به گزارش قدس آنلاین، به مناسبت فرا رسیدن سالروز شهادت حضرت امیرمومنان (ع) با حجت الاسلام والمسلمین سید مهدی طباطبایی، استاد اخلاق درباره برخی ابعاد زندگانی حضرت امیر (ع) که به الگویی بی بدیل برای بشر تبدیل شده به گفتگو پرداخته ایم که مشروح آن از نظرتان می گذرد:
یتیم نوازی در سیره امیرمومنان (ع) چه تبلوری دارد و اهتمام حضرت (ع) به این مسئله از کجا ریشه می گیرد؟
امیرمومنان (ع) علاوه بر آنچه در مبانی دینی مطرح شده، روش عملی نیز در محضر پیامبر اکرم (ص) درباره ایتام فرا گرفته و انجام داده اند. آنچنان که خداوند در آیه ششم سوره مبارکه ضحی می فرماید: «أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيمًا فَآوَى» یعنی «مگر نه تو را يتيم يافت پس پناه داد» و سپس فرمود: «فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلَا تَقْهَرْ» «و اما [تو نيز به پاس نعمت ما] يتيم را ميازار»
که با این تصریح آیات قرآن و دستورات صریح الهی به رسول خدا (ص) روش برخورد با یتیم و توجه به استعدادهای او و رشد دادن او در بدو امرِ اسلام مورد توجه قرار گرفت.
چنانکه به تصریح تاریخ وقتی جعفر طیار، برادر امیرمومنان علی (ع) در جنگ موءته به شهادت رسید، پیامبر (ص) به عنوان رهبر جامعه اسلامی به خانه شهید رفتند و بچه های جعفر را مورد نوازش قرار دادند، همان عبداللهی که در آینده داماد امیرمومنان (ع) و همسر حضرت زینب (س) شد در آن روز کودک بود و امیرمومنان (ع) اینچنین در محضر پیامبر (ص) یتیم نوازی را آموختند.
برای همین است که در سیره علوی چه در مدینه و چه در کوفه مسئله یتیم نوازی به صورت پررنگ دیده می شود و موانع را از سر راه ایتام و بارور شدن استعدادهایشان برداشتند چراکه بعضا افراد بااستعداد به دلیل موانعی که یتیمی برایشان ایجاد می کرد، از رشد و پیشرفت باز می ماندند.
اما با تربیت و رشددهی استعدادهای ایتام توسط امیرمومنان علی (ع) بود که بسیاری از آنها در آینده حق طلب شده و احقاق حق کردند و اگر نبود این تدبیر حضرت (ع) بسیاری از استعدادها در جامعه اسلامی به دلیل یتیمی پایمال می شد.
کاربرد صفت مظلوم برای امیرمومنان علی (ع) از چه باب است مگر نه اینکه ایشان امام و مولای مسلمین بودند پس چرا ایشان را مظلوم نامیده اند؟
مظلومیت آن حضرت (ع) در برابر تضییع حقِ ارزشی و والای ایشان یعنی خلافت بود که بتوانند مردم به راه آمده را در راه دین نگاه دارند و زحمتی که آن حضرت (ع) در آن روزگار کشیدند که مردم منحرف نشوند سخت ترین کار بود؛ بنابراین، مظلوم نامیدن ایشان به اعتبار شیوه هایی ظالمانه ای بود که در حقشان اعمال شد.
باید توجه داشت به محض آنکه امیری نالایق بر مردم حاکم شود، مردم بالاجبار از مقام او تمجید می کنند و خود او نیز گاهی باور می کند که اَفهُم مردم است!
اما امیرمومنان (ع) با حق طلبی زمینه طرح چنین شبهاتی را از بین بردند.
حکومت علوی چه ویژگی هایی داشت و این ویژگی ها چه دستاوردهایی را به همراه داشت؟
آزادی در بیعت، جوانمردی در امور زندگی، عرضه محترمانه پاسخ به دشمن، همه و همه از خصایص و ویژگی های حکومت علوی است، لذا باید گفت ایشان در همه حالات در جنگ و صلح، خشم و محبت، فریاد و سکوت، گریه و خنده، در امر کار و تولید و در همه امور فردی اجتماعی میانه رو و توانمند و دارای فکری بلند بودند و همیشه می کوشیدند به اندازه ای که می توانند در همه این حالت خادم و خدمتگزار مردم باشند و حالتی به خود نمی گرفتند که مردم جرئت نزدیکی به ایشان را نداشته باشند.
تلاش امام علی (ع) بر این بود تا مردم را بیدار کنند؛ به عنوان مثال در ماجرای عثمان بسیار روشنگری کردند و فرمودند: «به قدری توضیح می دهم که ندیده را دیده بیانگارید.» و در جایی دیگر می فرمایند: «من هرگز خود را به شما تحمیل نمی کنم.»
علاوه بر این، حضرت علی (ع) مردم را در شیوه انتخابشان آگاهی دادند و کوشیدند تا جای ممکن به گونه ای رفتار کنند که مردم درست انتخاب کنند، گرچه فرمودند: «روزگاری می آید که نگذارند مردم انتخاب درست کنند» که همین هم شد و پس از شهادت ایشان صلح امام حسن (ع) و عاشورای حسینی در پی انتخاب نادرست حاکمان رخ داد.
و سخن آخر...
مردم ایران بدانند اصل رهبری و اصل خلافت و امامت اصلی است که قداست و پاکی دارد و باید از هر گونه آلودگی و آلایندگی دور بماند، خدا نیاورد روزی که غفلت شود و افراد نالایق زمامدار ما باشند بلکه باید تا جای ممکن در انتخاب ها افراد سالم و صالح را در نظر بگیریم.
انتهای خبر/
نظر شما