با درماندگی خاصی گفت: «ای فرزند امیر مؤمنان! تو را سوگند می دهم به کسی که این نعمت را بدون شفاعت کسی به تو عنایت نموده از دشمنم انتقام بگیری؛ زیرا او دشمنی است که به مردم حیله و ستم می کند؛ نه به پیرمرد احترام می کند و نه به کودک شیرخوار ترحم.»
امام که گویا در آن وضعیت نشسته و بر چیزی تکیه داده بودند، به محض آنکه درخواست عاجزانه مرد را شنیدند، فوری برخاسته و نشستند و سپس رو به شخص مورد نظر فرمودند: «بگو ببینم دشمن تو کیست تا از او برایت انتقام بگیرم» سائل گفت: «فقر و تنگدستی»
آن گونه که شیخ رضی الدین حلی در کتاب خود نقل می‌کند، حسن بن علی(ع) در این هنگام لحظاتی سر مبارک را به زیر انداخته، سپس سر را بلند کرده و به خدمتکار خود فرمودند: «آنچه از اموال نزد تو هست، آن ها را حاضر کن».
خدمتکار رفت و لحظاتی بعد مبلغ پانصد درهم با خود آورد، آن گاه حضرت فرمود:«تمام این پول را به این شخص نیازمند بده» سپس رو به سائل کرده و فرمودند: « تو را به حق همان سوگندهایی که به من دادی قسمت می دهم هرگاه این دشمن به تو رو آورد، نزد من بیا و دادخواهی کن.»
شاید که نه، قطعاً در زمانه پرهیاهوی ما که حرص بر دنیا و حسابگری های طمعکارانه آن مع الاسف به سکه رایج زندگی برخی تبدیل شده، شنیدن و خواندن در رابطه با چنین برخورد کریمانه ای چندان باورکردنی نباشد، اما حقیقت زندگی اهل بیت(ع) در عرصه مادی و دنیوی آن بسی فراتر از این حکایات و روایاتی است که تازه بخشی از این ها در کتاب‌های حدیثی و روایی آمده است؛ بویژه درباره سبط اکبر رسول خدا(ص) که به روایات مختلف دو یا سه بار کل دارایی های زندگی خود را در راه خدا و برای اکرام و اطعام فقرا و نیازمندان صرف کرد.
بی جهت نیست که این دُردانه علی(ع) و فاطمه(س) و نور چشمان محمد مصطفی(ص) را کریم اهل بیت(ع) نامیده و در وصف ایشان به کرامت و بزرگواریشان در رسیدگی به حال نیازمندان و اکرام ایتام و فقرا و مسکینان تأکید داشته اند.
نگاهی ولو گذرا به کتاب‌های تاریخی در این باره مشحون از سیره و سبک زندگی کریمانه این بزرگوار است تا بدان جا که گفته اند، این امام رئوف، گاهى مبالغ فراوانی را یكجا به مستمندان می بخشیدند، به گونه ای كه گاه حتی مایه تعجب شدید سائلین و نیازمندان می شد.
قابل توجه اینکه امام مجتبی (ع) با این سیره و نوع عملکرد خویش براى همیشه شخص فقیر را بى نیاز می ساختند تا بلکه او با این مبلغ، تمام احتیاجات خود را برطرف کرده و به راه اندازی زندگى آبرومندانه اى بپردازد.
حفظ کرامت و آبرو و شأن افراد در احسان و نیکوکاری، اصل بسیار مهمی است که حقیقت آن را نه در کتاب‌ها و آیین نامه های اخلاقی شرق و غرب عالم می توان یافت و نه در ادعاهای پرطمطراق پرچمداران حقوق بشر، بلکه باید در مکتب اهل بیت(ع) نشانه هایش را رصد کرد و شمایلش را جُست.
بی گمان ، داعیه شیعه و محب حضرات معصومین(ع) بودن در کلام و سخن چندان دشوار نیست، اما چه کسی است که نداند در مقام عمل بر این روش و منهج رفتار کردن و بویژه پابرجا ماندن بر این اسلوب متعالی تا چه میزان دشوار، اما شیرین است.
اُمید آنکه به تأسی از سبک زندگی کریم اهل بیت(ع) در اکرام کریمانه بویژه در ایامی که به هفته اکرام ایتام و نیازمندان شُهره شده، نشان دهیم که حب و معرفت ما به امام حسن(ع) بیش از آن چیزی است که شاید گاه فقط ادعایش را داشته باشیم.
نظر شما