سی ساله که شدم پی بردم او یکی از فهمیده‌ترین انسانهایی است که در تمام عمرم دیده‌ام. حیرتم از آن بود که در ده سال چگونه پدرم دریایی از دانش و خرد را آموخته است.

«اندیشیدن به این جمله خیلی از چیزها را به ما یاد می‌دهد. در روزگاری که ورد زبان جوانان ما در مواجهه با پدران و مادرانشان این است: «شما ما را درک نمی‌کنید!»، «نسل شما فرق می‌کرده!»، «زمان شما که اینترنت نبوده!» و...

جوانان امروزی فکر می‌کنند چون والدین آنها از اینترنت و کنترل شیفت و تانگو و تلگرام و اینستاگرام و... سر درنمی‌آورند، پس چیزی حالیشان نیست و نمی‌توانند آنان را برای انتخابهای درست در زندگی راهنمایی کنند. با کمال تأسف این باور جاهلانه سبب می‌شود اغلب فرزندان نسل امروز خود را داناتر و صاحب صلاحیت‌تر از والدین خویش برای تصمیم گیری‌های بزرگ تلقی کنند.

به تعبیر زیبای «قیصر امین پور»، دریغ که: ناگهان چه زود، دیر می‌شود. فرزندان زمانی که روزگار پرالتهاب جوانی را طی می‌کنند و به میانسالی می‌رسند، درمی‌یابند والدینشان چه تجربه‌های ارزشمندی را نثار ایشان می‌کرده‌اند و آنان یک عمر با عزیزترین کسان خویش سر جنگ داشته و تجربیات گرانبهای ایشان را پس زده‌اند. به تعبیر برناد شاو پس از سی سالگی تازه درمی‌یابند والدینشان خردمندترین انسانها بوده‌اند و اغلب دیر شده است، زیرا یا آنها را از دست داده‌اند، یا آنها زمینگیر شده و یا... خلاصه تنها حسرتی دردناک برای فرزندان باقی مانده است.

یکی از استدلالهای نادرست اما به ظاهر درست در دعوای جوانان مغرور و اغلب جاهل با والدینشان برای نپذیرفتن نصایح آنان، این است که این برای دوره شما بود، حالا زمانه فرق کرده است و... این حرف درست است که مقتضیات هر عصر با عصر دیگر متفاوت است، اما بدان معنا نیست که همه آموخته‌های انسانی و تجربیات بشری طی هر ده سال باید دور ریخته شود. اخلاق نکته‌ای نیست که از نسلی به نسلی دیگر تغییر کند. هم در دوره پدر و مادر شما و هم امروز، دزدی و دروغ و کم فروشی و ریا و تکبر و مانند آن مذموم بوده و هست. همه انسانها در طول حیات خویش مسیری را طی می‌کنند. از نقطه الف، مثلاً از تهران به نقطه ب، مثلاً مشهد می‌رسند. حالا تصور کنید آنها که جوانترند در این قطار تازه به سمنان رسیده‌اند، اما بزرگان خانواده که در آستانه ورود به نقطه ب هستند یا ده‌ها ایستگاه از ایشان پیشند، خوب می‌دانند جگر گوشه‌هایشان که از پی می‌آیند پس از این به کدام ایستگاه می‌رسند و مقتضیات آن ایستگاه چیست. چرا که خود تمام این مسیر را طی کرده و در تک تک لحظات آن تجربه اندوخته‌اند. قدر تجربیات گرانبهای نسل بزرگتر از خود را بدانید و به آنان فخر نفروشید و همواره زحمات و داشته‌هایشان را پاس بدارید.