محمود قاسمی، کارگر سالخورده بیکار به خبرنگار قدس گفته است، «من و خانواده‌ام دیشب حتی نان خالی برای خوردن نداشتیم و نانوایی هم دیگر حاضر نیست به من نان نسیه بدهد.»
غلامحسن اکبرنژاد، کارگر بیکار دیگری گفته است «6 ماه است که یارانه‌ام قطع شده است. به هر کجا می‌روم، می‌گویند، یارانه به شما تعلق نمی‌گیرد. من هم ایرانی هستم، هم کارت ملی دارم، خدمت هم رفته و دوره‌های مهارت کار را گذرانده‌ام. چرا به من که دو سال است به دلیل رکود ساخت و ساز بیکارم، یارانه نمی‌دهند اما به آن‌هایی که ماهانه بیش از دو میلیون تومان درآمد دارند، یارانه می‌دهند؟»
رضا کرمی، چهار فرزند لیسانسیه بیکار دارد و خودش هم بیکار است. و می‌گوید: دو سال است هیچ کاری برای کارگران ساختمانی نیست از کارگر دیگری در ستون دغدغه‌های حرفه‌ای نقل قول شده 6 ماه است که دو کیلو گوشت هم وارد خانه ما نشده است.
سخنگویان دولت مرتب، مانند نیوتون که قوه جاذبه زمین را کشف کرد، با خوشحالی و سرفرازی انگار مژده بازگرداندن هفده ولایت قفقاز یا باز شدن 160 میلیارد دلار پول‌های مسدود شده ایران را می‌دهند، از کشف طبقات پولداری که یارانه می‌گرفتند و قطع یارانه آنان دم می‌زنند.
از وجنات وزیران و مدیران عامل و دولتمردان احساس می‌کنم که هیچ دغدغه معاش ندارند و حقوق و مزایای کافی دریافت می‌کنند. آن وزیری که در 19 شرکت عضو هیأت مدیره بوده است چه غم این دارد که محمود قاسمی و غلام حسن اکبرنژاد و رضا کرمی گرسنه‌اند، بیکارند، 6 ماه است گوشت نخورده‌اند و رکود در کارهای ساختمانی میلیون‌ها معمار و سرعمله و کارگر را بیکار و گرسنه بدون نان شب کرده است. نزدیک سه سال است تمام کارهای کشور خوابیده و در حال رکود است.
نزدیک به سه سال است چشم به واشنگتن و وین و جاهای دیگر دوخته‌ایم و داخل کشور را رها کرده‌ایم. من شنیده‌ام، (دکتر ابراهیم رزاقی، اقتصاددان هم تأکید کرده است) که حقوق‌هایی که به صدرنشینان داده می‌شود، باورنکردنی است. یک فیش حقوقی را در فضای مجازی نشان می‌دهند که یکی از مدیران، سی میلیون تومان حقوق ماهانه می‌گیرد. هیچ کس خود را پاسخگو نمی‌داند که اگر این فیش دروغ و جعلی است، آن را تکذیب کند و اگر واقعی است، پاسخ دهد که طبق چه مجوز و قانونی به یک مدیر دولتی 30 میلیون تومان حقوق داده می‌شود؟
مسکن مهر در این کشور ده‌ها شهرک ساخت که فقط در پردیس، نزدیک تهران که بسیار شهرک زیبا و خوش آب و هوا و خوش ساختی است 110 هزار نفر زندگی می‌کنند و این شهر فرمانداری شده و رودهن و بومهن از بخشداری‌های آن هستند و شنیدم تا چهار یا پنج سال دیگر جمعیت آن به 600 هزار تن خواهد رسید. اگر مسکن مهر ادامه می‌یافت و دولت بساز بفروش‌ها را تشویق می‌کرد، آن را ادامه دهند رکود کارهای ساختمانی پیش نمی‌آمد. تمام کسانی که وام مسکن گرفته‌اند، ماهانه 400 میلیارد تومان و سالانه حدود 4000 میلیارد تومان به صورت اقساط، بدهی خود را به بانک مسکن یا هر بانک دیگر می‌پردازند. مردم ایران بابک زنجانی و سایر اقویا نیستند که هزاران میلیارد تومان ثروت بیت‌المال را بالا بکشند و در دادگاه و زندان به گونه‌ای واکنش نشان دهند که گویا طلبکار و سردار و سالار ملی هم هستند.
مردم ایران همین من و شما و امثال همین آدم‌هایی هستند که با سیلی گونه‌شان را سرخ نگه می‌دارند و از صبح تا شام جان می‌کنند و دولت یارانه ناچیزشان را هم قطع می‌کند. من و شما اگر یک روز قسط بانکمان دیر شود، حالمان به هم می‌خورد و خجالت می‌کشیم، اما گردن کلفت‌های بیکاره تنبلی هستند که میلیاردها پول بانک‌ها را بالا می‌کشند و خم به ابرو نمی‌آورند.
در کشورهای آلمان و ژاپن (و ایتالیا به نسبت کمتر) جنگ جهانی دوم تقریباً بیشتر شهرها را بر اثر بمباران هوایی متفقین و آتش توپخانه روس‌ها (در آلمان) ویران کرده و تقریباً همه مردم در فقر و فاقه و گرسنگی و جیره‌بندی به سر می‌بردند، اما این وضعیت برای همه بود.
جنگ وحشتناک عراق با ایران، گرچه با حدود یک میلیون کشته و مجروح و معلول و مفقود همراه بود، ولی بیشتر گرفتاری‌ها و ویرانی‌ها و کشتارها در جبهه‌های جنگ و قسمت‌های غربی و جنوب غربی کشور بود. اکنون از پایان جنگ حدود بیست و 6 سال می‌گذرد، ولی معلوم نیست چرا باید میلیون‌ها تن از افراد طبقات ضعیف و کم بضاعت کشور در معرض این همه فقر و محرومیت باشند؟ من وقتی می‌بینم طبقات مستضعف این کشور حتی از تأمین مخارج عادی روزمره خانواده‌شان ناتوانند، گر می‌گیرم و در آتش افسوس و غم می‌سوزم. در مقابل در فضای مجازی دو جوان آقازاده و خانم زاده را نشان می‌دهند که هر کدام با خودرو پورشه و فراری به هتل محل برگزاری مراسم عروسی رفته‌اند و با چه تزیینات و طلا و جواهراتی عکس گرفته‌اند.
روز به روز عده‌ای از نوکیسه‌ها در طول این بیست و چند سال به مال و منال رسیده و به تقلید از میلیاردرهای آمریکایی ثروت و ویلاها و آپارتمان‌های 16میلیارد تومانی خودروهای یک میلیارد تومانی خود را به رخ مردم فقیر و محروم می‌کشند.  این قدر اختلاف طبقاتی و تبعیض چه معنایی دارد؟