در این باره شهید دکتر مفتح می گوید: «من، در روز شهادت استاد مطهری دنبال نوشته ای در کتابخانه اش می گشتم، دیدم چه قدر استاد مطهری نوشته دارند، چه عمر پر برکتی، آن وقت این شخصیت، این قدر اخلاقی، ساده، بی آلایش، همه ی کتاب های اش عنوانش «مرتضی مطهری» بود. هیچ عنوانی  و لقبی را نمی پذیرفت، با اینکه بدون استثنا، استاد همه بود و همه ی فضلای فعلی، بدون استثنا، از محضر استاد مطهری استفاده کرده بودند.

فرزند استاد، درباره ی خلوص پدر بزرگوارش می گوید: توجه اصلی، در همه ی امور، به مبدا بود و ایشان، هرگز، به دنبال تظاهر در مقابل مردم نبودند. عنوان همیشگی نویسنده بر روی کتابهایشان، «مرتضی مطهری» بود و اجازه نمی دادند کلمه هایی مثل استاد و غیره، قبل از اسم شان آورده شود.

از شهرت، به شدت پرهیز داشتند. با اینکه تشکیل دهنده ی هسته ی مرکزی شورای انقلاب بودند، در روزنامه ها، چندان نامی از ایشان آورده نمی شد. وقتی از ایشان می پرسیدم که «چرا اسمی از شما نیست؟» ایشان می گفتند: «من، کاری باید انجام بدهم، انجام می دهم. هر چه نام او کمتر مطرح شود، آسوده ترم. سعی من، بر این است که در غیر موارد ضروری، در اجتماعات عمومی مطرح نشوم».

پدرم در ادامه می گفتند: از روزنامه های خارجی، برای مصاحبه با من آمده اند، اما من قبول نکرده ام. یاسر عرفات نیز به دنبال من می آمد تا با من عکس بگیرد، اما من امتناع کردم.

نمونه ی دیگری از اخلاق شهید مطهری ساده نویسی ایشان است که سعی در بلند و سخت جلوه دادن افکار خود نداشتند. در تالیفات و سخنرانی های خود نیز، نیاز جامعه را بر موضوع مورد علاقه ی شخصی، ترجیح می دادند. این نیز، نشانه ی اخلاص د رنوشتار و گفتار بود.

منابع:

1-جاوید موسوی، حمید، سیمای استاد در آئینه نگاه یاران، تهران: صدرا، 1371.

2-سیدناصری، حمیدرضا، پاره ای از خورشید: گفته ها و ناگفته ها از زندگی استاد شهید مرتضی مطهری، تهران: ذکر، 1378.

*تاجدینی، علی، برفراز اندیشه: روایتی از جلوه استادی شهید مطهری در دانشگاه، تهران: نمونه، 1382.