گزینه پیش روی اعضای کنگره در قبال رای‌گیری ماه سپتامبر درباره "رد" توافق هسته‌ای هیچ ارتباطی با وجاهت و مقبولیت توافق بین المللی ندارد که در 14 جولای بین جمهوری اسلامی ایران و گروه 1+5 صورت گرفت و به رغم مخالفتهایی که با این توافق در داخل آمریکا می شود اعضای کنگره آمریکا با این پرسش روبرو هستند که آیا باید بیعت و وفاداری خود به آمریکارا حفظ کنند یا برعکس خود را به منافع رژیم صهیونیستی وفادار می دانند.
اکثریت اعضای کنگره آمریکا به طور سنتی در قبال ارجح دانستن منافع رژیم صهیونیستی به منافع آمریکا، جایگاه و موقعیت خود را هیچگاه در خطر ندیده‌اند و شواهد تجربی بسیاری می توان در تایید این برداشت ارائه کرد چرا که شماری از سیاستمداران برجسته و حامی منافع آمریکا در نتیجه ارجح دانستن منافع واشنگتن به منافع اسراییل، در انتخاب مجدد به عنوان نماینده و سناتور کنگره آمریکا شکست خورده اند و این جمله به واقعیتی در سیاست آمریکا تبدیل شده که «هیچ کس به دلیل حمایت بیش از اندازه از اسراییل، در انتخاب مجدد ناکام نمانده است.»
با این حال، گزینه پیش روی اعضای کنگره در مقطع کنونی تا به این حد روشن و تعیین کننده نبوده است که اعضای کنگره می‌بایست در قبال رد یا تایید توافق هسته‌ای با ایران تصمیم‌گیری کنند و هر تصمیمی که آنها اتخاذ کنند قطعا بدون پیامد نخواهد بود.
در وهله نخست به نظر می رسد که باراک اوباما، به طور هوشمندانه‌ای رهبری جمهوریخواه کنگره را مجبور به پذیرش این امر کرد که موافقت با تایید حضور آمریکا در هر توافق هسته‌ای با ایران، نیازمند آرای غیرقابل تصور دوسوم اکثریت سنا نیست بلکه برعکس آرای یک سوم اقلیت نمایندگان در یکی از دو مجلس کنگره برای تایید توافق در پس از رای‌گیری کفایت می کند.
با این حال به ویژه از زمانی که «چاک شامر» سناتور بانفوذ دمکرات بر آن شد که رهبر آینده حزب دمکرات در سنا شود، وی بیعت شخصی خود را با رژیم صهیونیستی تایید و متعاقب آن موافقت خود را رای منفی به توافق هسته‌ای با ایران اعلام داشته است و دیگر به نظر نمی رسد که حتی یک سوم اقلیت کنگره نیز آمریکا را به رژیم صهیونیستی ترجیح خواهند داد.
حال این پرسشها مطرح است که در صورتی که نتانیاهو بتواند باراک اوباما را در کنگره آمریکا شکست دهد چه روی خواهد داد و واکنش اوباما و جان کری وزیر خارجه وی به چنین شکست مفتضحانه و استهزاکننده‌ای که تا به حال هیچ رییس جمهور و وزیر امور خارجه آمریکا متحمل نشده بودند، چگونه خواهد بود؟
از این منظر، اوباما با سه گزینه روبرو خواهد بود:
1-وی تحقیر شدن خود و کشورش را می پذیرد و عقب نشینی کرده و 16 ماه باقی مانده دوره ریاست جمهوری خود را با خفت و خواری به پایان خواهد رساند یا
2-وی نزد مردم آمریکا خواهد رفت و خطاب به آنها اعلام خواهد کرد که دیگر تمایلی برای حضور در راس قدرت اجرایی در کشوری ندارد که بیش از دوسوم اعضای قوه مقننه آن، خود را به یک طرف خارجی وفادار دانسته و به عنوان رییس جمهوری از قدرت کناره گیری کند یا
3-رفتارها و اقدامات نتانیاهو بی پیامد نخواهد بود و روحیات وطن‌پرستانه باعث شود که اوباما استقلال و شأن کشورش را از طریق حمایت یا وتو نکردن تلاشهای جدید از سوی دولت فلسطین برای کسب جایگاه عضو کامل در سازمان ملل و حمایت و عدم وتوی قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل در اعمال تحریمهای معنادار بر رژیم صهیونیستی تا زمانی که این رژیم به طور کاملی از سرزمینهای اشغالی فلسطین و بلندی‌های تحت اشغال جولان در سوریه عقب نشینی کند، در اولویت قرار داده(یا شخصأ مبارزه و به چالش کشیدن نتانیاهو را با اهمیت بداند).
در قبال کری نیز باید امیدوار بود که وی به عنوان وزیر خارجه از سمت خود استعفا داده و باردیگر خود را نامزد ریاست جمهوری از حزب دمکرات و البته این بار با تمرکز صرف بر احیای استقلال و شأن آمریکا نماید.
همه این نشانه‌ها از این واقعیت حکایت دارد که اوباما و نتانیاهو در قبال توافق هسته‌ای با ایران بشدت دچار اختلاف هستند و در عین حال کنگره آمریکا در قبال تامین منافع رژیم صهیونیستی-دستکم موضعگیری‌های سناتورهای کنگره در قبال توافق هسته‌ای با ایران نشان داده- به منافع ملی آمریکا توجه چندانی ندارد و به نظر می رسد با نزدیک شدن هر چه بیشتر به تاریخ رای گیری کنگره در قبال توافق با ایران، به چالشها و اختلافات بین اوباما و نتانیاهو از یک سو و بین اوباما و اعضای کنگره از سوی دیگر افزوده خواهد شد. باید دید کنگره آمریکا در آزمون سخت توجه به منافع ملی، آمریکا را ترجیح خواهد داد یا رژیم صهیونیستی با لابی پرنفوذ خود، اوباما را شکست خواهد داد و وی چاره‌ای نخواهد داشت جز آنکه به دو گزینه نخست روی آورد.
نظر شما