به گزارش قدس انلاین، خداوند، بندگان مؤمن خود را بدون نقص و عیب می‌پسندد. ازاین ‌رو، تمام کوشش یک انسان هدفمند باید پیرایش درون از کاستی ‌ها و عیب ‌ها و دست ‌یابی به کمال و تعالی و خداگونگی باشد. مسلمان دو روزش مثل هم نیست و هر روز گامی تازه به ‌سوی اصلاح و سازندگی برمی‌دارد.
حضرت علی (عَلیه السَلام) می‌فرمایند: ابْصَرُ النَّاسِ مَنْ ابْصَرَ عُیوبَهُ وَاقَلَعَ عَنْ ذُنُوبِه؛ بیناترین مردم کسی است که عیب ‌های خود را ببیند و از گناهانش دوری گزیند.
همچنین در سخنی دیگر که اهل سنت آن را نقل کرده‌اند بیان می دارند: مَنْ ابْصَرَ عَیْبَ نَفْسِهِ شُغِلَ عَنْ عَیْبَ غَیْرِهِ؛ کسی که عیب خود را ببیند، به دنبال عیب غیر خود نخواهد بود.
ازاین رو بی شک یکی از مهم‌ترین وظایف انسان، شناخت عیب‌هاست. البته این کار به ظاهر ساده به نظر می‌آید، ولی بسیار دشوار است. زیرا بر اثر حب نفس، بسیاری از انسان‌ها، عیب‌های خود را نمی‌بینند یا عیب‌های بسیار بزرگ خود را کوچک می‌شمارند.در این راستا باید کوشید تا به هر وسیله ممکن، به عیب‌های خویشتن پی برد و در پی اصلاح آنها برآمد. یکی از راه‌های شناسایی عیوب خویشتن، هم‌نشینی با دوستان نیک و شایسته است؛ زیرا دوست شایسته و صالح، آینه‌ای است که می‌تواند عیب‌های انسان را نشان دهد. حضرت علی (عَلیه السَلام) می‌فرمایند: مِنْ اشَدِّ عُیُوبِ الْمَرْءِ انْ تَخْفی عَلَیْهِ عُیُوبُهُ؛ از بدترین عیب‌های شخص، این است که عیب‌های خودش را نشناسد.
بدتر از آن، دیدن عیب‌های دیگران و عیب‌جویی از آنان و ندیدن عیب‌های خود است، چنان‌که آن حضرت بنا بر نقل اهل سنت بیان می دارند: مَنْ نَظَرَ فی عُیُوبِ النَّاس فَانْکَرَها ثُمَّ رَضِیَهُ لِنَفْسِهِ فَذَلِکَ الْاحْمَقُ بِعَیْنِهِ؛ کسی که به عیب‌های دیگران نگاه کند و آنها را زشت بداند، ولی خود بدان عمل کند، چنین کسی احمق واقعی است.

منابع:

1-جندی، سجع الحمام: 381، 420.

2-آمدی، غررالحکم، ج 6، 18.

*حسین اسحاقی، چگونه زیستن: درسهایی از چشمه‌سار حکمت امام علی (ع) به روایت شیعه و سنی: 48-50