درحالی‌که اصولاً داستان از اين قرار نيست و دين، هيچ مشکلي با ابزار و امکانات جديد نداشته، بلکه با آن همراهي داشته و از آن استقبال مي‌کند تا جایی که می‌توان گفت، انبيای الهي در زمره نخستین بهره‌برداران از ابزارهاي خاص رسانه‌ای بودند؛ مثلاً در زماني که انسان‌ها مسؤوليت انتقال پیام‌ها و اخبار را با هزار مشکل و مشقت بر عهده داشتند، حضرت سليمان(علیه‌السلام) از هدهد به عنوان ابزار ويژه اين کار بهره می‌برد. پس دين و اسلام به طور عادي با اين ابزار و امکانات مخالفتي ندارد، درعین‌حال بايد توجه داشت که لازم است در نوع و کيفيت استفاده از اين ابزار دقت و حساسيت به خرج داده شود؛ زیرا ممکن است در شرايط خاصي اين ابزارها از منظر شرع با محدودیت‌های گوناگوني مواجه شوند.
بنابر این شریعت اسلام مخالفتی با ابزارهای رسانه‌ای نوین و امکانات انتقال سریع اطلاعات ندارد، هرچند مشروعیت بهره‌مندی از این ابزارها از نگاه شریعت به معنای جواز مطلق این قبیل ابزارها و امکانات نیست و چه بسا برخی از این امکانات به دلیل برخی پیامدهای منفی و مفاسد احتمالی ممنوع باشند یا در کم و کیف استفاده از این ابزارها محدودیت‌هایی تعریف شده باشد که باید این امور را به دقت شناخت و بر اساس این قوانین عمل کرد.

 محدوده‌های حلال و حرام در اینترنت
نخستین پرسشی که در ورود به عرصه اینترنت مطرح می‌شود، مسأله امکان ورود به هر سایت و وبلاگی است و اینکه آیا این گشت‌وگذار آسان، از نگاه شرع آزاد است یا خیر؟ باید توجه داشت، از نظر فقهی وقتی فضایی - هرچند مجازی – وجود دارد که منعی برای ورود دیگران در آن ایجاد نشده، اصل اولیه حلال بودن ورود به این فضاست، مگر آنکه مانعی برای این حلیت و جواز وجود داشته باشد و دلیلی شرعی بر حرمت آن ایجاد شود. اگر فضایی اینترنتی جزو فضاهای شخصی محسوب شده که اجازه ورود به آن برای عموم داده نمی‌شود مانند صفحه شخصی ایمیل افراد و... نمی‌توان با استفاده از ترفندهای نرم‌افزاری و سیستم‌های هک، وارد آن شد و از کم و کیف نامه‌نگاری یا ارتباطات دیگران مطلع شد؛ زیرا این کار در عمل تفاوت چندانی با ورود به خانه دیگران و سرک کشیدن در آن ندارد و مصداق تجسس ممنوع در اسلام محسوب می‌شود.
مخاطبان گرامی می توانند پرسشهای دینی خود را به شماره 903270003 پیامک کنند .