به گزارش قدس آنلاین به نقل از فارس، سید مصطفی خوش‌چشم در یادداشتی نوشت:
کانادا هم شروع به مصادره اموال ایران کرد آن‌هم درحالی‌که بگفته وزیر خارجه این کشور مذاکرات اتاوا و تهران برای ازسرگیری روابط و گشایش مجدد سفارتخانه‌ها به‌تازگی آغاز گردیده است.
اگر به مسئولان سیاست خارجی ایران یا کانادا بگویید که صدور این حکم به معنای دهن‌کجی به این مذاکرات بوده و عدم صداقت طرف خارجی را نمایان می‌سازد حتماً خواهند گفت که قوای مجریه و قضاییه در این کشور درست مثل آمریکا و یا ایران از یکدیگر مستقل می‌باشند. اما سؤال اینجاست که اصولاً تا همین چند سال پیش همانند روابط حاکم بر دیگر کشورها در دنیای معاصر مقامات و اموال دولت ایران در کانادا از مصونیت دیپلماتیک برخوردار بوده و این دولت قبلی کانادا بود که این مصونیت دیپلماتیک را به بهانه حمایت از تروریسم از ایران و سوریه سلب کرد.
به‌عبارت‌دیگر دولت کانادا راه را برای قوه قضاییه این کشور هموار می‌کند تا اموال ایران را به بهانه‌های واهی سرقت کنند و این همان کاری است که قوه مقننه آمریکا برای قوه قضاییه این کشور انجام داد - یعنی استفاده از همه امکانات و حتی وضع قوانین جدید متعارض به حقوق بین‌الملل برای ضربه به جمهوری اسلامی. حال چند نکته نگران‌کننده در این خصوص وجود دارد. که باید به آن اندیشید. نخست آنکه چرا ما باید با چنین دولتی برای تجدید روابط به مذاکره بنشینیم؟
چرا جمهوری اسلامی باید به دنبال خرید هواپیما از شرکت کانادایی بمباردیر که یک سازنده رده چندم هواپیما در دنیاست باشد؟ آیا باوجود چنین شرایطی معنای خرید هواپیما و شروع مذاکرات با این کشور به معنای آن نیست که هر چه می‌خواهند بر سر ما بیاورید و هر چه که باج می‌خواهند به شما می‌دهیم تا با ما رابطه برقرار کنید؟
اصولاً چگونه وقتی یکسری از جوانان ایرانی به سفارت کشور دیگری حمله کرده و نهایتاً با خسارت زدن به اموال - که البته هیچ‌کس آن را تأیید نمی‌کند - ساختمان سفارت را ترک می‌کنند و ملک کشور دیگر را به تملک خود در‌نمی‌آورند این‌همه بلوا در دنیا به پا می‌شود که خاک و اموال فلان کشور در ایران محترم شمرده نشده است اما غربی‌ها با پنبه سربریده و با نقض تمامی قوانین حاکم بر روابط و حقوق بین‌الملل بر املاک و دارایی‌های ایران دست‌اندازی کرده و آن را به سرقت می‌برند هیچ واکنش جدی و فضاسازی مداومی را از سوی تهران مشاهده نمی‌کنیم؟ سؤال بعدی این است که با توجه به احکام صادره مشابه از سوی آمریکایی‌ها که حداقل میزان مصادره اموال و دارایی‌ها در آن‌ها به چند میلیارد دلار بالغ می‌گردد اصولاً چرا کانادایی‌ها فقط به ۱۳ میلیون دلار بسنده کرده‌اند؟ آیا این مبلغ نشان از ترس آن‌ها از واکنش ایران و لغو قراردادهای احتمالی آتی برای فروش انواع کالا و نهایتاً جا ماندن از بازار پرسود ایران نیست؟ به‌عبارت‌دیگر آیا این مبلغ برای سنجش معیار و میزان آستانه تحمل دولت ایران نیست؟ و از همه مهم‌تر اینکه بعد از صدور یک چنین احکامی از سوی آمریکا حالا باید شاهد صدور حکمی مشابه توسط یکی از نزدیک‌ترین متحدین واشنگتن باشیم. آیا معنای این اقدام آن نیست که از این به بعد ما شاهد اقدامات مشابه دیگر متحدان آمریکا در سراسر دنیاخواهیم بود و آیا با این سرعت اندک ما در نشان دادن واکنش و آستانه تحمل بیش‌ازحد بالای دولت ایران ما در حال مشاهده شکل گرفتن یک‌رویه قضایی در ماورای قوانین بین‌المللی نیستیم؟ یادمان باشد که تحریم‌های یک‌جانبه آمریکا علیه جمهوری اسلامی نیز در ماورای قوانین بین‌المللی قرار داشت و انتقادات شدیدی به دولتمردان وقت ایران برای بی‌توجهی و کم‌اهمیت خواندن آن‌ها وارد گردیده است.
اصولاً در این حکم و نمونه مشابه آمریکایی آن حمایت ایران از گروه‌های مقاومت در منطقه به‌ویژه حزب اله و حماس به‌عنوان بهانه ذکر گردیده است. این یعنی خط‌مشی آمریکا و متحدان این کشور برای مواجهه با حضور منطقه‌ای ایران و حمایت از گروه‌های مقاومت بر اساس تنبه مالی خواهد بود و بنابراین نمی‌توان توقع داشت که این‌گونه اقدامات بدون مواجهه سرسختانه جمهوری متوقف شود. به دیگر معنا این‌گونه اقدامات تنبیهی روی دیگر سکه تحریم‌های قبلی است تا پس از برجام هسته‌ای حالا جمهوری اسلامی را به برجامی منطقه‌ای بکشانند و بقول آمریکایی‌ها حالا دیگر سؤال یک‌میلیون دلاری این است که خط‌مشی و سیاست دولت جمهوری اسلامی در مواجهه با این اقدامات تنبیهی چه خواهد بود؟ ایستادگی یا برجام دو؟