کشور سفر نماید و در کشورهای مختلف به معرض دید عموم قرار بگیرد.همزمان با برگزاری چهارمین جشنواره هنرهای تجسمی در ایران و 10 کشور خارجی، نمایشگاه عکس «جمهوری اسلامی ایران، پیشرفت و اقتدار» نیز در 50 کشور جهان به صورت همزمان برگزار خواهد شد.
نظر شما