روزنامه «ساوت چاینا مورنینگ پست» چاپ «هنگ کنگ» در مقاله ای با این عنوان و به قلم «موریتز پایپر»، محقق و پژوهشگر دانشگاه «کنت» بروکسل، با پرداختن به دیدگاه کشورهایی همچون روسیه و چین درمورد توافق جامع هسته ای با ایران، دستیابی به توافق جامع در سال 2015 را ، خواسته ای دانست که همه کشورهای درگیر گفت و گوها به آن نیازدارند.

در این مقاله آمده است: «وندی شرمن» رئیس هیأت مذاکره کننده آمریکایی در گفت و گوهای هسته ای با ایران، در اکتبر گذشته به نقل از «مادلین آلبرایت» وزیر خارجه اسبق آمریکا گفت: مذاکرات همانند قارچ هستند که در تاریکی رشد بیشتری دارند.

نویسنده ادامه می دهد: با این حال پس از دورهای متعددی از گفت و گوهای انجام شده میان ایران و گروه 1+5، دو طرف نتوانستند تا مهلت تعیین شده در ماه نوامبر به توافق جامع دست پیدا کنند و «برنامه جامع اقدام مشترک» تا ماه جولای سال جاری میلادی تمدید شد.

با این همه، دستیابی به توافق جامع با ایران، چیزی است که بشدت مورد نیاز است. می توان گفت، در همه اظهار نظرهای کارشناسی ارایه شده در طول چند ماه گذشته، مرتبط ساختن نتیجه توافق هسته ای با ایران به تمام بحثهای مرتبط با نظام کلی در خاورمیانه، به رویه ای معمول تبدیل شده است.

در بحبوحه شرایطی همچون پس لرزه های مداخله نظامی خارجی در عراق، عواقب ناتوانی در پایان دادن به درگیری ها در سوریه، اوج گیری خشونتهای افراطی گری در این دو کشور و دیگر کشورهای منطقه، ایران به عنوان شریکی اجتناب ناپذیر درزمینه یافتن راه حل برای مشکلاتی که مورد توجه عموم قرار دارند، در کانون توجهات قرار گرفته است.

در ادامه مطلب این روزنامه آمده است: در همین حال، دولت آمریکا که به خوبی از مزایای بالقوه عادی شدن روابط ایران و ایالات متحده آگاه است، تلاش می کند  محتاطانه عمل کند، زیرا می داند جرقه سیاسی این بهبود روابط، قطعاً توسط متحدان منطقه ای آمریکا،  همچون اسراییل و عربستان سعودی از یک سو و منتقدان داخلی ایالات متحده از سوی دیگر خاموش خواهدشد.

گمانه زنی ها درمورد تنش زدایی میان ایران و غرب همچنین به شکل اجتناب ناپذیری، محاسبات استراتژیک را در روسیه و چین- دو کشوری که نقش مهمی در شکل گیری نظام آینده خاورمیانه ایفا خواهند کرد- نیز تحت تاثیر قرار می دهد.

ساوت چاینا مورنینگ پست ادامه می دهد: گزارشهایی که سال گذشته درمورد توافق ایران و روسیه برای مبادله نفت با کالا منتشرشد، این معنا را تقویت کرد که روسیه پیشاپیش به سناریویی می اندیشد که پس از برداشته شدن تحریمها علیه ایران ایجاد خواهدشد. درواقع سیاست روسیه در قبال ایران ایجاب می کند که  میان منافع تجاری روسیه در ایران، رقابت با دیگر قدرتها(از جمله چین) برای انعقاد قراردادهای تجاری با تهران و ترس از کمرنگ شدن نفوذ مسکو در منطقه و تأثیرات ضمنی موضوع ایران بر روابط روسیه- ایالات متحده تعادل پیچیده ای ایجادشود.

کارشناسان سیاسی شکاک، انحصارطلبی روسیه درمورد بازار انرژی اروپا را  قوی ترین استدلال منفی روسیه ارزیابی می کنند که  می تواند مانع خواست واقعی مسکو برای حل بلند مدت موضوع هسته ای ایران باشد.

اگر وضعیت نهایی جایگاه هسته ای ایران تثبیت شود، عادی شدن نسبی روابط میان ایران و غرب پیامدی است که به دنبال خواهد آمد. در نتیجه روسیه درمیان مدت یا بلند مدت، احتمالاً با ظهور ایران به عنوان یک رقیب در بازار انرژی اروپا مواجه خواهدشد.

درادامه این مطلب آمده است: بحران اوکراین همانند یک موضوع غیر مترقبه خود را وارد چنین محاسباتی کرد. این بحران، به عنوان یک عامل شتاب دهنده تخریب روابط روسیه و غرب، توانست -به استثنای موضوع قابل توجهی همچون گفت و گوهای هسته ای ایران که سطح سازنده ای از همکاری میان روسیه و غرب در آن دست نخورده باقی ماند- هماهنگی های سیاسی را تقریباً در تمام زمینه ها تحت تأثیر قرار دهد.

با این حال چشم انداز تغییر جایگاه ایران درپرتو یک توافق هسته ای، به میزان زیادی برای مسکو منفی است، بویژه در زمانی که سطح روابط روسیه با غرب دستخوش یک کاهش تاریخی شده و از تأثیرات بالقوه کاهش قیمت نفت یک باردیگر به عنوان حربه ای سیاسی استفاده می شود.

نویسنده ادامه می دهد: در تمام این مدت چین محتاطانه تلاش کرده است هیچگاه در محکوم ساختن یکی از طرفها به طرف دیگر نپیوندد. درحالی که ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه، به دنبال تشکیل  اتحاد جدیدی از دوستان خود از جمله چین بوده است، پکن تمایلی به داخل شدن در تنشهای میان روسیه و غرب نداشته است.

دیپلماسی چین در قبال ایران به شکل ظریفی خود را از موضع روسیه متمایز می سازد. آن چنان که ناظران نزدیک به گفت و گوهای هسته ای مورد توجه قرار می دهند، این دیدگاه که چین دنباله رو  موضع قاطع روسیه است، دستخوش تغییر و  اصلاح شده است.

در بلند مدت، سیاستهای چین در قبال ایران و خاورمیانه، احتمالاً سیاستهای صریح تری خواهد بود و پکن تحت رهبری «زی جینگ پینگ» رئیس جمهور چین، سیاست خارجی مشخص تری را در مورد ایران دنبال خواهد کرد.

در بخش پایانی این مطلب آمده است: با این حال تمام طرفهای درگیر در مذاکرات هسته ای با ایران، در یک دیدگاه مشترکند و آن اینکه در سال 2015،  نه تنها برای پایان دادن به یک بحران دیپلماتیک چند دهه ای و جلوگیری از یک تنش سیاسی، بلکه به عنوان یک رکن مرکزی برای هرگونه ساختار امنیتی جدید در خاورمیانه، بشدت به توافق هسته ای با ایران نیاز است.