یکی از ویژگی های منحصر به فرد امام خمینی (ره) پایبندی بی نظیر ایشان به انجام فریضه نماز بود، به نحوی که این امر به وضوح در اقوال اطرافیان ایشان مشهود است.

آخرین پیام امام

خانم زهرا مصطفوی می گوید: مهم ترین عمل امام، نماز ایشان بود. ایشان تا آخرین لحظه حتی نافله های نماز را هم ترک نکردند. حتی وقتی که نمی توانستند لبشان را تکان بدهند، با حرکت های انگشت نماز می خواندند. من این را کاملا حس می کردم. برخی از پزشکان فکر می کردند ایشان چیزی می خواهند، ولی من گفتم که خیر، ایشان دارند نماز می خوانند. این اهمیت نماز بود و آخرین پیام امام، نماز بود.

قرائت نمازشان در موقع بیماری

یکی از محافظین بیت امام نقل می کند: وقتی در بیمارستان بستری بودند، علی رغم ناراحتی های جسمی و روحی فراوان، با چنان صلابت و استواری نماز را قرائت می کردند که همه می شنیدند. با توجه به این که ماسک اکسیژن بر دهان و بینی حضرت امام نصب بود، ایشان نماز را به راحتی می خواندند، ولی وقتی نمازشان تمام می شد، ما نمی توانستیم سخنان حضرت امام را بشنویم و این وضعیت برای ما تعجب آور بود که چه طور ایشان موقع نماز، آن قدر فصیح کلمات را ادا می کنند.

اقامه نماز در بدترین شرایط جسمی

آقای سید رحیم میربان می گوید: ظهر آن روزی که امام رحلت کردند، یک ساعت به اذان ظهر مانده بود. امام حالشان خوب نبود، کمک کردیم ایشان وضو گرفتند، دکتر عارفی به من گفت: امام نمی تواند دستشان را حرکت بدهند شما دست آقا را بگیر، چون سُرُم در دست امام بود موقع تکبیر نمی توانستند دستشان را بالا بیاورند. لذا کنار امام نشسته دستشان را در دستم گرفتم، آقا با این حال نامناسبی که داشتند نماز می خواندند که تا ساعت یک بعد از ظهر نماز ایشان ادامه داشت.

عکس العمل نسبت به وقت نماز

خانم فرشته اعرابی می گوید: روز آخر هنگام مغرب، پزشکان با توجه به آن که حساسیت امام را به نماز می دانستند، صدایشان کردند و گفتند: «آقا! با این صدا عکس العمل نشان دادند. همه ما شاهد آن بودیم که ایشان در آن حالت بی هوشی با حرکات دست و ابروها، نماز مغرب را به جای می آوردند».

نماز در آخرین لحظه

حجه الاسلام و المسلمین محمدرضا توسلی می گوید: در ایامی که امام در بیمارستان بودند، قیبل از اذان ظهر پرسیدند: «چه قدر به اذان ظهر مانده است؟» و نیمه شب نیز می پرسیدند که چه قدر به اذان صبح مانده است؟ تا نمازهای نافله خود را بخوانند. زمانی هم که جان به جان آفرین تسلیم کردند، آخرین لحظه های حیاتشان با کلام نماز همراه بود. حتی هنگامی که پس از عمل جراحی به هوش آمدند، اولین جمله ای که بر زبان راندند، الله اکبر بود.

نماز با اشاره

آقای دکتر حسن عارفی می گوید: امام در بیمارستان دایم نماز می خواندند و چون ما عادت کرده بودیم که ایشان لبشان را حرکت می دادند، می فهمیدیم چیزی میخواهند. چند بار این عمل تکرار شد ولی فهمیدیم که خیر چیزی نمی خواهند و دارند نماز می خوانند. امام تا قبل از این که حالشان ناهنجار بشود نمازشان را می خواندند و دستشان را به عنوان الله اکبر و رکوع و سجود حرکت می دادند.

اهمیت وقت نماز

آیت الله امامی کاشانی می گویند: روز رحلت امام حدود مغرب بود که به زیارت امام به بیمارستان رفتم. من در حدود ساعت 8 بعداز ظهر بود که به بالای سر مبارک ایشان رفتم که در حال اغما بودند و نفس مصنوعی به ایشان می دادند. یکی از دوستان که در آن جا حضور داشت، گفت: امام، امام، وقت مغرب و نماز است. آب بیاورند وضو بگیرید و نماز بخوانید؟ عجیب است، همین که امام شنیدند وقت نماز است ناگهان در حالی که در حالت اغما بودند یک دفعه چشم خود را باز کردند و یک کلمه گفتند و بعدچشم خود را بستند و من بعد از آن دیگر حرفی نشنیدم.

منابع:

1-غلامعلی رجایی، در رثای نور، تهران: هزاره، 1388.

2-غلامعلی رجایی، برداشت هایی از سیره امام خمینی (ره)، ج 3، تهران: موسسه تنظيم و نشر آثار امام خميني، 1384.

3-عباس عزیزی، 420 داستان از نماز و عبادت حضرت امام خمینی (ره)، قم: سلسله، 1379.

4- روزنامه جمهوری اسلامی، 17/3/1368.

5-روزنامه کیهان، 15/3/1368.

6-روزنامه اطلاعات، 27/3/1368.