به گزراش قدس انلاین، آرزو موجب فراموشکاری است و موجب غفلت عقل در کارهای آدمی می شود، آرزو موجب می شود تا مغز انسان با خیالات واهی مشغول شده و نسبت به حقایق بی اعتنا شود و از سویی آرزوهای بی اساس عامل مختل شدن فعالیت عقل است. در این راستا ائمه اطهار (ع) و به ویژه حضرت علی (ع) این عمل را رد نموده و به جای آن تاکید بر توکل بر خداوند و انجام امور داشته اند.

در این باره حضرت فرموده اند: اَشْرَفُ الْغِنی، تَرْکُ الْمُنی؛ شرافتمندانه ترین توانگری ها، وانهادن آرزوها است؛ و نیز در جایی دیگر می فرمایند: آرزو را راست مپندارید که فریبنده است و آرزومند فریب خورده؛ و نیز بیان داشته اند: إِنَّ الاَمَلَ یُسْهِی الْعَقْلَ وَ یُنْسِی الذِّکْرَ؛ آرزوهای نفسانی، خِرد را به غفلت وادارد و یاد خدا را به فراموشی سپارد.

علاوه بر این حضرت درباه معایب آرزوهای دست نیافتنی می فرمایند: مَنْ جَری فِی عِنانِ أَمَلِهِ عَثَرَ بِأَجَلِهِ؛ آن که با زمام آرزویش حرکت کند ناگهان با فرا رسیدن مرگش به زمین می خورد؛ همچنین بیان می دارند: وَ لا یَغْلِبَنَّکُمْ فیهَا الاَمَلُ، وَ لاَ یَطُولَنَّ عَلَیْکُمْ فیهَا الاْمَدُ؛ مبادا آرزوها بر شما در دنیا چیره شود، در صورتی که دوران عمر و مهلت شما طولانی نیست؛ و نیز فرموه اند: اَلاْمانِیُّ شیمَةُ الحُمْقی؛ آرزوها [ی بسیار داشتن] خصلت کم خردان و افراد نادان است.
منابع:

1-نهج البلاغه، حدیث 33، خطبه 85، 86، 52.
2-آمدی، شرح غررالحکم، ج1: 119.

3- پورطباطبایی، یکهزار سخن از حضرت علی (ع): 55-56.