وقتی حرف از توطئه کاهش نفت اخیر می‌شود، اغلب ردپای دو سوی قصه را در خاورمیانه دنبال می‌کنند. بسیاری از کارشناسان مسایل سیاسی برآنند که عربستان با اطلاع و حمایت احتمالی واشنگتن دست به این اقدام زد. در ونزوئلا هم میراث «هوگو چاوز» به «نیکلاس مادورو» رسید. او سیاستهای ضد آمریکایی چاوز را ادامه داد. درآمد سرشار حاصله از نفت هم به چاوز و هم در ادامه به او این فرصت را می‌داد تا توده‌های مردم و بویژه اقشار فقیر جامعه را با سیاستهای حمایتی مناسب، بویژه در بخش مسکن، با خود همراه کند.
در این فاصله کاخ سفید که با مرگ چاوز به یک پیروزی بزرگ در کاراکاس نزدیک شده بود، بیکار نماند. آنها اپوزیسیون را تقویت کردند و همزمان به ناراضیان مدد رساندند تا در جلب افکار عمومی نوآوری کنند. در سوی دیگر فساد اداری، تورم، بیکاری و برخی نابسامانیهای اجتماعی کم کم محبوبیت رئیس‌جمهور و جناح سیاسی او را کاهش می‌داد. این روند در انتخابات پارلمانی اواخر سال گذشته به اوج رسیده و خود را نشان داد. چرا که چند ماه پیشتر روند پرشتاب کاهش قیمت نفت، وضعیت بغرنجی را برای جانشین چاوز رقم زد.در انتخابات مذکور احزاب مخالف برای نخستین بار پس از 13 سال توانستند اکثریت مطلق مجلس را بدست آورند. حالا مشکلات پیشین با شدت بیشتر ادامه داشت و بدتر از آن، مجلسی که عزمش را برای زمین زدن دولت جزم کرده بود نیز به میدان آمد. همانطور که پیش‌بینی می‌شد اختلافات به حادترین شکل و حد خود در تمام سالهای اخیر رسید.
در حالیکه جهان متوجه حوادث خاورمیانه است، اکنون دولت مادورو، سخت‌ترین روزهای خود را می‌گذراند. تورم سه رقمی و پول ملی به کاغذ پاره‌ای بدل شده است. با ادامه کاهش قیمت نفت درآمدهای دولت همچنان کفاف هزینه‌ها را نمی‌کند. بدتر از تمام اینها طبیعت نیز گویا با مادورو سر ناسازگاری گذاشته و آنچه آمد با بروز خشکسالی کشور را به لبه پرتگاهی مخوف کشانده است. دولت توان تأمین ساده‌ترین نیازهای شهروندانش نظیر برق را ندارد. نتیجه آن شده که ساعت کار مغازه داران کاهش یافته، کارمندان فقط دو روز در هفته سر کار می‌روند، مدارس نیمی از هفته فعالند و ساعت رسمی نیم ساعت به امید کاهش مصرف انرژی جابجا شده است... برای مادورو تقریباً امیدی نمانده است، مگر آنکه طی معجزه‌ای قیمت نفت بسرعت به رقم گذشته و روزهای خوب برگردد. حالا هم عاملان و هم کشورهای هدف توطئه نفتی در رقابتی پنهان برای عبور از این بحرانند و باید دید کدام آنها از این مرحله سربلند عبور می‌کنند. اکنون یک چشم کاخ سفید به وضعیت خطرناک بازار نفتی خویش و همپیمانان و رقبایش در خاورمیانه است و چشمی دیگر به دشمنی قدیمی در آنسوی کانال پاناما!