پديده تند بادها ، بارشهاي سيل‌آساي ويرانگر بويژه در غير فصل حيات بشر را هدف گرفته است . در گوشه ديگري از جهان مثل قاره آسيا بويژه ايران ، خشكسالي بيداد مي‌كند .

كارشناسان مي‌گويند فقط در گناباد ، تا كنون بيش از 140 رشته قنات خشكيده و بقیه نيز در اثر خشكسالي‌هاي پياپي دچار افت شديد آبدهي شده اند . صنايع نيز به گردونه خطرناكي تبديل شده اند كه با بلعيدن انواع سوختهاي فسيلي در حال نابود كردن بشريت هستند .

نكته مهم آن است كه بدون نفت مي‌توان زنده ماند، چون جايگزين‌هاي مختلفي براي آن وجود دارد، ولي حيات بدون آب امكان پذير نيست . تكنولوژي‌هاي نو نسل امروز را برآن داشت تا با استفاده از ماشينهاي غول پيکر به عمق زمين نفوذ كند و آب شيرين سفره هاي زير زميني را به مدد موتورپمپهاي قدرتمند بيرون بكشد.

اما ديري نپاييد، سفره هاي آبهاي شور و تلخ به سوي چاه‌هاي آب شيرين پيشروي كردند و با افت سفره هاي زير زميني ، علاوه بر خشكيدن قناتهاي مجاور ، دشتها نيز فرو نشست . براي همان آبي كه در دسترس داريم و علت اصلي جنگهاي قرن آينده خواهد بود نيز برنامه اي نداريم . كارشناسان مي‌گويند، ما ايرانيها بيش از 60 درصد آبها را فقط در بخش كشاورزي هدر مي‌دهيم !

در داخل شهر كويري گناباد بيش از چهار رشته قنات اصلي آب شيرين وجود دارد كه مهمترين آنها قنات تاريخي قصبه است . اين قنات در هرساعت 540  هزار لیتر معادل دو هزار و 454 بشكه 220 ليتري آبدهي دارد،  به عبارتي ما از اين قنات  58 هزار و  900بشكه آب شيرين و با كيفيت در شبانه روز استحصال مي‌كنيم.

فصل پاييز و زمستان اما از اين نيز بدتر است . در اين فصول ميزان نياز مزارع به آب كاهش مي يابد و آبهاي بدون صاحب به ناچار در رودخانه ها رها مي‌شوند و هدر مي‌روند ، پديده‌اي كه همگان مي بينند، ولي چون هنوز به صورت جدي دچار بحران آب نشده ايم ، سكوت مي‌كنيم.

گزارشهاي موثق نشان مي‌دهد كه آبدهي همين قناتهايي كه به زعم بسياري از مردم گناباد هرگز كاهش نخواهد يافت، در اثر خشكسالي‌هاي اخير كاهش يافته و اين روند همچنان ادامه دارد.