تبریزی، عضو رسمی کانون برنامه ریزان و دستیاران کارگردان خانه سینما نیز هست و تاکنون فیلم‌های کوتاهی همچون «کرشندو»، «لو و قیچی»، «من قدیمی هستم» و «الو مجیدم» را کارگردانی کرده است. اتمام فیلم کوتاه آخر این هنرمند جوان در هفته‌های اخیر با عنوان «اول پاییز» و کارگردانی مجموعه برنامه «فیلم کوتاه» در شبکه مستند بهانه ای شد تا با او درباره وضعیت ساخت فیلم کوتاه در مشهد و داشته ها و کاستی این کلانشهر کشور گفت‌وگویی انجام دهیم که در ادامه می خوانید.
به عنوان نخستین پرسش، آیا ساخت فیلم کوتاه ویژگی‌های خاصی دارد که شما را جذب خود کرده است؟
از نظر من تفاوتی میان فیلم کوتاه و بلند وجود ندارد، گرچه این امر در ساختار تولیدی سینمای کشور متفاوت است. با وجود اینکه ساخت فیلم کوتاه مشکلات بسیار جدی دارد، اما به طور کلی، فیلم‌های بلند و کوتاه دارای ذات سینمایی هستند، بنابراین نگاه من به ساخت فیلم کوتاه، نگاهی کاملا حرفه ای است و در این راستا از انتخاب عوامل گرفته تا بازیگران سعی می کنم با دیدگاه کاملاً حرفه ای به مقوله ساخت فیلم کوتاه نگاه کنم. از سوی دیگر، کارگردانی مجموعه برنامه «فیلم کوتاه» که در حال حاضر از شبکه مستند پخش می شود نیز به معرفی بیشتر این نوع فیلم به علاقه‌مندان می پردازد تا گامی مؤثر برای شناخت حرفه ای تر فیلم کوتاه به جامعه باشد.
با توجه به اینکه تجربه ساخت فیلم کوتاه در مشهد را دارید، به نظر شما وضعیت فیلمسازی در این شهر چگونه است؟
متأسفانه مشهد و خراسان رضوی با وجود ظرفیت قابل توجه خود از نظر جغرافیایی برای فیلمسازی، صنعت فیلمسازی ضعیفی دارد؛ چون نبود نیروی انسانی متخصص، جذب نکردن سرمایه‌گذاری‌های مناسب و حمایت نکردن از تولید فیلم کوتاه در مشهد سبب شده تا شرایط فیلمسازی در این شهر همچون تهران مناسب نباشد.
و آیا همین مسأله سبب شده تا ما شاهد مهاجرت هنرمندان و فیلمسازان نام آشنا و بنام خراسان رضوی به تهران باشیم؟
اگر شرایط فیلمسازی در همه نقاط کشور بویژه مشهد یکسان باشد، بی‌تردید فیلمسازان مشهدی یک لحظه هم تهران نمی‌مانند و برای ساخت فیلم خود به مشهد می آیند. این امر در حالی است که به نظرم در ابتدا تقسیم بندی انجام شده برای فیلمسازی در هر شهر موضوع درستی نیست؛ زیرا اگر فیلمی در هر نقطه از کشور ساخته می‌شود، در نهایت باید به عنوان محصول ایران در میان مردم شناخته شود.
اگر من یا هر فیلمساز دیگری از شهر خود به تهران مهاجرت کردیم، بدانیم جذب سرمایه گذاری مناسب و استفاده از نیروهای متخصص در مشهد امکان پذیر است. بی‌تردید مشهد را با این همه ظرفیت جغرافیایی و فضای مناسب فیلمسازی رها نمی‌کردیم.
به عنوان مثال آیا هیچ کدام از متولیان هنر و فرهنگ مشهد می دانند که وجود شمار زیادی دانش آموخته رشته‌های کارگردانی و تدوین از دانشگاه‌های علمی کاربردی هنری، انجمن سینمای جوان مشهد و آموزشگاه‌های سینمایی این شهر، چه خروجی مناسبی در عرصه فیلمسازی در این شهر داشته است؟ بررسی این امر نیازمند برگزاری نشست‌های گوناگون و فوری میان مسؤولان و متولیان فرهنگ و هنر مشهد است.
به نظر شما، چگونه می توان از مهاجرت هنرمندان خراسان رضوی به پایتخت جلوگیری کرد؟
اگر این امر به عنوان یک معضل برای مسؤولان مطرح است، باید ارگان‌های مختلف همچون شهرداری، آستان قدس رضوی، اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی، صدا و سیما و... جلسه فوری بگذارند و درباره راهکارهای ماندگاری هنرمندان بویژه فیلمسازان بحث و بررسی کنند؛ زیرا مشهد ظرفیت خوبی در عرصه ساخت فیلم دارد و اگر حمایت‌های مسؤولان نباشد، هنرمندان به تنهایی از عهده رفع مشکلات ساخت این آثار برنمی آیند.
به عنوان مثال فیلم کوتاه «اول پاییز» که ساخت آن بتازگی تمام شده است، با وجود اینکه با عوامل و بازیگران حرفه ای در تهران ساخته شد، اما زیر نظر انجمن سینمای جوانان ایران- دفتر مشهد تولید شد؛ زیرا افزون بر اینکه من هیچ وقت ارتباطم را با مشهد قطع نمی‌کنم، وقتی رئیس انجمن سینمای جوان مشهد برای ساخت این فیلم از مشهد، آن را پیگیری کرد، من بسیار خوشحال شدم که مسؤولی در مشهد پیگیر ساخت فیلم کوتاه شده است. گرچه این فیلم با بودجه کمی ساخته شد، اما حمایت از تولید آن از سوی انجمن سینمای جوان مشهد برایم بسیار خوب بود.
کمی هم از جزئیات فیلم کوتاه «اول پاییز» بگویید؟
در این فیلم که رؤیا افشار، بازیگر مطرح سینما و تلویزیون بازی می کند، زندگی مادر و پسری روایت می شود که در آستانه سن بلوغ بوده و جالب است بدانید همه تصویربرداری آن روی یک پشت بام همراه با بهره گیری از عوامل حرفه ای سینما انجام شده است.
نظر شما