به گزارش قدس آنلاین به نقل از خبرگزاری تسنیم، برای سومین تابستان متوالی نگاه مردم دنیا به مرگ سیاهپوستان توسط مامور اجرای قانون در ایالات متحده آمریکا یعنی پلیس این کشور معطوف شد. از قتل مایکل براون در منطقه فرگوسن واقع در ایالت میسوری که در سال 2014 رخ داد گرفته تا قتل «فردی گری» در بالتیمور در سال 2015 و همچنین تیراندازی های آلتون اسرلینگ و فیلّندو کستی که در هفته جاری رخ داد.
ریشه همه این ناآرامی‌ها و قتل هایی که به دنبال آن بوجود می آید به گذشته نه چندان دور باز می گردد.
ریشه‌ها و دلایل تبعیض نژادی در آمریکا
افراد در جامعه آمریکا معمولا به سه دلیل مورد تبعیض قرار می گیرند؛ مذهب، ظاهر و نوع پوشش و در نهایت زبان. این تقسیم بندی بر اساس نظم خاصی نیست، اما به نظر می رسد بیشتر تبعیضات بر اساس ظاهر و ویژگی های قابل رویت صورت می گیرد، در این رابطه اولین و ساده ترین راه ایجاد تفاوت و تمییز و به دنبال آن تبعیض، نگاه کردن به رنگ پوست دیگری است، این شکل از تبعیض ریشه تاریخی در آمریکا دارد. زمانی که مردم زیاد تمایل و علاقه‌ای به دانستن نداشتند و تلاشی برای کسب دانش نمی کردند، تبعیض و تمایز بر اساس ساده ترین تفاوت اتفاق می افتاد یعنی رنگ پوست. بر این اساس، در میان دلایل گوناگون تبعیض، سابقه و تصویر تاریخی که به صورت کلیشه نسل به نسل منتقل می شود در ثبات و تداوم تبعیض در آمریکا موثر بوده و از اهمیت خاصی برخوردار است. از سوی دیگر نمی توان نقش رسانه ها را در جهت دهی به افکار و باورها و همچنین بازتولید کلیشه های منفی نادیده گرفت.
«تد رال» تحلیل گر مسایل سیاسی در مقاله‌ای که در پایگاه تحلیلی کانترپانچ منتشر شد با اشاره به حمله مسلحانه اخیر در دالاس، به تشریح عملکرد تبعیض‌آمیز افسران پلیس آمریکایی علیه سیاه و سفیدپوستان این کشور پرداخت.
وی نوشت: «نژادپرستی مساله پیچیده‌ای است و بسیاری از متفکران سرشناس در حدی که زبان انگلیسی اجازه می‌دهد می‌توانند ماهیت آن را توضیح دهند؛ بعنوان مثال، مایکل اریک دایسون در مقاله خود مورخ 7 جولای از این مساله به «مرگ در میان سفید و سیاه پوستان» یاد می‌کند. حتی خوانندگان این یادداشت‌ها نیز در درک آن دچار مشکل هستند. خوانندگان مقاله دایسون متوجه نشدند که منظور وی هر سفیدپوستی نیست بلکه «آمریکای سفید» است؛ مخففی برای ساختار قدرت مسلط در کشور که اساسا نژادپرست می‌باشد.»
هفته وحشتناک دیگری در آمریکا سپری شد. آلتون استرلینگ و فیلاندو کاستیل دو مرد سیاه‌پوستی هستند که در شرایطی غیرقابل درک به ضرب گلوله پلیس کشته شدند؛ بخش حوادث رسانه‌ها و بدنبال آن دولت، تنها به این دلیل به این مساله توجه کردند که تلفن‌های هوشمند تصاویر این قتل‌ها را ضبط و منتشر کرده بود. سپس یک تک‌تیرانداز که کهنه‌سرباز جنگ آمریکا در افغانستان نیز بوده طی راهپیمایی اعتراض‌آمیز دالاس که در اعتراض به قتل سیاهپوستان در مینه‌سوتا و لوئیزیانا برگزار شده بود، به سوی افسران پلیس تیراندازی می‌کند که در اثر آن 5 تن کشته می‌شوند. مهم نیست که ما چند بار از زبان مقامات کشوری خود این گفته را شنیده‌ایم که پلیس مامور محافظت و خدمت به ماست؛ مهم این است که چنین حرفی صحت ندارد. از هر چهار دورگه آمریکایی‌آفریقایی، سه نفر آنها در نظرسنجی‌‌ها عنوان کرده‌اند که پلیس مسئولیت اقداماتی را که انجام می‌دهد بر عهده نمی‌گیرد. 40 درصد سفیدپوستان نیز همین عقیده را دارند. واقعیت این است که آمریکایی‌ها، علاقه‌ای به پلیس کشورشان ندارند.
رال در ادامه افزود: «زمان برای بحث در این باره دیر شده و بسیاری از مردم هنوز درکی از آن ندارند. تمرکز بر زندگی سیاهپوستان مساله بدی نیست؛ باید آن را بیان کرد و به آن اعتقاد داشت. از آنجا که جمله «همه زندگی‌ها مهم است» به درستی در رسانه‌ها یا سیاست‌های انتخاباتی تشریح نشده، باید گفت که این شعار نیز یک شعار نژادپرستانه است. حتی نخستین رییس‌جمهور سیاه‌پوست کشور نیز در واکنش به تبعیض نژادی پلیس به جای تغییر معنادار و فراگیر سیاست‌ها، تنها به بیان تعارفاتی مانند «این وضعیت واقعا ناراحت‌کننده است، ما باید رفتار بهتری داشته باشیم» اکتفا نمود. وی می‌توانست درباره حبس‌های طولانی زندانیان سیاه‌پوست بدون آنکه اتهام‌شان اثبات شده باشد، نیز سخن بگوید.»
باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا پس از وقوع حملات دالاس گفت: هیچ توجیهی برای این نوع حملات و یا خشونت‌ها علیه قانون وجود ندارد. نگرانی‌های فراوانی در این خصوص وجود دارد. من این نگرانی را دارم که ماهیت واقعی پلیس و ریشه‌های خشونت آن بعنوان نگهبانان مسلح طبقات حاکم بطور کلی تحت‌تاثیر اختلافات نژادی نابود شود. نژادپرستی مساله پیچیده‌ای است و یک جنگ طبقاتی به شمار می‌آید. حتی فردی سفیدپوست، سالم و تحصیل‌کرده همانند من نیز شانس چندانی برای تعامل مطلوب با پلیس را ندارد. در بهترین حالت و اگر خوش‌شانس باشیم، پلیس فقط رفتاری بی‌ادبانه و تهاجمی با ما خواهد داشت.
رال گفت: «من چنین تجربه‌ای را در سال 2001 و با یک افسر پلیس در لس‌آنجلس دارم. در آن موقع، او مرا به اتهام عبور غیرمجاز دستگیر کرده و به دستانم دستبند زد. من در آن موقع نتوانستم بفهمم که آیا او باید مرا دستگیر می‌کرد چون او سیاه بود و من سفید؟ (یا دلیل دیگری برای بازداشت من وجود داشت) هرگز حرفی در این خصوص به من نگفت؛ شاید او سهمیه‌ای داشت که باید تکمیل می‌کرد. افسران پلیس، چه سیاه و چه سفید، نه مامور محافظت که مامور خشونت و ستم علیه ما هستند. شهروندان نیز چه سیاه و چه سفیدپوست، دلایل خوبی برای ترس از آنها دارند. ماهیت سیستم در آمریکا همین است. می‌توان یکی از دلایل تداوم این سیستم را همین وضعیت دانست.»
پلیس آمریکا همواره رفتاریی متناقض دربرخورد با شهروندان سیاه پوست و سفید پوست در صحنه جرم و جنایت از خود نشان داده است. برای مثال در حادثه تیراندازی در کلیسای چارلستون در (کارولینای جنوبی) در سال 2008 میلادی که یک نوجوان سفید پوست درکمال خونسردی 9 سیاه پوست را که در حال دعا کردن بودند به قتل رساند، نیروهای پلیس بی هیچ خشونتی وی را دستگیر کردند.
کشته شدن شهروندان سیاه پوست به دست نیروهای پلیس که در اکثر موارد بی گناهی آنها پس از قتل به دست نیروهای پلیس سفید پوست آمریکایی اثبات شده، اکنون جامعه سیاه پوست آمریکا را به شدت در این بیم و هراس فرو برده که با نوعی نسل کشی نهفته از سوی افرادی که قرار است به اصطلاح از آنها حمایت کنند، مواجه هستند.
نشریه آمریکایی واشنگتن پست درمارس 2015 میلادی در گزارشی عنوان کرد خطر کشته شدن توسط نیروهای پلیس برای شهروندان آمریکایی 55 برابر بیشتر از خطر حملات تروریستی است.
آمار و ارقام مربوط به رفتار نژادپرستانه پلیس آمریکا
یک پژوهش جدید نشان می‌دهد در طول شش ماه اول سال جاری میلادی 491 نفر از سوی پلیس آمریکا کشته شده‌اند که 26 مورد بیش از مدت مشابه سال گذشته است.
بنا بر بررسی‌هایی که نتایج آن در روزنامه واشنگتن پست منتشر شد، در سال جاری میلادی همچنین افسران بیشتری حین انجام وظیفه به ضرب گلوله کشته شده‌اند و افسران بیشتری نیز به دلیل شلیک‌های مشکوک به مظنونان، دادگاهی شده‌اند.
بر اساس این گزارش، سیاهپوستان همچنان 2.5 برابر سفیدپوستان هدف گلوله (پلیس) قرار گرفته‌اند.
این گزارش همچنین حاکی از این است که کمتر از 10 درصد از تمام کسانی که کشته شده‌اند، مسلح بوده‌اند و یک چهارم آنها نیز از بیماری روانی رنج می‌برده‌اند.
نتایج حاصل از این مطالعه زمانی منتشر شده که آمریکا در شوک دو حمله اخیر پلیس به شهروندان در ایالت‌های لوییزیانا و مینه‌سوتا به سر می‌برد.
تبعیض‌های نژادی در ایالات متحده آمریکا که با نظام برده‌داری در سده 17 آغاز شد، همچنان تا عصر حاضر ادامه یافته است. با گذشت سال‌ها از سخنرانی معروف مارتین لوتر کینگ با عنوان «رویایی دارم»، سیاهپوستان آمریکا همچنان به دلیل سیاست‌های نژادپرستانه دولت این کشور، در محدودیت و محرومیت به سر می‌برند.
در واقع شرایط نابسامان سیاه پوستان ایالات متحده آمریکا و برخوردهای تبعیض‌‌آمیزی که با آنها صورت می‌گیرد، از جمله معضلاتی است که نگرانی بسیاری از فعالان حقوق بشر را به دنبال داشته است.
آمارها حاکی از آن است که حدود یک میلیون نفر از مجموع دو میلیون و 300 هزار نفر زندانی آمریکا را سیاهپوستان تشکیل می‌دهند و این در حالی است که شمار آمریکایی‌های سفیدپوستی که مواد مخدر مصرف می‌کنند، 5 برابر بیشتر از سیاهپوستان است.
نظر شما