هنر در گستره تاريخ و بخصوص در ملل شرق، مقوله‌ای دربارى و وابسته به مركز قدرت بوده است. تاريخ هنر ايران نيز از اين قاعده مستثنى نبوده و شهرهاى مطرح و تاريخي ايران به فراخور نزديكى به مركز قدرت و داشتن سابقه پايتختى به قطب هنرى ايران تبديل شده و پيشوند مكتب را در مقابل نام شهر خود ديده اند.
تبريز به دليل قرار گرفتن در موقعيت راهبردی جغرافيايى و سياسي در طول تاريخ ايران بارها پايتخت بوده و همين موجب جلب و جذب شاعران، نويسندگان، صنعتگران، نگارگران، خطاطان، معماران، دانشمندان و... شده و لقب مكتب تبريز را در هنرهاى مختلف به خود اختصاص داده است.
تبريز داراى ویژگی‌های خاص و يگانه فراوانى است كه گذشته اين شهر را با ديگر شهرهاى کشورمان متمايز مى كند. در تبريز قبرستان ها بر اساس قشر و صنف تقسيم بندى شده اند؛ از این رو شاهد وجود مقبره الشعرا، مقبره العرفا و مقبره الامرا هستيم. اگر در صد سال اخير اندكى با گشاده دستى و ذهنى باز به داشته هاى غنى اين شهر توجه مى شد، خيل وجود شاعران دفن شده در مقبره الشعرا با طرحى زيبا و زيبنده، به تنهايى تبريز را به قطب و فرهنگ شعر ايران تبديل
مى كرد و يا باغ دو كمال بهترين مكان براى تبديل شدن به باغ هنرمندان ايران زمين بود.
در حالي كه تا دوران مشروطه و اوايل سلطنت پهلوى، تبريز مركز نقد ادبى، نثر جديد، پيشرو در امر ترجمه و چاپ و كتابخانه و سينما و تئاتر بود، به دليل فشارهاى سياسى و تنگ نظرى هاى مركز و ظلم هايى كه از سال هاى مشروطه تا دوران پهلوى گذشت، قطب فرهنگى و هنرى كشور هر چه بيشتر صبغه اى اقتصادى و سياسى به خود گرفت كه اين مهم در جاى خود بايد مورد مداقه قرار گيرد. سرخوردگى هنرمندان و كوچ بسياري از آن‌ها به مركز و سياست ضد تبريزى و مركزگرايى پهلوى، فضاى تبريز را هر چه بيشتر غيرهنرى و به دور از جايگاه اصيل فرهنگى خود كرده است.
تبريز نیاز دارد تا هر چه بيشتر هنرمندان بزرگ كوچ كرده خود را همچون احمد پورى ها، خشايار ديهيمى ها، فريبا وفى ها، فرهاد فخرالدینی ها و... دريابد و فرصت را براى رشد و شكوفايى استعدادهاى هنرمندان جوان فراهم سازد. اين وظيفه سترگ برعهده تمامى شهروندان بخصوص مسؤولان فرهنگى و شهرى است. شهر بى فرهنگ و هنر شهرى بى ريشه است، رويش مكتب تبريز ديگرم آرزوست.