به گزارش قدس آنلاین، بی شک خداوند متعال که مقصد نهایی انسان را کمال و سعادت قرار داده، مسیر و نقشه راه را نیز برای او مشخص کرده تا در هیاهوی اتفاقات زندگی از راه اصلی منحرف نشود؛ و ائمه معصوم (ع) راهنمایان این مسیرند و سبک زندگی آنها نقشه ای عملی که بشر را به هدف غایی اش رهنمون می شود.
از این رو و به مناسبت فرا رسیدن سالروز شهادت امام رضا (ع) با حجت الاسلام والمسلمین مهدی غلامعلی، استادیار و رییس مرکز آموزش الکترونیک دانشگاه قرآن و حدیث و مولف کتاب «زندگی به سبک خورشید (سیری در سیره و سبک زندگی امام رضا (ع))» درباره برخی از ابعاد زندگانی حضرت ثامن الحجج (ع) به گفت و گو پرداخته ایم که مشروح آن از نظرتان می گذرد:
با توجه به آنکه برخی می کوشند دایره امامت و رحمت بودن ائمه (ع) را به شیعه محدود کنند آیا شواهدی در سیره رضوی وجود دارد که ثابت کند رافت و رحمت اهل بیت (ع) فراتر از شیعه و غیرشیعه و مسلمان و غیرمسلمان بودن افراد است و همگان را در بر می گیرد؟
بله، برای مثال عدالت در بالاترین درجه آن در سبک زندگی رضوی تبلور دارد به گونه ای که ایشان این عدالت را حتی شامل حال غیرمسلمانان نیز کرده اند. چنان که روایت است مردی از مجوسی های ثروتمند نیشابور از دنیا رفته و وصیت کرده بود که مقدار معینی از میراثش را به فقرا بدهند. قاضی شهر نیز طبق وصیت اموال را بین فقرای مسلمان تقسیم کرده بود این کار سبب اختلاف بین مجوسیان نیشابور و نارضایتی آنها شد. مجوسیان شرح ماجرا را برای مامون نگاشتند.
مامون از دادن پاسخ درماند. نزد امام (ع) آمد و داستان را برای او باز گفت. سپس عرض کرد: آقا شما در این مسئله چه می فرمایید؟
امام رضا (ع) فرمودند: «مجوس که به مسلمانان فقیر صدقه نمی دهد! نامه ای به قاضی بنویس و بگو همان مقدار که مال مجوسی به مسلمانان صدقه داده است از بیت المال بردارد و به فقرای مجوس بدهد.»
مجوسیان امید نداشتند حکومت عباسی به شکایت آنان رسیدگی کند اما در کمال ناباوری گوشه ای از عدالت رضوی را دیدند.
امروز شاهد انجام تحرکات تروریستی توسط گروه های افراطی و تکفیری آنهم به اسم اسلام ناب هستیم، آموزه های رضوی به عنوان تبلور قرآن و اسلام اصیل چه نگاهی به مسئله ترور دارد و چه راهبردی برای حفظ جان مومنان داشته اند؟
به تصریح اقوال و تاریخ به منظور راضی کردن امام رضا (ع) خلیفه پیوسته برای ایشان دعوتنامه می فرستاد اما امام رضا (ع) نمی پذیرفتند. سرانجام خبر رسید که کاروان نظامی خلیفه به مدینه نزدیک می شود.
فرمانده کاروان رجاء بن ابی ضحاک پسر عموی فضل بن سهل، وزیر خلیفه بود. از آنجا که مامون به رجاء اعتماد بسیاری داشت هر جا را فتح می کرد او را به حکومت آن شهر می گماشت حتی وقتی مامون می خواست از خراسان برای همیشه به بغداد برود، رجاء را جانشین خود کرد!
وقتی این کاروان به مدینه رسید، مشخص شد که آنها برای بردن امام رضا (ع) به مرو آمده اند و چاره ای برای حضرت (ع) باقی نماند.
یکی از اصحاب می گوید: روزی در خلوت به امام رضا (ع) پیشنهاد دادم تا در فرصتی مقتضی و طبق نقشه، رجاء را بکشم اما امام (ع) اجازه ندادند و بشدت من را نهی کرده و فرمودند: «می خواهی یک نفر مومن را در مقابل یک نفر کافر به کشتن دهی؟»
منظور ایشان این بود که حکومت به جبران قتل رجاء که کافر بود، قاتل او را که فردی مومن است خواهد کشت.
امروز شاهد آن هستیم برخی گروه های تندور و افراطی به بهانه تفاوت دیدگاه های خود با سایر مسلمانان، حکم هدم و تکفیر برای مسلمین می دهند، سیره رضوی برای برخورد با منحرفان از چه آموزه هایی برخوردار است؟
هنگامی که موسی بن جعفر (ع) به شهادت رسیدند بخشی از پول های مردم که همان وجوهات شرعی و یا هدایا بود، نزد نمایندگان ایشان باقی مانده بود و نمایندگان باید این وجوه را به امام بعدی تحویل می دادند. سه نفر از نمایندگان که پول بسیاری در اختیار داشتند، نقشه کشیدند تا اموال را صاحب شوند از این رو اعلام کردند که امام کاظم (ع) از دنیا نرفته بلکه از نظرها غایب شده است و به زودی باز می گردد! و اینچنین منکر امامت حضرت رضا (ع) شدند و متاسفانه گروهی از مردم نیز حرف آنها را پذیرفته و هفت امامی شدند!!
عالمان دینی در مواجهه با این انحراف به ارشاد مردم پرداختند؛ یکی از علما به نام یونس بن عبدالرحمان در این باره بسیار تلاش و مبارزه می کرد تا جایی که سران انحراف به وی نامه نوشته و به او پیشنهاد رشوه دادند اما وی این نامه را آشکار و نقشه آنان را نقش بر آب کرد؛ با آشکار شدن نامه همه دریافتند هدف این افراد دستیابی به پول و ثروت است.
امام رضا (ع) از این کار یونس بسیار خوشحال شدند و بارها فرمودند: «من بهشت رفتن یونس را ضمانت می کنم.»
ایشان همچنین در برابر مخالفان و منکران نیز لطافت و نرمی و گذشت داشتند که ماجرای جلسه ایشان با محمدبن خالد از منکران تندخو و درشت گو که سرانجام به عذرخواهی او از ثامن الحجج (ع) انجامید و حضرت (ع) برای او طلب آمرزش کرد، خود شاهدی بر این ادعا است.
با توجه به حضور امام رضا (ع) در دستگاه خلافت و دارا بودن سمت ولایت عهدی آیا رفتار ایشان با زیردستان و کارگزاران همچون سلاطین و خلفا بود یا ایشان به شیوه ای دیگر عمل می کردند؟
امام (ع) هیچ گاه از موضع بالا و برتر به زیردستان حتی خادمان، کنیزان و غلامان نمی نگریستند و حتی با آن ها بر سر یک سفره حاضر می شدند در حالی که خلیفه عباسی این منش را خوش نداشت و نه تنها خود به ان عمل نمی کرد بلکه ولیعهد را نیز از آن منع می کرد!
ایشان هر گاه تنها می شدند اطرافیان و خدمتکاران را جمع کرده و با آنها صحبت می کردند و از حال و احوالشان می پرسیدند.
این منش امام (ع) برای خدمتکاران و کنیزیان و غلامان که رفتار خلیفه و اطرافیان او را دیده بودند تعجب آور و خوشایند بود اما خلیفه تحمل این منش متواضعانه امام رضا (ع) را نداشت.
ایشان همچنین به خدمتکاران می فرمودند: «هر گاه من وارد شدم و شما مشغول غذا خوردن بودید، برنخیزید تا غذا خوردن تان تمام شود.»
آیا در سیره ایشان سبک خاصی در رفتار با فقرا و نیازمندان به عنوان قشر آسیب پذیر جامعه نیز دیده می شود؟
بله، ایشان از رفتار متفاوت عده ای با فقرا در مقایسه با اغنیاء مکرد بودند و فرمودند: «کسی که به مسلمان فقیری سلام کند بر خلاف آنگونه که به ثروتمندان سلام می کند، در حالی خداوند را در قیامت ملاقات خواهد کرد که بر او خشم گرفته است.»
ایشان همچنین، به گونه ای احسان و بخشش می کردند که شرم نیاز در فرد نیازمند ظاهر نشود و نیز پنهانی احسان کرده و می فرمودند: «آیا این سخن پیامبر (ص) را نشنیده ای که نیکویی کردن پنهانی برابر هفتاد حج است و آن که پرده از بدی بردارد بی یار وانهاده می شود و آنکه بدی را بپوشاند، خدا او را می آمرزد؟ و آیا این ضرب المثل پیشینیان را نشنیده ای که می گویند: هر گاه من برای طلب و نیازی نزد کسی بروم، در حالی به سوی خانواده ام باز می گردم که آبرویم را جا گذاشته ام؟»
ایشان همچنین به انفاق روزانه تاکید داشتند و می فرمودند: «چگونه امید داری که خدا دوباره به تو نعمت دهد؟ انفاق کن ولو یک درهم باشد.»
گرامی داشتن فقرا و آبروداری آبرومندان نیز در سیره عملی امام رضا (ع) تبلوری خاص دارد و در این باره داستان های مختلفی از سبک زندگی آن حضرت (ع) روایت می شود.
انتهای خبر/
نظر شما