قربون آقام امام حسین بُرُم که به برکت ووجودِش، بعدِ ایقذَر سال که از شهادتِش مُگذَره، هرسال عزاداراش بیشتر مِرَنُ مردم بیشتر از جونِشایُ وَختِشایُ مالِشا بِرِیِ گَرُم کِردنِ مجالسِ عزاداریش مایه مُگذارَن. تو میلانِ مایَم چَنتا از هَمسِدِها هَرسال از هَم اولِ محرم روضه مِگیرَنُ روز عاشورایَم خَرج مِدَن. یَکیشا قیمه مِده، یَکیشا عدس پلو، او یَکی تَیِ میلانیَم شُله مِده. عاشورایِ امسالَم ظهر که رَفت با خودُم گفتُم حَتمَنی بیشترِ میلان مِرَن خِنه او دوتا که قیمه یُ عدس پلو مِدَن، پس مو که مِشَدی اصیلُمُ شُله رِ با هیچّه عوض نِمُکُنُم مِتِنُم با خیالِ راحت بُرُم هَم چارتا دُوری شُله بُخورُمُ هَمَم یَکدوتا دُولُ قِلِفت بِرِیِ خِنه بیگیرُم بیارُم. حالا که رَفتُم تو میلان، چِشمِتا روز بد نِبینه، دَرِ خِنه او دوتا که قیمه یُ عدس پلو مِدادَن یَک چُغوکیَم بال نِمِزَد ولی دَرِ خِنه اوکه شُله مِداد ایقذَر آدم لوکّه رِفته بودُ ایقذَر هَمدِگَرِ توله مِدادَن که دیفالایِ خِنه هَمسِدِها تَرَک وَردِشته بود چی بِرِسه به اُستُقونایِ آدِما!

حالا مو یِ مَش غضنفر موندُم هَمی شُله چی دِره که ما مِشَدیارِ ایقذَر دیوِنه یِ خودِش کِرده که حاضِرِم جُفپا از رو گُرده یُ کِکِرنَکُ کِلّه یِ رِفیقُ هَمسِده یُ فامیلُ هَمشهریاما رَد بِرِمُ با صَدنِفر چینگ چینگ کُنِمُ کِلّه وَنگ بِرِمُ هَمرِ توله بِدِمُ تا بِتِنِم یَک دُوری شُله بیگیرِم بُخورِم!