بسیار زیاد دلتنگ شما می شویم... دلتنگ کودکی که در سرنوشتش بادیه و حلیمه است... حجازیست که از یتیمی اش می گوید و از شفقت و راستگویی اش... دلتنگ آن امین الله ای که از قریش آمده است.

مگر نه اینکه به واسطه حرمت شما ، افلاک آفریده شد و آنقدر حبیب خدائید که به معراج می روید. مگر نه اینکه شبی ، فرشته وحی بود و حرا و سوره عَلق... مکه بود و روشنایی و نزول کتاب رستگاری...

حرا ، شما را خوب می شناسد. شما را که هر بار به بلندی های آسمان می رفتید تا کوچکی زمین را فراموش کنید.

انگار پیمانه پیمانه از نام تان نور می ریزد بر سر عصری که مردمانش در جاهلیت نفس می کشند ، زخم زبان می زنند ، نوزاد زنده به گور می کنند. بر سر عصری که بُت می پرستند و جز سنگ و خاکروبه و کینه نمی شناسند.

چقدر دلتنگیم. دلتنگ نام تان که با آن گناهان مان را پاک می کنند فرشتگان. دلتنگ صلوات هایی که دمادم عطر مهربانی و توحید می دهند. عطر باور مسلمانی.

مگرنه اینکه پیامبرمان احمد ، به انصار  و مهاجر درس اُخوت داد ، درس برادری باهم. مگر نه اینکه کنار "سلمان ها و ابوذرها و عمارها" ؛ "ابوجهل ها و ابولهب ها" را تاب آورد و بیست و سه سال عَلم هدایت و بشارت برداشت.

مگرنه اینکه به حرمت شما ، گل و گلاب آمد و به امر خدا موریانه ، صحیفه را از میان برداشت و پادشاه حبشه ، با شنیدن سوره مریم به حقانیت رسید.

بسیار زیاد دلتنگ شما می شویم... دلتنگ مصطفایی که هجرت دارد و شعب ابی طالب. "لیلة المبیت" دارد و غار ثوری که بر دهانه اش عنکبوت می تند و کبوتر ، لانه اش می کند. دلتنگ محمدی که محبوب پروردگار و پدر بانوی دو عالم است.

چقدر همیشه فراوان دلتنگ عبدالله ای می شویم که در روزگار جهل اعراب ، ردای نبوت می پوشد و به میدان ایمان و صبر می رود. دلتنگ رسولی که روزها و شب های بسیاری در کوه ، بیتوته می کند به نیت مناجات. به نیت بندگی عاشقانه.

دلتنگ فرستاده ای که در روزگار خدایی بت ها آمد تا دنیا را از خوابی طولانی بیدار کند و پله پله به خلوت عشق برود. به آنجا که تا ابد ، نامش در زمین و ملکوت طنین انداز باشد.