به گزارش قدس آنلاین به نقل از تبیان، حدود 10 روز پیش، سرانجام اطلاعات جعبه سیاه هواپیمای شماره 804 خطوط هوایی مصر، استخراج شد، اطلاعاتی که آتش سوزی در این هواپیما را تأیید می کردند. احتمالا می دانید که این هواپیما 19 می امسال، سقوط کرد.

حالا سوال اینجاست که چرا بین بروز یک حادثه هوایی و دستیابی به اطلاعات لازم برای پیدا کردن علت حادثه، این همه باید وقفه بیفتد؟

ما فناوری لازم برای ارسال جاری یا اصطلاحا استریم کردن اطلاعات پرواز را داریم، به عبارتی اطلاعات می توانند به صورت زنده ارسال شوند و ما می توانیم همانگونه که اطلاعات کاربران در فضای ابری ذخیره می شوند، به جای اتکا به جعبه های سیاه فیزیکی، «جعبه های سیاه ابری» داشته باشیم.

اگر این کار را می کردیم، شاید می توانستیم پرده از راز سقوط هواپیمای MH370 برداریم، شاید در بسیاری از هزینه های کلان هم صرفه جویی می شد. در سال 2009 یکی از هواپیماهای خطوط هوایی فرانسه سقوط کرد و در مورد این هواپیما، دو سال تمام طول کشید تا علت حادثه با صرف 40 میلیون دلار پول، پیدا شود.

گاهی هم شدت حادثه آنقدر زیاد است که بخشی از اطلاعات جعبه های سیاه غیرقابل بازیابی می شوند، مثلا به دنبال سقوط هواپیمای خطوط هوایی جرمن وینگز، به خاطر خودکشی خلبان آن در کوه های آلپ، شدت تصادم به اندازه ای بود که اطلاعات ضبط شده روی یک کارت حافظه، غیرقابل بازیابی شد.

به صورت خلاصه، علت عدم استفاده از فناوری ها نو، دو چیز است: هزینه و اینکه همین فناوری قدیمی در بسیار موارد، کافی و کارا انگاشته می شود.

کارشناسان، بعد از سقوط یک هواپیما، تنها یک ماه برای پیدا کردن جعبه سیاه، زمان دارند، چرا که «پینگر»هایی که به صورت رادیویی و خودکار، محل جعبه سیاه را به اطلاع می رسانند، پس از این زمان از کار می افتند. در مورد پرواز 804 خطوط هوایی مصر که 66 مسافر را از پارس به قاهره می برد، هنوز خیلی مسائل روشن نشده است. چرا هیچ پیام اضطراری از هواپیما، ارسال نشده است؟ و اگر انفجار بمب، علت بروز حادثه بود، چرا تا به حال هیچ گروهی مسئولیت کار را برعهده نگرفته است؟

اما علیرغم اینکه حوادث هوایی خیلی رسانه ای می شوند، باید بدانیم که این حوادث بسیار نادر هستند، یعنی اگر ما کل مسافرت های هوایی را در نظر بگیریم، تعداد سقوطها و مرگ ها، خیلی اندک هستند.

برای مجهز کردن هواپیماها به فناوری های نو، برای ارسال مداوم اطلاعات پرواز، مبلغی حدود 6 میلیارد دلار نیاز است. برخی تخمین می زنند که هر هواپیما برای چنین تجهیزی، نیازمند صرف 100 هزار دلار است و طبیعی که شرکت های هواپیماهایی از هزینه کردن این مبلغ کلان که می تواند منجر به گران شدن بلیت ها و متناسب با آن کاهش مسافرانشان باشد، پرهیز می کنند.

البته در این مسیر مشکلات تکنیکی هم وجود دارند. مثلا: اطلاعات پرواز شامل هزاران پارامتر گوناگون است، حالا کدام یک از این اطلاعات را باید استریم کرد و کدام یک را نه؟

یک راه حل کم هزینه تر می تواند این باشد که در صورت بروز حادثه، اطلاعات ضبط شده، از هواپیما به بیرون پرتاب شوند یا ترتیبی داده شود که در سطح آب شناور بمانند. در پروازهای نظامی چنین کاری مرسوم است، اما در مورد پروازهای مسافری تجاری، چنین کاری تا به حال صورت نگرفته است.

هدف سازمان هواپیمایی بین المللی این است که همه هواپیماها به فناوری ها نو مجهز شوند، اما در مقام عمل تا سال 2021، امکان چنین چیزی وجود ندارد و در این زمان هم فقط مدل ها نو، تجهیز خواهند شد.

پروازهای خطوط هوایی قطر، در این زمینه پیشگام هستند و مدتی است که اطلاعات جعبه های سیاه را به مراکز عملیاتی زمینی به صورت پیوسته مخابره می کنند.